Diversiteit omarmen in de strijd om burger- en mensenrechten, is nu meer dan ooit de verbinding waarmee we àlle glazen plafonds breken.
Dat de strijd om vrijheid en gelijkheid door moet gaan, behoeft geen twijfel. Dat bewijzen de verkiezing van Trump en de vrouwen die als grootste groep voor hem kozen. Dat bewijzen ook onze geïnstitutionaliseerde discriminerende en seksistische systemen die bijvoorbeeld de loonkloof in stand houden.
Hoe verklaren we dat vrouwen nog altijd minder verdienen dan mannen voor hetzelfde werk? Dat het voor vrouwen veel langer duurt om gereïntegreerd te raken op de arbeidsmarkt omdat zij kinderen krijgen en zo sneller de armoedegrens bereiken? En hoe komt het dat 90% van de Belgische CEO’s mannen zijn, terwijl studies bewijzen dat bedrijven waar vrouwen deel uitmaken van het topmanagement betere resultaten halen dan ondernemingen waar enkel mannen de beslissingen nemen? Of dat vrouwen die solliciteren met een hoofddoek niet afgewezen worden omwille van hun competenties, maar omwille van hun uiterlijk? Dat 1 op 3 transgenders gediscrimineerd wordt op de arbeidsmarkt?
Bye pseudo-feminisme
Om ook deze problemen aan te kunnen pakken, moet de feministische beweging zelf veranderen. Dat is niet voor het eerst in de geschiedenis. Terwijl een zwarte vrouw het huishouden van een wit Amerikaans gezin als slavin runde, dwong de vrouw des huizes op straat het stemrecht af, in eerste instantie alleen voor zichzelf. Na de dubbele strijd van gekleurde vrouwen tegen uitsluiting enerzijds en voor stemrecht anderzijds, kwam langzaam maar zeker verandering in het feminisme.
Ook vandaag nog ervaren gekleurde vrouwen het hardst de stuiptrekkingen van een wit en discriminerend feministisch bastion. Deze pseudo-feministische beweging voert nog altijd een selectieve strijd, is een verlengstuk van het patriarchaat en nomineert zichzelf als spreekbuis voor gekleurde vrouwen. Op die manier houdt deze beweging mee bestaande machtsstructuren in stand ten koste van immigranten, de zwarte gemeenschap, moslima’s en uiteindelijk ook ten koste van zichzelf.
De dagen van dit pseudo-feminisme zijn geteld. Het is het begin van een nieuw tijdperk. Elke dag wordt dàt glazen plafond ingebeukt door een nieuwe generatie vrouwen die een intersectionele strijd om vrouwenrechten voert, met vrouwen van alle pluimage, seksuele identiteiten, religieuze beschouwingen en etniciteit.
Alleen eendracht kan plafonds breken
We kunnen de strijd om racisme en discriminatie niet voeren zonder witte privileges in vraag te stellen, of zonder het belang van de Black Lives Matter-beweging te zien. We kunnen deze strijd niet voeren als we gemarginaliseerde bevolkingsgroepen uitsluiten. We kunnen het ons niet langer permitteren mensen te beoordelen op hoe ze eruitzien. Als we willen opkomen tegen de discriminatie van gekleurde gemeenschappen op welk front dan ook, dan zullen we ook zonder terughoudendheid strijden voor de LGBTQI+ gemeenschap.
Wij hebben nu meer dan ooit eendracht en allianties nodig tegen elke vorm van discriminatie. Een beweging die niet kleurenblind is, maar nultolerant voor transfobie, misogynie, racisme, witte privileges, antisemitisme, homofobie, islamofobie en seksueel geweld.
De echte kleur van de strijd om vrouwenrechten
De Women’s March toont hoe die beweging eruit kan zien. Drie gekleurde vrouwen speelden een toonaangevende rol in de vrouwenmars in Washington. Linda Sarsour is een Palestijns-Amerikaanse moslima en mensenrechtenactiviste. Tamika Mallory is een Afrikaans-Amerikaanse mensenrechtenactiviste en Carmen Perez is een Mexicaans-Amerikaanse vrouw die zich inzet voor het stoppen van rassenongelijkheid in het strafrechtsysteem. Niet alleen zij, maar ook transgenders, lesbiennes, Aziatische, Joodse en witte vrouwen brachten ons de enige echte kleur van de strijd om vrouwenrechten: veelkleurig.
De organisatoren van de Women’s March: Linda Sarsour, Tamika Mallory en Carmen Perez
We aanschouwden de grootste mars in de geschiedenis van Amerika, gevoerd door en voor vrouwen. Overal ter wereld kwamen vrouwen de straat op met de boodschap dat vrouwenrechten mensenrechten zijn. Dat we niet een aantal van onze rechten willen, maar al onze rechten afdwingen. Niet alleen voor onszelf, maar ook naast, met en voor de mensen die nog meer onderdrukt zijn dan wij. Een boodschap die aantoont dat dit een inclusieve beweging is.
Leiders van radicale verandering
Deze beweging is groter dan de vrouwenmars alleen. Van de vrouwen in Polen die het zelfbeschikkingsrecht op hun lichaam opeisten door met 6 miljoen te demonstreren, de tienduizenden in Brazilië die een einde aan het geweld op vrouwen opeisten tot de vrouwen in bezet Palestina die onuitputtelijk het gevecht aangaan met apartheid en zij die elke dag opnieuw binnen en buiten hun gemeenschappen onvoorwaardelijk strijden… zij tonen dat vrouwen leiders zijn van verzoening en radicale verandering. Niet omdat we twee eierstokken hebben, maar omdat we bereid zijn om onszelf op de frontlinie te begeven om datgeen waar wij én anderen recht op hebben af te dwingen.
Ze tonen dat wij, vrouwen, het volk, het lot in eigen handen nemen en ons niet laten gebruiken door religie, ideologie of politiek. We zijn waakzaam voor racisme als politiek wapen waarmee verkiezingen over de rug van vluchtelingen, gekleurde mensen, moslims, en vrouwen gewonnen worden.
Diversiteit omarmen in de strijd om burger- en mensenrechten, is nu meer dan ooit de verbinding waarmee we àlle glazen plafonds breken. Wij zijn de change agents die een radicale maatschappijverandering creëren. De moed zal onze generatie niet overslaan.
