[Reisverhaal] Bahram in Koerdistan Dag 6: Watervallen en diepe kloven

Ik ben Bahram, 22 jaar oud en studeer sociaal-cultureel werk aan de Katholieke Hogeschool Leuven. Mijn vader is een oud guerillastrijder uit Iraaks Koerdistan. Ik heb dit jaar besloten om terug te keren naar Koerdistan en te observeren hoe het sinds de bevrijding door de Amerikanen veranderd is. Ik spreek de taal zelf nog maar een klein beetje maar heb mijn vader om mij bij te staan en voor mij te vertalen. In functie van mijn studies schrijf ik dit verslag over mijn bevindingen als ontdekker en avonturier.

Watervallen en diepe kloven

‘s Ochtends laten we Hawler achter ons en rijden we in noord-oostelijke richting naar de waterval van Shalal Gali Alibag. Dat is een drie uur durende tocht door oneindige groene velden en bergen die alle mogelijke vormen en afmetingen hebben.

Enkele kilometers buiten Hawler zien we een bergketen waarop de paleizen van de familie Barzani staan. Die familie is een grote clan de macht in handen heeft binnen de KDP, een van de twee politieke partijen in Iraaks-Koerdistan. Hawler werd in de jaren negentig bevrijd door de PUK maar werd achteraf heroverd door de KDP met de hulp van Saddam Hoessein. Ze zijn dus colaborateurs. Tot de dag van vandaag is deze stad in handen van de KDP. Elk belangrijk familielid heeft een paleis op de rand van de bergtop waar ook de stad Salahadin ligt, genoemd naar Salahadin Aubi.

Salahadin Aubi was in de tijd van de kruistochten een zeer rechtvaardig en geliefd heerser in het Midden-Oosten. Hij was een meesterlijk strateeg en een Koerd geboren te Tikrit. Tijdens een van de veldslagen tegen koning Richard Leeuwenhart van Engeland werd Richard geraakt door een pijl uit zijn eigen gevolg. Zijn volgelingen wilden hem ombrengen om de loop van de kruistochten te veranderen. Salahadin stuurde zijn beste dokters naar het kamp van de Engelsen om Richard te redden. Richard overleefde het.

Op de tocht naar de waterval die mijn vader me wilde laten zien, wordt nogmaals duidelijk hoe prachtig dit land in werkelijkheid is. Het is een paradijs en ik kan elke avonturier en ontdekker Koerdistan aanraden als vakantiebestemming. Het is wel aan te raden om in de lente te gaan, omdat dit de mooiste tijd van het jaar is en de temperatuur draaglijk is. In de zomer is het hier op veel plaatsen ondraaglijk warm en is het af te raden om zelfs buiten te komen.

Acrobatische geiten

We naderen onze bestemming en moeten door een pas waar de weg naar beneden begint te lopen. Naast de weg rijzen er torenhoge rotsen op die mij letterlijk naar adem doen snakken. Op sommige flanken waar zich grasplateaus bevinden, kun je geiten zien grazen. Hoe deze beesten op zo’n hoogte terechtkomen is mij een raadsel. Het moeten volgens mij sublieme acrobaten zijn.Ik wou dat ik als klimmer zelf zulke toeren kon uithalen om de wereld beneden te kunnen aanschouwen.

In de pas loopt een rivier waar ik jammer genoeg wederom veel vuilnis zie liggen. Zelfs deze prachtige plek houdt de mensen niet tegen om hun afval overal te dumpen. Vinden ze het nu echt normaal om zoiets te doen? Volgens mijn vader denken ze dat als ze hun afval in de rivier dumpen, het weggespoeld zal worden en dus opgeruimd is. Ik hoop dat dit snel verdwijnt, want het doet mij ook hier echt pijn om te zien.

De waterval zelf is naar mijn mening net iets te toeristisch. Ik houd meer van rustige plaatsen waar geen mensen komen, zoals de flank van de berg Piramagrun. Ik moet wel toegeven dat het een heel mooie waterval is. Het restaurant ernaast is op een sublieme manier gebouwd. In plaats van de oude bomen die er stonden te kappen, hebben ze hun bouwwerk rond de bomen gebouwd. Een heel grappig zicht, want in de eetzaal steken twee bomen pal door het midden. Een van de reusachtige takken groeit dwars door het raam, waar ze gewoon een vierkant opengelaten hebben zodat de boom verder kan groeien.

Gigantische kliffen

De waterval is niet de enige plek die mijn vader me wilde laten zien. We rijden een stukje verder naar beneden en op een gegeven moment rrijden we over een ijzeren brug over een kolkende rivier. Niets had me kunnen voorbereiden op wat ik toen zag. Naast de rivier rijzen twee gigantische kliffen zeker vijfhonderd meter de hoogte in. Ik moet even naar adem snakken wanneer we beneden langs de rivier op de rotsen staan.

Mijn vader vertelt me dat de rivier kilometers ver doorloopt met overal zulke kliffen langs beide kanten. Dit moet voor rafters echt een paradijs zijn! Ik als klimmer heb in de hoogste klif naast de rivier mijn volgende project gevonden. Ik was op zoek naar een big wall om over twee jaar een expeditie naar te doen. Tot nu toe heb ik er al twee gevonden en ik ben ervan overtuigd dat de expeditie een onvergetelijke ervaring zal worden voor iedereen die zal deelnemen.

© 2014 – C.H.I.P.S. StampMedia – Bahram Maaruf