De Belgische staat werd door de Brusselse arbeidsrechtbank inmiddels al duizenden keren veroordeeld voor het niet naleven van de opvangplicht. Ook het Europees Hof voor de Rechten van de Mens riep België hierover deze maand tot de orde. Toch weigert de federale regering (MR, Open Vld, CD&V, Vooruit, PS, Groen en Ecolo) adequate maatregelen te nemen om extra plek te voorzien in de asielcentra.
Eerder deze week publiceerde een groep van zo’n 500 advocaten, mensen uit het middenveld, professoren en Fedasil-personeelsleden al een open brief waarin ze de ‘minachting’ aankaarten die de regering toont voor de principes van de rechtsstaat. Gisteren klonk bij de demonstrerende advocaten hetzelfde geluid.
"Ik ben 17 jaar, ik heb geen eten, geen opvangcentrum, ik heb geen advocaat. We hebben rechten, wij zijn mensen, we zijn geen dieren"
“In 90% van de zaken die voor de rechtbank zijn gebracht, werd de Belgische staat veroordeeld”, aldus advocate Manon Libert. “Tot op heden is dat meer dan 5.000 keer gebeurd. Daardoor is het Arbeidshof van Brussel volledig overbelast, en kan het de rest van de zaken niet meer binnen een redelijke termijn behandelen.”
“We worden geconfronteerd met een staat die de rechterlijke beslissingen waartoe hij zelf is veroordeeld, niet respecteert”, gaat Libert verder. “Wat heeft het dan voor zin om onze toga’s nog aan te doen? Om onze zaken voor te bereiden, naar de rechtbank te gaan om te pleiten, zaken te winnen en vonnissen te laten betekenen, als de staat vervolgens meer dan 4 maanden op zich laat wachten met de uitvoering ervan?”
Ook een groep mensen op de vlucht die asiel hebben aangevraagd, maar dakloos zijn omdat hen opvang geweigerd wordt, was aanwezig bij het protest. Een van hen is Matiullah, een jongen van 17 uit Afghanistan die sinds hij in België is aangekomen op straat staat. “Ik ben 17 jaar, ik heb geen eten, geen opvangcentrum, ik heb geen advocaat. We hebben rechten, we zijn mensen, we zijn geen dieren”, zegt hij. “Is het ok dat ik als mens, als 17-jarige geen slaapplaats heb?”
“Twee dagen geleden werd mijn broer vermoord door de Taliban, maar ik weet niet waar ik het hardst om moet huilen, wat er in Afghanistan gebeurt of wat er hier gebeurt. Ik huil voor Afghanistan, maar ik huil ook om deze plek, want ik heb geen eten en nergens om naartoe te gaan. Sommige mensen zijn ziek, maar ze kunnen niet naar de dokter. De overheid schuift elke verantwoordelijkheid voor ons welzijn van zich af.”
Na de demonstratie had een delegatie van de verzamelde advocaten een gesprek met staatssecretaris De Moor (CD&V). Daar lieten ze De Moor ook weten dat, wanneer er niet snel een oplossing komt, ze wekelijks op straat zullen blijven komen.
Over de auteur:
Stef Arends is eindredacteur bij Kif Kif. Eerder werkte hij drie jaar als journalist bij de vaste redactie van de onderzoekswebsite Apache.be. Hij wil met zijn journalistieke werk opkomen voor mensenrechten en een gelijke samenleving. Stef is te bereiken via [email protected] en +31646950236.
