Voor de muziekvoorstelling van het SINCOLLECTIEF met de artiesten van NoMoBS ruilden een vijftigtal theaterliefhebbers een zonnige dag in voor een zaaltje in Kavka. Schrijver Fikry El Azzouzi en regisseur Junior Mthombeni brachten er samen met de band een hoognodig theaterstuk, waar een dialoog start die al lang op zich heeft laten wachten.
Van het zonnetje buiten naar een stille donkere ruimte, op zoek naar een plaats om te zitten. Je ziet vier figuren, zittend, wachtend, op wie? Blijkbaar op gorro, en dan vraag je je natuurlijk af: wie is dat? Een gorro, of krapuul zo u wil, word je genoemd als iemand met Marokkaanse roots té Marokkaans is. In de tien geboden van het toneelstuk wordt uitgelegd hoe je die kunt herkennen. En vergis je niet: ook vrouwen kunnen zich gedragen als een gorro.
In zowel het Nederlands als het Frans én het Engels wordt er gezongen, gedanst, gerapt, gesproken in stijl van spoken word. Over hoe je een vrouw charmeert, de waarheid over de gorro die in ons allemaal schuilt, het racisme en de discriminatie van vandaag en je plaats proberen vinden in de maatschappij.
No More Bull Shit
De vier acteurs in dit stuk staan niet meteen bekend voor hun theaterwerk, maar voornamelijk voor hun muziek. De populaire hiphopcollectief NoMoBs, een acroniem voor No More Bull Shit, heeft meer dan een half miljoen kijkers op YouTube. Maar ook door hun muzische contributies en soms hilarische interviews voor het tv-programma Café Corsari, onlangs nog met Matthias Schoenaerts.
Aldus vier jonge gasten van ‘t Kiel, met onwijs veel talent dat op alle creatieve vlakken benut kan worden. In de theatervoorstelling ‘Wachten op gorro’ valt er, tussen het maken van muziek en het vertellen van verhalen, soms een stilte. Het voelt koud en ongemakkelijk: je wilt meer horen van deze vier artiesten. In de slepende stilte kan je uitzichtloos voor je kijken, misschien zelfs recht in de ogen kijken van één van de acteurs, of geconfronteerd worden met je eigen onzekerheden.
Spreekbuis
Marokkaanse roots of niet, je zult je zeker herkennen in het verhaal van deze vier dromers. Ja, er wordt gelachen en gezongen, maar er zijn ook verontschuldigingen, naar de ouders. Frustraties, die geuit worden en onrechtvaardigheden in onze maatschappij die ons nog steeds hinderen, over de Marokkaanse gemeenschap in België en alles wat er bij komt kijken.
Je zou kunnen zeggen dat ze een spreekbuis zijn voor velen die zich nog ongehoord voelen. Maar voornamelijk is het toneelstuk een boodschap, naar de huidige generatie en zij die nog komen. Geef niet op, geloof in wat je doet: dat is hoe groei ontstaat.
Schrijver Fikry El Azzouzi en regisseur Junior Mthombeni, bekend van de ‘Rumble in da jungle’, startten een dialoog die al lang op zich heeft laten wachten. Dankzij MSC, PAJ en Kavka waren we getuige van een zondagmiddag die entertainde, maar ongetwijfeld tot denken zet.
© 2015 – C.H.I.P.S. StampMedia – Tekst: Samira Saleh; Foto’s: Milou Verstappen
