'Amoureux, vos papiers!': een huwelijk met een niet-Belg is automatisch verdacht

Echtgenoot en u: het mooie avontuur

Heb je besloten om te trouwen? Goed gedaan. Huwelijken tussen buitenlanders zijn van nature verdacht, en niet voor niets hebben sommigen, door mee te willen surfen op de golven van de Belgische wetten, hun vleugels verbrand. Natuurlijk heb je karakter, je hebt de wil om je doelen te bereiken, je houdt 'echt' van elkaar, met 'dat soort mensen' heb je niets te maken.

Met ogen fonkelend als de sterren, ga je naar de balie van je gemeentehuis om een ​​huwelijksdossier te openen. Je weet het zeker, je hebt alles gepland, zoveel mogelijk documenten verzameld, je hersenen volgepompt met positieve spanning. Een glimlach verschijnt op je enthousiaste gezicht. Je ziet de onwilligheid van de juristen bij de huwelijksdienst in uw mooie en gastvrije gemeente niet.

De eerste tegenstrijdigheid die je hoort: "We kunnen je niet weerhouden om te trouwen." Nou dan! Je zenuwen spelen op en ze zullen nooit meer ophouden tijdens deze hindernisbaan. Je zult jezelf met geduld moeten bewapenen en gebruik maken van deze moeilijkheden om je relatie te versterken. U bent de enige aan boord van uw huwelijksboot en het roer is aan u om het de haven binnen te loodsen.

Het onderdrukken van je emoties wordt vaak 'giftig' genoemd, maar in extreme gevallen is het juist van vitaal belang, anders sta je 's ochtends niet op

Houd er rekening mee dat voor Europese onderdanen alle documenten die u opvraagt systematisch geldig zijn in alle gemeenten in België. Het heeft geen zin (als de werknemer zegt dat je ze moet laten valideren bij de FOD Buitenlandse Zaken van Brussel) dat je dat doet. Voor mensen uit Azië of van andere origine zullen ambassades en consulaten meedansen. U bent inderdaad in uw respectieve landen geboren. Als u helaas al in het verleden getrouwd bent geweest, zal het nodig zijn om te bewijzen dat u sinds uw scheiding alleenstaand bent en dat u nooit een ander huwelijk hebt gesloten in de Antillen, Seychellen, Panama... anders wordt het huwelijk onmiddellijk geweigerd door de staatsambtenaar.

Elk attest, certificaat, document dat u bij uw ambassade of consulaat aanvraagt, is noodzakelijk. Als u overweegt een advocaat in te schakelen, omdat u ervan overtuigd bent dat hij het gaspedaal op de machine zal zetten, dan steekt u uzelf een stok in de wielen. Het enige dat hem interesseert, is uw geld. Ze kiezen altijd de kant van de wet, en zelfs als ze een maas in de wet vinden, zal de vreugde van korte duur zijn, want je zult je hand in de portemonnee moeten steken. Dit houdt niet tegen dat de juridische afdeling u een verzoek stuurt om het grondgebied onmiddellijk te verlaten. Vrees niet, jullie zijn geen criminelen, maar twee wezens die van elkaar houden en deze blinde bureaucraten willen laten weten dat jullie een echte verbintenis hebben.

Dus de weken zien er hetzelfde uit, de maanden volgen elkaar op, je geduld raakt op, je wordt ondervraagd, twijfels slaan toe, de verwijten zijn aan de orde van de dag. Na deze eindeloze confrontatie heb je alle documenten verstrekt die nodig zijn om je zaak te sluiten. Opluchting! Je begint het einde van de tunnel te zien. De wijkagent merkte op dat je als stel leeft, aangezien je met wapens en bagage bent neergestreken bij de uitverkorene van je hart. Je bent op de goede weg. MOED! Uw vooruitzichten voor de toekomst zijn rooskleurig. Dan komt de (langverwachte) post met de huwelijksdatum binnen en ben je nu bezig met het plannen van de voorbereidingen voor de ceremonie. Gefeliciteerd! U bent aangekomen in de haven die u maandenlang vijandig leek. Volgende stap, gezinshereniging, tijdelijke verblijfsvergunning en de rest. Een andere strijd doemt op aan de horizon.

