[Reisverhaal] Bahram in Koerdistan Dag 2: Het goud en de Mula

Ik ben Bahram, 22 jaar oud en studeer sociaal-cultureel werk aan de Katholieke Hogeschool Leuven. Mijn vader is een oud guerillastrijder uit Iraaks Koerdistan. Ik heb dit jaar besloten om terug te keren naar Koerdistan en te observeren hoe het sinds de bevrijding door de Amerikanen veranderd is. Ik spreek de taal zelf nog maar een klein beetje maar heb mijn vader om mij bij te staan en voor mij te vertalen. In functie van mijn studies schrijf ik dit verslag over mijn bevindingen als ontdekker en avonturier.

Het goud en de Mula

We rijden over een weg in een grote 4×4 die we geleend hebben van een commandant. Die stond zijn auto met plezier af. Op het dashboard ligt een groen bordje met daarop het woord ‘defensie’. Dit is een wagen met status . We naderen de eerste checkpoint voor Kirkuk en de soldaat aan de kant salueert en zegt ‘welkom, meneer’ in het Koerdisch. Een aanspreektitel die gewoonlijk enkel gebruikt wordt voor een officier. Voor ons liggen oneindig doorlopende groene velden met af en toe een checkpoint. Ik mag op die momenten niets zeggen want we willen geen lastige vragen krijgen over de vreemde taal die we spreken.

Die middag zijn we uitgenodigd voor een verlovingsfeest bij familie. Ik mag als enige jongere getuige zijn van de verlovingsceremonie die voltrokken werd door de mula. in een klein donker kamertje vraagt de geestelijke eerst de namen van de aanwezigen en vervolgens wordt de bruid binnengeroepen. De mula vraagt haar of ze akkoord is met de persoon die voor haar het huwelijk voltrekt.Daarna vraagt hij of ze op een of andere manier onder druk is gezet om met deze jongen te trouwen. Ze antwoordt dat ze akkoord gaat en niet onder druk werd gezet. Vervolgens vraagt de mula of ze akkoord gaat met de 15 karaat goud die haar cadeau wordt gedaan voor het huwelijk en de 19 karaat goud die ze ontvangt als de bruidegom ooit van haar zou scheiden. Ook daarmee gaat ze akkoord.

Huwelijksgeloften

Vervolgens mag de bruid de kamer verlaten en komen de bruidegom en de vader voor de mula zitten. Ze nemen elkaars hand vast en zeggen de geloften die het huwelijk voltrekken. De geloften zijn ongeveer dezelfde als bij een christelijk huwelijk. Ook hier draait alles rond de eed dat ze elkaar trouw zullen zijn in goede en kwade dagen, in ziekte en in gezondheid, tot de dood hen scheidt. Het enige verschil is dat de gelofte wordt gedaan door de bruidegom en de vader van de bruid. Het kan ook anders, maar het meisje is vaak te verlegen om het deel van de gelofte te zeggen dat ze samen de liefde zullen bedrijven om het huwelijk te bezegelen. Daarom is het de gewoonte een vertegenwoordiger aan te stellen die door de bruid zelf wordt gekozen. Meestal is dat de vader.

Na de ceremonie begint het feest waarbij de geliefden op de foto gaan met heel de familie. Er wordt gedanst en de bruid krijgt het goud dat haar beloofd werd door de bruidegom. De moeder van de bruid is zo emotioneel dat ze op een manische manier begint te dansen en vervolgens flauwvalt. De band tussen moeder en dochter was in dit geval zo hecht dat ze even in een andere kamer werd gebracht om te bekomen. Ik zie ook enkele aanwezige vrouwen een traantje wegpinken. Hier wordt nog steeds heel emotioneel gereageerd op een trouwfeest omdat de familie de dochter verliest aan de familie van de bruidegom.

Ik word er door mijn vader ook een paar keer op attent gemaakt dat de meisjes in het gezelschap naar mij staren alsof ik een engel ben. Dat komt doordat ik een zeer bleke huid heb, een schoonheidsideaal dat hier onder de mensen nog steeds geldt. Een tweede reden is dat mijn vader onder de familie veel respect geniet, wat op mij afstraalt. Op het einde van het feest, wanneer de meeste mensen vertrokken, zijn zitten we nog even samen. De bruid komt naar mij en knijpt me in de arm. Mijn vader zegt me dat dit een bijgeloof is dat ik de volgende zal zijn die gaat trouwen in de nabije toekomst. Gelukkig is het maar bijgeloof!

© 2014 – C.H.I.P.S. StampMedia – Bahram Maaruf