Labels: opinie en migratie

Afgelopen zondag was Jasmin nog in Duinkerke, waar mensen op de vlucht opgejaagd in de bossen leven en waar nu nog de lege tentjes staan, achtergelaten door een gezin. Een Koerdisch-Iraans gezin dat op 27 oktober, net als veel anderen, hoopte hun uitzichtloze en onmenselijke situatie in Duinkerke te verlaten, om in Groot-Brittannië een beter leven op te bouwen. Ze zouden er echter nooit aankomen. Hun boot kapseisde in het kanaal tussen Frankrijk en Groot Brittannië met in het totaal twintig opvarenden.

Afgelopen zaterdag, 11 juli, vierde Vlaanderen de feestdag van de Vlaamse Gemeenschap. Voor mij heeft die dag een heel andere betekenis. Op 11 juli herdacht ik net zoals zoveel Bosniërs, de genocide van Srebrenica, 25 jaar na de zeer gerichte massamoorden op meer dan 8.000 Moslim jongens en mannen. Dit lijken twee uitermate verschillende herinneringen gekoppeld aan diezelfde datum, twee uitermate verschillende politieke implicaties en contexten.

Het is stiller in de stad. Minder langsrazend verkeer, meer ruimte voor het voorjaarsfluiten van de vogels en het ruisen van de wind. Maar er is ook een andere stilte. De pijnlijke stilte van de beleidsmakers die het lot van mensen in de meest precaire omstandigheden negeren.

Migreren is ook gescheiden worden, steeds weer afscheid moeten nemen en rouwen, betoogt Elly Mansoury in haar opiniestuk.