Zij en Hij

De meeste administratieve verhalen van koppels die een beroep doen op Amoureux, vos papiers! Zijn goed aflopen. Maar tegen welke prijs!

Tegenwoordig is ze lerares op een middelbare school en is hij eindelijk in dienst bij een geweldig bedrijf! In hun vrolijke en kleurrijke appartement in Schaarbeek zit ik op de bank tussen het speelgoed. Bewijs van een schijnbaar sereen en bevredigend huwelijksleven, een leven dat lijkt op dat van anderen, degenen die niet hebben moeten bewijzen dat ze er recht op hadden. Hij werd beroofd van 9 jaar van zijn leven om daar te komen.

Ze ontmoetten elkaar in Brussel in 2012. De Senegalese jongeman kwam vanuit Frankrijk, waar hij 5 jaar heeft gewoond, naar België. Hij waarschuwt haar onmiddellijk dat door het feit dat hij geen papieren heeft, hun verhaal niet serieus zal zijn. Maar ze zullen elkaar nooit meer verlaten. Omdat hij het idee niet accepteert dat hun relatie dient om zijn verblijf te verkrijgen, probeert hij op andere manieren gelegaliseerd te worden via verschillende procedures die door advocaten worden voorgesteld, soms tegen hoge prijzen. Niks werkt. Een pro-deo-advocaat zal zelfs vergeten hem te laten deelnemen aan de nationale regularisatiecampagne voor alle migranten zonder papieren! Ik kan het niet helpen, maar ik denk dat activisten veel meer kennis hebben of veel meer mensen uit de problemen willen helpen dan sommige advocaten. Als hij op dat moment al in contact met het burgernetwerk was geweest, zou deze informatie hem nooit zijn ontgaan.

Als je gecriminaliseerd wordt en er voortdurend van wordt verdacht je vriendin voor persoonlijk gewin te gebruiken, moet je emotioneel goed omringd zijn

Uit wanhoop besluiten ze om wettelijk samen te gaan wonen, het huwelijk verleidt hen niet. Het is niet gemakkelijk om officiële documenten uit je geboorteland te krijgen als je al zolang hier bent. Maar het lukt hem. Op basis hiervan willen ze gezinshereniging aanvragen. Dit zal niet mogelijk zijn omdat België een salaris van meer dan 1.500 euro per maand als voorwaarde stelt om samen te mogen leven met een niet-Belg. Zij heeft maar een halftijdse. Hij heeft een salaris, maar, hoewel belast door de staat, wordt niet meegeteld in het gezinsinkomen!

In verwachting van een kind in 2019, vertellen ze zichzelf eindelijk dat feesten met hun dierbaren om hun liefde te vieren leuk zou kunnen zijn. En in dat proces zullen ze eindelijk vrede hebben! Zonder te weten dat een koppel in België geweigerd kan worden om te trouwen. Met een dossier van 50 brieven van hun vrienden en familie maken ze een afspraak met de burgemeester van Schaarbeek om hem te confronteren. Geconfronteerd met hen is de advocaat minder categorisch en stemt dan toe om... het politieonderzoek toe te staan. Vandaag vierden ze de bruiloft, met een burgemeester die zich enigszins ongemakkelijk voelde in het aangezicht van de verwijtende blikken rondom hem.

