Sinds ik terug ben van de kampen op de Griekse eilanden, waar ik voornamelijk met kinderen werkte in 2016, steek ik wekelijks een kaars aan. Die kaars staat in een lege ronde viskom, de bodem bedekt met kiezels en schelpen. Het is eigenlijk een replica van een strand in een visbokaal.

De impact van het coronavirus in Europa is groot. De genomen maatregelen hebben een verregaande impact op het sociale en economische leven. Deze maatregelen zouden echter niet mogen betekenen dat we onze menselijkheid verliezen. Deze dagen zien we onwaarschijnlijk veel solidariteit tussen gewone mensen. Op het niveau van de nationale en internationale politieke leiders ziet dat er echter helemaal anders uit. In plaats van de gezondheid en de rechten van kwetsbare groepen mensen voorop te stellen, worden zij juist alleen maar in nog grotere problemen gedreven.

Wie de hedendaagse politiek van nabij volgt, krijgt soms het gevoel in een soort spiegelpaleis te leven. De beeldvorming lijkt vaak reëler dan de realiteit. Politiek wordt immers niet zozeer bepaald door de concrete zorgen van mensen en wel door mediadebatten die politiek voorstellen alsof het sportwedstrijden zijn: twee kampen worden tegenover elkaar losgelaten om vervolgens te zien hoeveel punten ze scoren bij het publiek. Maar wie er ook ‘wint’, zelden wordt er iets gedaan aan de werkelijke noden van de burgers.

Met Alleen de bergen zijn mijn vrienden weekte de Koerdische dichter en journalist Behrouz Boochani heel wat emoties los. Het boek werd bekroond met de belangrijkste Australische prijzen, zoals de Victorian Prize for Literature en de Australian Book Industry Award, wat je gerust als een opgestoken middelvinger kan zien naar de regering van het land in brand. Die regering weerde bootvluchtelingen en stopte ze weg op Manus, een eiland in de Stille Oceaan. Maar Boochani doorbrak die stilte.