Het onwaarschijnlijke verhaal van Aafia Siddiqui

Een Amerikaanse rechter in New York veroordeelt Aafia Siddiqui, een toegewijde wetenschapster (Massachusetts Institute of Technology en de Brandeisen University) en moeder van drie kinderen tot 86 jaar opsluiting.

8 april 2011: Internationale actiedag voor de bevrijding van Aafia Siddiqui

Onrechtvaardig, wraakroepend, hemeltergend, onthutsend, schrijnend. Dat is het verhaal van dokter Aafia Siddiqui uit Pakistan. Ze werd ontvoerd, zeven jaar gevangen gehouden, bedreigd, geslagen, verkracht, gemarteld en ten onrechte beschuldigd en veroordeeld voor een moordpoging op Amerikaanse agenten. Ze zit na een onrechtvaardig proces in de gevangenis. Ik schrijf haar regelmatig een brief. Misschien doe je het ook, na het lezen van dit artikel? Haar leven is een thriller die nooit had geschreven mogen worden.

Dr. Aafia Siddiqui is de zoveelste nieuwe ‘spookgevangene’ in de VS, ‘iemand die zonder enige tenlastelegging, zonder onderzoek, zonder enige vorm van proces of met een schijnproces volstrekt van de samenleving wordt afgesloten, als het ware levend wordt begraven’. Dit fenomeen is gelijk te stellen met de middeleeuwse vergeetput. Aafia Siddiqui is een moslim. Dat is al een stigma. Ze draagt in het openbaar altijd een hoofddoek. Nog een reden om geen aandacht aan haar zaak te besteden. En ze is, helaas, terecht gekomen in de tot bureaucratische monoliet van maatregelen van keizer Bush, ontworpen na 9/11 om zo snel mogelijk een aantal ‘levensgevaarlijke terroristen’ genadeloos op te sluiten. Geheime arrestaties in het holst van de nacht, het oprichten van peperdure privé security bedrijven, nieuwe geheime staatsagentschappen, het opsluiten van kinderen, middeleeuwse martelingen, ‘embedding’ van de media, de X-straal-machines in de luchthavens en grensoverschrijdende fouillering. We zijn het al gewoon. Keizer Obama doet er nog een schepje bovenop: naast het recht om iemand zonder vorm van proces in de vergeetput te donderen - wat met Aafia gebeurde - mag de staat je, eenmaal gebrandmerkt als terrorist, overal ter wereld, of je nu Amerikaan bent of niet, zonder arrestatie en zonder proces doodschieten. Er is een ‘hitlist’. Als je daar op staat, mag de CIA, de FBI of een andere killer je doden! Die nieuwe maatregelen worden in Amerikaanse en Westerse films voorgesteld als een natuurlijk, vanzelfsprekend en noodzakelijk kwaad. Pas op als ze komen vechten om de goeden te beschermen: het is eigenlijk om de kwaden te beschermen.

Wie is Aafia?

Aafia Siddiqui is geboren op 2 maart 1972 in Karachi, Pakistan. Zij heeft een broer en een zus, die dokter is. Haar vader is een geneesheer, haar moeder huisvrouw. Aafia heeft drie kinderen: Ahmed (1996), Maryam (1998) en Suleman (2002). Aafia verhuist in 1990 van Karachi naar Texas om bij haar broer te gaan wonen. Ze studeert aan de Universiteit van Houston daarna aan het prestigieuze MIT, het Massachusetts Institute of Technology. Haar medestudenten beschrijven haar als een rustige, ijverige studente en lieve, devote moslima, zeker geen ‘Lady Al Quaeda’, zoals ze later wordt voorgesteld. Ze wordt een actief lid van de Muslim Student Association. De MSA ontwerpt educatieve middelen om de islam aan niet-moslims uit te leggen. Ze wint een beurs voor een studie over het effect van de islam op Pakistaanse vrouwen en behaalt de titel van doctor in de natuurkunde. Ze trouwt en gaat naar de Brandeis University in Massachusetts voor een postgraduaat cognitieve neurologische wetenschap.