Ze wordt niet meer boos als ze het vertelt. Toch kosten de procedures zoveel tijd en geld. Ze kan zich het aantal advocaten of de redenen voor de opeenvolgende afwijzingen niet meer herinneren. Plots bespreken we de overlevingsstrategieën bij dergelijke onderzoeken. Vergeten is er een van. We zijn ook allebei ironisch; humor is een andere. Bovenal, vertelde ze me, moet je ondertussen je dagelijkse leven leiden alsof er niets is gebeurd, er niet meer over praten. We hebben te maken gehad met zo’n een intense pijn van het onrecht dat we thuis geen afscheid hebben mogen nemen van zijn ouders in Senegal. Je emoties gewoon onderdrukken, er wordt vaak gezegd dat het giftig is, maar in extreme gevallen zoals deze is het van vitaal belang, anders sta je 's ochtends niet op. Je moet ook heel goed omringd zijn, als je gecriminaliseerd wordt en er voortdurend van wordt verdacht je vriendin voor persoonlijk gewin te gebruiken. En als we niets doen, moeten we toch alles proberen, te allen tijde, zelfs als de hoop er niet is. Anders is het onhoudbaar. Want zonder hoop verliest alles wat je probeert op te bouwen zijn betekenis. We wensen dat ze vanaf nu elke dag hun overwinning mogen vieren.

Geschreven door Cristel Pucci.

Wie zal ons gezond verstand en ons vertrouwen in de toekomst herstellen? Getuigenis van M. na drie jaar strijd

Het is alweer 3 jaar geleden dat we legaal in België wilden trouwen om onze relatie een kans te kunnen geven. Al onze papieren zijn in orde en voldoen aan de voorwaarden, maar de deadlines zijn dodelijk. Soms duurt het verkrijgen van de documenten zo lang dat de dossiers vervallen en je uiteindelijk te horen krijgt dat je opnieuw een aanvraag moet doen. Soms sturen de diensten onvolledige dossiers zonder ons iets te laten weten, waardoor we weigeringen ontvangen die we niet eens hadden verwacht. Voeg daar nog bij de gezondheidssituatie en tal van bureaucratische inconsistenties en menselijke fouten.

In een tijd waarin de geestelijke gezondheid in van belang is door de opeenvolgende lockdowns, wil ik de aandacht vestigen op de geestelijke gezondheid van degenen die, naast de gezondheidssituatie, situaties van verschrikkelijke machteloosheid ervaren. Er is geen gerechtigheid voor ons. We zullen nooit de tijd terugkrijgen die verspild is aan wachtrijen in het gemeentehuis, bij ambassades, het schrijven van e-mails en dat eindeloze wachten op een aanvaarding of een weigering. En bovenal zal niemand ons gezond verstand, ons vertrouwen in de toekomst, ons verkeerde beeld van vrijheid in een zogenaamd vrij en democratisch land herstellen. En als we na al deze ruzies gelukkig samen kunnen leven, weten we dat er gezichtscontroles zullen zijn, discriminatie bij de zoektocht naar een job, de taal leren en soms overlijden tijdens een politiecontrole en al de rest. Maar wat zouden we niet doen voor de liefde?

We hadden nooit gedacht dat de Belgische staat ons op deze manier zou kapotmaken

5 jaar geleden leerde ik als student mijn huidige echtgenoot kennen, die toen in België als uitwisselingsstudent aan de universiteit verbleef. We beseften toen nog niet hoe zwaar we zouden worden afgestraft op onze liefde. We trouwden 3 jaar geleden, toen mijn man afstudeerde, en kort daarna werd onze aanvraag tot gezinshereniging afgewezen op basis van ontoereikende en niet-stabiele bestaansmiddelen, omdat ik nog voltijds studeerde en deeltijds werkte met interimcontracten om dit te betalen. Dat mijn man een masterdiploma aan een Belgische universiteit behaalde en klaar was om hiermee te beginnen werken, of dat ik een studiebeurs had, werkte en steun kreeg van mijn ouders, deed er allemaal niet toe.

We hadden nooit zelfs 1 seconde overwogen dat de Belgische staat ons op deze manier zou kapotmaken. Ik studeerde vorig jaar af en kon gelukkig onmiddellijk voltijds beginnen werken. Tot op de dag van vandaag heeft mijn man nog steeds geen verblijfsvergunning, al zijn we de dure procedure met hulp van een advocaat opnieuw opgestart. Ik voel me verraden en alleen, ons leven is brutaal on-hold gezet, en waarom?  Ik walg van deze racistische en afschuwelijke situatie die onszelf en zoveel onzichtbare anderen genadeloos afstraft enkel en alleen omdat ze iemand graag zien.