Ik verwacht dus minstens een argumentatie en een visie, en het ontslaan van mensen die de vraag durven stellen, is echt wel een blijk van dictatoriale trekjes van dit systeem.
In naam van Demos, een organisatie die ijvert voor participatie en democratie (dit is onze baseline), ondersteun ik onderstaand bezwaarschrift. Ik verklaar me ook nader:
1. De manier van ageren van de milieuactivisten is niet meer onbekend -meerdere artikels in de Vlaamse kwaliteitskranten werden de laatste weken gewijd aan hun strategie, die vertrekt vanuit de vraag 'hoe kunnen we impact genereren in een democratische structuur waarin het slaafs volgen van de regels als voornaamste democratisch principe lijkt te gelden?'. Kort gezegd, hun activisme komt hierop neer dat ze erg berekend buiten de lijntjes kleuren, met als doel een debat te openen. Het zijn geen wild-bevlogen acties dus, maar wel acties die de pers willen halen en symbolisch zijn van karakter, precies om de publieke opinie wakker te schudden. Onderstaande actie is er één in deze rij.
2. Wat betreft de "autonomie van de wetenschap" is het zo klaar als een klontje dat deze actueel slechts dient als retorische dekmantel voor een steeds sterkere vermarkting van het wetenschappelijk bedrijf. Ik deel de mening van Eric Corijn in De Standaard j.l. (3-4 juni 2011), waarin hij zegt dat er nooit geschermd werd met deze "autonomie" tegen de vermarkting van de wetenschap....who cares? De wetenschappers behouden immers hun job door toedoen van bedrijven die onderzoeken sponsoren en overheden die onderzoeken bestellen waarvan in beide gevallen de onderzoeksresultaten eigenlijk al op voorhand neergepend kunnen worden. Maar vanuit bedrijfsoogpunt valt alles wat de eigen winkel sterkt kritiekloos te omarmen, het vergroot immers de impact en laat het systeem zo buiten schot.
3. Mijn pet af dan ook voor (jonge) onderzoekers die deze logica in vraag durven stellen, en de maatschappelijke relevantie van wetenschappelijk onderzoek opnieuw vanuit een andere invalshoek op de politieke agenda plaatsen. Ze vechten wellicht tegen de bierkaai (ik persoonlijk ben na mijn doctoraat uit de wetenschap gestapt precies omdat ik niet wilde meedraaien in een systeem waarin louter A1-publicaties en impactfactoren gelden als graadmeter van de kwaliteit van een wetenschapper: dit is een veel te smalle opvatting van wat een wetenschapper zou moeten zijn). Kortom dus: indien de wetenschap een afspiegeling is van onze democratie, dan is het zeer ver gekomen met deze laatste: democratische tegenstem is onmogelijk geworden, en de democratie is verworden tot een platte markt waarin de vraag 'waartoe dient deze markt?'zelfs niet meer gesteld mag worden.
Weet u, de wetenschap is haar eigen graf aan het graven op deze manier....net zoals de financiële markten dit al een tijdje aan het doen zijn.
Het zijn zelfreferentiële systemen geworden, en ze verdienen het vanuit dit opzicht om door de publieke opinie eens goed door mekaar geschud te worden -zowel de markten als de wetenschap blijven immers deels staande door de belastingen die burgers betalen. Je zou dus minstens een visie verwachten van hoe wetenschap en markt zich verhouden tot de maatschappij: hoe investeren zij terug in de samenleving? wat is de maatschappelijke relevantie van hun deelsysteem? Met de autonomie van de wetenschap komen schermen was gepast in de 19e eeuw, nu lang niet meer.
Net zoals de autonomie in de kunst, heeft ook hier de autonomie als argument al lang afgedaan. Actueel is deze vermeende autonomie immers complexer geworden, en gaat het debat niet langer over de ontvoogding van maatschappelijke deelsystemen (van impact van staat en kerk), maar wel over hoe deze deelsystemen opnieuw te verbinden met de maatschappij waarvan ze deel uitmaken: dàt is de vraag van deze tijd. Ik verwacht dus minstens een argumentatie en een visie, en het ontslaan van mensen die de vraag durven stellen, is echt wel een blijk van dictatoriale trekjes van dit systeem.