28 maart 2003: de ontvoering van Aafia

Na 11 september 2001 krijgen Aafia en haar gezin het moeilijk. Onbekommerd islamitisch-educatief wetenschappelijk onderzoek zit er niet meer in. De islam wordt de zondebok. In 2002 besluit het gezin terug naar Pakistan te gaan. Er komen naast externe ook interne spanningen. Aafia is acht maanden zwanger van haar derde kind als ze beslist te scheiden. Ze gaat in Karachi bij haar moeder wonen, met de kinderen. In december 2002, na de geboorte van Suleman, reist ze naar de VS voor een job in Baltimore. Op 1 maart 2003 arresteert de Pakistaanse geheime politie Khalid Sheikh Mohammed, het zogenaamde ‘meesterbrein’ van 9/11.
Op 28 maart 2003 vertrekt Aafia in een taxi uit Gulshan-e-Iqbal, een residentiële wijk in Karachi. Ze wil naar het noorden van Pakistan. Ze komt nooit in de luchthaven aan. 15 tot 20 mannen wachten haar op, om de hoek. Leden van de geheime Pakistaanse politie duwen Aafia in een auto, de huilende kinderen in een andere. Als ze wakker wordt, ligt ze vastgebonden op een ziekenhuisbed; waar weet ze niet. Ze vreest dat haar zoontje dood is want ziet een foto van haar baby in een plas bloed. Aafia Siddiqui is meer dan een jaar vermist als de FBI haar foto op de website plaatst. Van dan af wordt ze in de corporate media afgeschilderd als Lady Al Quaeda. Aafia’s moeder wordt bedreigd. Pakistan en de VS ontkennen iets te weten over Aafia’s gevangenschap.

Het verhaal van Aafia?

Ze is samen met haar kinderen gekidnapt door de Pakistaanse geheime politie en overgeleverd aan de Amerikanen. Vijf jaar lang zit opgesloten in geheime gevangenissen; ze wordt mishandeld, gemarteld en verkracht. De Britse Journaliste Yvonne Ridley ontdekt ‘gevangene 650' of 'the grey lady of Bagram’ aan de hand van getuigenissen van voormalig Bagramgevangenen. Over wat met Aafia en haar kinderen is gebeurd tussen 2003 en 2008 is niet veel geweten want Aafia heeft sinds 2008 slechts een kort contact met de buitenwereld. In oktober 2009 vertelt ze aan een Pakistaanse parlementaire commissie in de New-Yorkse gevangenis. "Ik ben door een hel gegaan". Ze heeft valse bekentenissen moeten afleggen, verklaringen moeten ondertekenen. En ze is gemarteld. Details daarover wil ze niet geven.

7 juli 2008: de bevrijding

Een persconferentie, geleid door de Britse journaliste Yvonne Ridley, resulteert in een massale internationale berichtgeving over Aafia Siddiqui. De media vragen waar ze is, belangrijke politieke personen in Pakistan, de UK, de VS ook. In België horen we niets. Enkele weken later meldt de VS ‘dat ze met haar zoon van 13 is gearresteerd aan het politiebureau van Ghazni. Ze zou in het bezit zijn van handboeken over explosieven en ‘gevaarlijke substanties in flessen’. Er wordt een filmpje gemaakt. Dat is het eerste teken van leven van Aafia sinds haar verdwijning in 2003! En dat gaat de wereld rond via Youtube. Aafia is een schim van de wondermooie vrouw die ze zes jaar eerder was. Ze is uitgemergeld, heeft gezwollen lippen en een beschadigd gezicht. Ze is niet om aan te zien. Ze verbergt zich angstig onder haar sluier en beschermt haar zoon. Het is een intriest fragment. Kort daarop wordt ze overgedragen aan de FBI. En dan loopt het weer mis. Aafia zit wezenloos in het FBI-kantoor en ze krijgt een schot in de buik. 'Aafia rukt een geweer uit de handen van haar bewaker', is de officiële versie. 'Als een gevaarlijke gekkin is ze beginnen te schieten. Ze wordt naar het ziekenhuis van Bagram gebracht. Ze zit opnieuw gevangen. Ze verliest een stuk van haar darmen en heeft zes maanden nodig om te herstellen. De aanklacht luidt: moordpoging op FBI-officieren. De verdwenen zoon Eind augustus 2008 bevestigt de VS procureur-generaal dat Aafia’s zoon, Ahmed onder de hoede van de FBI was sinds 2003. Voordien beweerde de VS ambassadeur in Pakistan dat de VS administratie geen enkele informatie had over de kinderen van Aafia. Afghanistan zegt dat haar zoon na zijn arrestatie in augustus 2008 overgebracht is naar een Afghaanse Geheime Dienst, het National Directorate of Security. De NDS is berucht om zijn brutale behandeling van gedetineerden. Ahmed is, zowel volgens Afghaans als internationaal recht, te jong om als een crimineel behandeld te worden. Eerst in september 2009 komt Ahmed eindelijk vrij en gaat naar zijn oma in Karachi. Hij heeft dus, naast ongekende avonturen in de krochten van de FBI en de CIA, nog een jaartje in de meest beruchte Afghaanse gevangenis gezeten… 2009: het proces van Aafia In 2009 wordt Aafia Siddiqui van Bagram naar New York gevlogen voor haar proces dat start op 19 januari. Het wordt een schijnproces: ze kan haar advocaten niet zelf kiezen; ze mag haar ontvoering niet ter sprake brengen, ook haar verblijf en de martelingen in de gruwelgevangenissen niet. Er worden valse getuigenissen aangebracht. Alle bewijzen in haar voordeel van haar advocaat worden gewoon van tafel geveegd. Het proces neemt een ongewone wending als blijkt dat de vingerafdrukken op het geweer niet die van Aafia zijn. Het proces duurt twee weken. De jury overlegt twee dagen. Op 3 februari 2009 wordt Aafia schuldig bevonden aan poging tot moord op VS-soldaten. Hoe kan een frêle, verzwakte en slechts 50 kilogram wegende vrouw drie VS-officieren, twee vertalers en twee FBI-agenten overmeesteren, een geweer grijpen, schieten, geen enkel persoon raken én bij de schermutseling zelf gewond raken? Het is onbegrijpelijk waarom de jury haar schuldig acht: - er waren geen vingerafdrukken van Aafia op het bewuste geweer;
- er was op Aafia geen spoor van residu van de geweerschoten;
- er waren geen kogelgaten van het bewuste geweer in het lokaal;
- er waren geen geweerpatronen van het geweer waarmee zou zijn geschoten;
- zes getuigen legden tegenstrijdige verklaringen af,
- en de verklaringen van Aafia aan FBI agent Sercer werden afgelegd terwijl ze onder constante bewaking in het ziekenhuis van Bagram lag. Ze werd weken met armen en benen aan haar ziekenhuisbed vastgebonden, moest pillen slikken. En werd van haar slaap beroofd. Ze hing voor drinken en eten volledig af van de genade van een cipier. Sercer zei tijdens het verhoor ook nooit dat ze een FBI-agente was.

