"We voelden een gemis aan verhalen en kleur in het Vlaamse theaterlandschap."
SIN is een beetje een vreemde eend in de bijt van de theaterwereld. Meer gekleurd ook. En dat was de bedoeling toen het in 2011 een geheel eigen draai aan Hans en Grietje gaf. Junior Mthombeni en Ikram Aoulad vonden dat er meer dan witneuzentheater moest bestaan. “We voelden een gemis aan verhalen en kleur in het Vlaamse theaterlandschap”, zegt Mthombeni over het ontstaan van het Antwerpse theatercollectief SIN.
Samen met Aoulad, Cynthia Schenkels, Fikry El Azzouzi en Nadia Benabdessamad wilde hij die leemte opvullen met verhalen uit hun eigen kleurrijke en stedelijke context. “Het was frustrerend om als actrice enkel gevraagd te worden voor steeds dezelfde soort stereotiepe rollen zonder inhoud. Dan schrijf ik liever mijn eigen rollen”, vult Aoulad aan. “Dan kan je ook spelen met de clichébeelden die er zijn, maar er tegelijkertijd een extra laag aan toevoegen.” Volgens Mthombeni is er niks mis met clichés: “Er zit altijd een kern van waarheid in. Maar een cliché is maar een fractie van het hele verhaal. Wij willen ook de rest van het verhaal brengen, zonder daarbij te willen fungeren als spreekbuis van ‘allochtone theatermakers’.”
Statement
De eerste voorstelling van SIN was H&G (Grimmiger). Meteen een statement van formaat. “We kozen heel bewust voor Hans en Grietje, een oerwesters sprookje, om het dan vervolgens te interculturaliseren. Dat bleek makkelijker dan gedacht. Al snel kwamen we bij thema’s als hangjongeren en ontworteling”, zegt Aoulad. “Positieve reacties van theaterbonzen laten me eerlijk gezegd koud. Als na de voorstelling een gast van 15 jaar, die voordien nog nooit een theater van binnen heeft gezien, me vertelt dat hij zich herkende in de voorstelling en er echt iets aan gehad heeft… Dat pakken ze je nooit meer af.”
Troost
Ondertussen zijn onder de vleugels van ‘t Arsenaal de repetities voor de nieuwe voorstelling Troost aan de gang. Troost gaat over de destructieve vriendschap tussen de sterke zakenvrouw Milla en de afhankelijke loser Jabaar. Fikry El Azzouzi schreef de tekst, Aoulad en Mthombeni acteren. De Antwerpse rapgroep NoMoBS zorgt voor de muziek. Mthombeni: “De NoMoBS fungeren als Grieks koor: ze bekijken alles van op een afstand en geven commentaar.”
Uiteindelijk is ook Troost een echt stadsverhaal. “De stad heeft zoveel te bieden, maar we krijgen er maar een fractie van te zien. Hoe komt dat? Er lopen zoveel fantastische kunstenaars rond die zoals NoMoBS onder de radar blijven. We zijn geïnteresseerd in wat er onder de radar gebeurt”, zegt Mthombeni.
Rosie en Moussa Aoulad en Mthombeni zijn artistieke veelvraten. Zo speelt Aoulad mee in Rosie en Moussa, de brief van papa. Een voorstelling van Michael De Cock (‘t Arsenaal) over Rosie, een jong meisje waarvan de vader plotsklaps verdwenen is. Uiteindelijk komt ze erachter dat hij eigenlijk in de gevangenis zit en gaat ze hem stiekem bezoeken. Aoulad fleurt helemaal op als ze erover vertelt: “Ik was meteen verliefd op Rosie en haar kijk op de wereld. Ondanks alle miserie blijft ze vol goesting in het leven staan.” Aoulad speelt dolgraag voor kinderen: “Om tien uur ‘s ochtends voor een volle zaal kinderen spelen, dat is de beste drug die er bestaat.”
Rosie en Moussa, de brief van papa iseen heel intense voorstelling. “We hebben al meegemaakt dat kinderen plots de zaal uitliepen omdat het te herkenbaar was. De voorstelling heeft geen happy end. Dat is voor sommige kinderen wel even slikken”, zegt Aoulad. Ze speelde de voorstelling ook binnen de muren van verschillende gevangenissen. “Dat was eigenlijk heel surrealistisch. En voor de gedetineerden in het publiek bijzonder confronterend. Ze zagen voor het eerst hun eigen situatie door de ogen van een kind.”
‘Troost’ staat op 2 februari in Knokke-Heist, op 6 februari in de Arenbergschouwburg in Antwerpen en op 2 maart in ‘t Arsenaal in Mechelen. ‘Rosie en Moussa, de brief van papa’ staat o.a. op 10 maart in Cultuurcentrum Berchem.
© 2013 – C.H.I.P.S. StampMedia – Lander Kennis
