Je moet deze film vooral zien omdat je benieuwd bent. Benieuwd naar een verhaal dat uitersten met elkaar verbindt.
Brussel, trekpleister van creativiteit, is waar mijn nachtlampje staat. Haast elke dag knip ik dat lampje uit terwijl ik denk aan de verwondering die Brussel me die dag weer gebracht heeft. Vorige woensdag ging ik in op een uitnodiging om naar Tabu te gaan kijken in Cinema Nova. Een vage herinnering aan een foto op Humo’s interessante Oh mijn god-pagina en mijn nieuwsgierigheid naar Cinema Nova deden me toehappen en hier zit ik dan weer, laaiend enthousiast. Een beetje bipolariteit misstaat me gelukkig niet.
De infrastructuur van Cinema Nova is niet afgelikt, niet te strak en probeert ook niet overdreven authentiek te doen in de populaire zin van het woord. Je kijkt recht op de isolatie van het plafond, de muren zijn slechts hier en daar geverfd. Een kleine cinema met ouderwetse, zachte klapstoelen, een balkon, een wit scherm, meer hoeft dat niet te zijn. Ik zou kunnen trachten iets te zeggen over de akoestiek maar verder dan ‘geen opmerkingen’ zal ik wegens gebrek aan feeling voor akoestiek niet komen. De sfeer die in Cinema Nova hangt, bevalt me alvast; ‘Laat die kuren thuis, doe maar gewoon en kom kijken naar iets minder gewone films’.
Tabu was in één woord fascinerend. Een film zoals ik nog nooit een film heb gezien. Een film die met je speelt, die je plaagt, die eigenlijk uit twee films bestaat. Ik vraag me af in hoeverre ik hier al moet vertellen over de inhoud van de film. Je moet deze film vooral zien omdat je benieuwd bent. Benieuwd naar een verhaal dat uitersten met elkaar verbindt, de overgang van het verloren paradijs naar het paradijs verloopt naadloos. De film staat je niet toe om naar het paradijs te kijken zonder de kater die na het paradijs komt uit het oog te verliezen. Tabu gaat over liefde en eenzaamheid, vroeger en nu en speelt zich zowel in Portugal als in een door Portugal gekoloniseerd Afrikaans land af.
Tabu is een film die nog echt vraagt aan de kijker om erin te geloven. Wanneer er een ezel in beeld verschijnt die nu toevallig achter het raam van het koloniale landhuis blijkt te staan, wordt er van je verwacht dat je meedroomt. De film tracht je niet eigenhandig terug te brengen naar de jaren 50 maar nodigt je uit om zelf mee te gaan in het verhaal. We zijn in het jaar 2013, wil je mee naar de jaren 50, dan wordt er ook van jou een inspanning verwacht.
De film geeft je niet de kans om er kritiek op het kolonialisme in te zien. De regisseur (Miguel Gomes) neemt je gewoon 2 uur lang mee naar dat wat niet meer is. Wil je deze film bekijken op dat wat er binnenkort niet meer zal zijn, namelijk 35mm-film, ga dan naar Cinema Nova en laat je meedrijven op een zee van zinnige dialogen, intrigerende personages, zwart-wit beelden van het indrukwekkende landschap en zing mee op de Portugese versie van ‘Be my baby’.
Boezemt het openbaar vervoer, meertaligheid, een gezellige drukte en superdiversiteit je angst in? Dan kan je nog steeds terecht in Antwerpen bij Cartoon's, in Gent bij Studio Skoop, en in Leuven bij Cinema Zed. Let wel op: enkel in Cinema Nova wordt de film vertoond op 35mm!