23 september 2010: de uitspraak

Haar straf wordt een jaar later uitgesproken. Op 23 september wordt Aafia Siddiqui veroordeeld tot 86 jaar gevangenis. Ze belandt in het Metropolitan Detention Centre in New York. Bij ieder bezoek aan de rechtszaal wordt ze onwaardig gefouilleerd, ontkleed en ‘onderzocht’ in haar geslachtsdelen. Telkens weer wordt bezoek, waar ze recht op heeft, geweigerd. Sedert begin maart 2010 is alle contact met haar familie verboden. Ze mag geen brieven ontvangen, geen telefoons; ze krijgt geen lectuur, niets: dat zou de ‘veiligheid van de natie’ in gevaar brengen.

En de kinderen?

Wat met Suleiman, Aafia’s jongste zoon, is geworden, blijft een groot mysterie. In april 2010 zetten onbekenden een meisje (12) af aan het huis van Fowzia, Aafia’s zus, in Karachi. Ze beweren dat het meisje de vermiste dochter is van Aafia. Fowzia twijfelt. DNA tests bevestigen het: het is Maryam, Aafia's dochter. Haar DNA komt overeen met dat van haar broers vader. Senator Talha Mehmood bevestigt dat Maryam met een Amerikaanse soldaat, uit de Bagramgevangenis komt. Ze zat er zeven jaar opgesloten in een ‘koude donkere kamer’! Nawoord Aafia is in Pakistan de ‘Dochter van de Natie’. Iedereen kent haar verhaal. Honderdduizenden Pakistanen zijn op straat gekomen toen haar vonnis werd uitgesproken. Iedereen hoopte dat de Pakistaanse regering haar zou bevrijden. Niet dus. Ga een Pakistaans nachtwinkeltje binnen en vraag naar haar. De reactie zal niet uitblijven. De VS zal als een satan worden beschreven die onschuldige moeders en hun kinderen martelen en in een vergeetput gooien. Ik vond en vind het mijn plicht om het verhaal van Aafia te vertellen. Als je aan de charmante Obama denkt, aan madam Clinton of aan de sympathieke Amerikaanse ambassadeur Gutmann in Brussel, denk dan ook eens aan Aafia, die in de gevangenis en aan wat ze haar hebben aangedaan. Dat zou prachtig zijn. Ik schrijf Aafia geregeld een brief. Ik weet niet of ze die krijgt. Ik weet ook niet of ze die leest. Maar ik weet één ding: dit mag niet, dit kan niet... In bijlage vindt u het volledige verhaal.