Racisme is

Ik weet niet wat er erger is: racisme op zich of het niet meer raar opkijken als je met racisme geconfronteerd wordt.
Zoals die éne keer dat die vrachtwagenchauffeur zijn raam naar beneden draaide en ‘makkak’ naar mij riep terwijl ik wachtte tot het mannetje op groen zou springen aan het stoplicht.

Racisme is moeilijk te omlijnen en te vatten. Vaak wordt er gediscussieerd over de term omdat men vertrekt vanuit de vooronderstelling dat er verschillende menselijke rassen zouden bestaan, wat in de hedendaagse wetenschap niet meer aanvaard wordt.

Kif Kif interviewde onlangs de filosofe Anya Topolski over de plaats van levensbeschouwing in haar leven. Voor De Wereld Morgen sprak ze met Thomas Decreus over racisme in onze samenleving, een bijzonder interessant gesprek.

Koppen zond de reportage “De Verdeelde Klas” uit, die moest aantonen hoe ingebakken en genormaliseerd racisme is in onze Belgische samenleving. Op dat vlak zijn we in België blijven stilstaan. Of misschien zelfs… achteruit gegaan?

Opnieuw lijkt een relevant maatschappelijk debat achter de deuren van een gesloten kast te eindigen. 'Iemand moet het kind spelen dat met het badwater weggegooid wordt', moet er gedacht zijn toen het debat rond een thema slinks met een 180°-ruk gekeerd werd naar de discussie rond een persoon.

In 1992 en 1994 brachten Jef Verschueren en ik Het Belgische Migrantendebat uit, en Antiracisme. De discussies over racisme van vandaag vertonen enorme gelijkenissen met de discussies beschreven in beide boekjes.

Afstuderen. Een moment waar heel wat adolescenten naar uitkijken. De studenten trekken er honderd dagen voor hun proclamatie op uit, om te vieren dat het einde in zicht is. Zo besliste ook de klas van mijn broer. Wat een leuke avond had moeten worden, draaide anders uit.

Tot 2 maal toe had ik deze week een gesprek in mijn nabije kring over racisme. Wat aanvankelijk een constructieve informatieve uitwisseling leek te zijn, draaide al snel uit in een wijsvinger of 2 die naar mij wezen.