Welzijnszorg was verheugd met de aandacht vandaag in De Standaard en het VRT-Journaal voor de Gemeentelijke basisschool Herzele en hun beleidsplan armoedebestrijding. Het is goed dat ook de goede voorbeelden uit de onderwijswereld aan bod komen en niet enkel de grove uitschuivers zoals maaltijden of rapporten weigeren.
Bovendien heeft Welzijnszorg een steentje kunnen bijdragen aan dit beleidsplan armoede. Dit plan is het resultaat van het harde werk van het hele schoolteam in Herzele. Welzijnszorg werd door de directie gevraagd om dit proces te ondersteunen door middel van drie vormingssessies.
Een individuele school kan armoede niet uit de wereld helpen, en evenmin een oplossing bieden voor alle uitsluitingsmechanismen in ons onderwijssysteem. Wél kan een school kijken wat zij zelf kan aanpakken, samen met de leerlingen en de ouders. Vaak gaat het over kleine acties, over haalbare ingrepen in de dagelijkse werking.
Welzijnszorg is er van overtuigd dat zo’n aanpak werkt en pleit voor een dubbele strategie:
· De lerarenopleiding moet een module bevatten over armoede en diversiteit zodat toekomstige leerkrachten zowel theoretische als praktische kennis mee krijgen over armoede en hoe er mee om te gaan.
· Aan de scholen(groepen) moeten nascholingstrajecten aangeboden worden zodat zij, net als de gemeentelijke basisschool in Herzele, een armoedebeleid op maat van de school kunnen ontwikkelen.
Welzijnszorg ondersteunt deze pistes met haar uitgebouwde kennis over armoede en onderwijs. Maar er is meer nodig. Om zo’n nascholingspakket betaalbaar te houden en op maat te maken van de scholen, zullen ook de overheid en de scholenkoepels een bijdrage moeten leveren. Voor de lerarenopleiding te versterken zullen de opleidingsverstrekkers mee op de kar moeten springen.
Ten slotte wijzen we op de verantwoordelijkheid van het onderwijsbeleid en de Vlaamse regering. Het debat over de kostprijs van het leerplichtonderwijs kreeg veel minder aandacht dan het inschrijvingsgeld voor de hogeschool en universiteitsopleidingen. Nochtans moeten uitsluitingsmechanismen al veel vroeger aangepakt worden, in de basisscholen, de secundaire scholen, de gezinnen en de rest van de samenleving. Het gaat niet op om de verantwoordelijkheden meer en meer bij de gezinnen en de scholen te leggen terwijl beiden het met minder middelen moeten doen en de kosten steeds oplopen.
