Jullie zijn ook altijd zo luidruchtig

Ooit al eens op een kermis geweest waar je geen lawaai mocht maken? Waar je geen plezier mag hebben? Waar je niet gewoon mag genieten van smoutenbollen en een zoete suikerspin?

Ik wel. Dit weekend nog, op Posse Leest.

Posse Leest is een groot volksfeest in Leest dat voor mij gelijkstaat aan een jaarmarkt/kermis. Een dagje plezier hebben en genieten van het goede weer. Ik was nog nooit eerder naar Posse Leest geweest, maar nu mijn broer en schoonzus in Leest wonen zag ik het als een goede opportuniteit om eens langs te gaan. Wat kon daar nu mis mee zijn?

Blijkbaar is er daar veel mis mee. En blijkbaar heb ik de uitnodiging gemist waarop staat dat alleen blank volk is toegelaten op Posse Leest.

Het begon al toen ik aankwam in Leest en ik allerlei blikken toegeworpen kreeg. Pas op, ik krijg vaak starende blikken. Ik ben heel onhandig en meestal heb ik ook iets op mijn kleding zitten dus mensen staren me wel eens vaker aan.

Maar in Leest staarden ze om een heel andere reden, namelijk om mijn hoofddoek. Blijkbaar is dat een rariteit in Leest, hoewel het maar 6 km buiten Mechelen ligt.
Ik trok me natuurlijk niets aan van deze blikken, maar moet wel toegeven dat ik me er wat ongemakkelijk door voelde. En ik ben nochtans geen persoon die zich snel ongemakkelijk laat voelen.
De moed niet opgegeven, stapte ik verder, de blikken negerend.

Aangekomen bij mijn bestemming liet ik me overtuigen door mijn broertje en zusjes om samen in de botsauto’s te gaan. We kochten jetons en wachtten braaf onze beurt af. Na enkele minuten had ik door dat braaf afwachten geen optie was. Zodra het signaal afging om te wisselen, sprong iedereen op een beschikbaar autootje. Ik wou ook genieten van een ritje dus zodra ik een beschikbaar autootje zag, sprong ik erop alsof mijn leven ervan af hing. Ik heb genoten van mijn ritje. De jongeman met zijn witte t-shirt die me met koude blik aanstaarde negeerde ik maar even.

Na mijn ritje was het de beurt aan mijn zusjes. Toen ik stond te kijken hoe ze zich uitleefden, merkte ik op dat de jongeman met zijn wit t-shirt naast mij stond. Zijn koude blik inclusief. Het ritje van mijn zusjes kwam ten einde en we maakten ons klaar om naar een volgende attractie te trekken, toen de jongeman plots naar mijn zusje riep dat we naar huis moesten gaan. Een beetje lacherig maakte ik hem duidelijk dat we hier nu eenmaal waren, of hem dit nu beviel of niet.

Na ons kleine avontuurtje kregen we honger. Wat is er beter dan een vers pak smoutenbollen op een kermis? Ik riep mijn broer terug om mee te gaan en kreeg van een omstaander de opmerking of het wat minder luid kon.

?

Ik schets even kort de context. Ik sta op een kermis, waar honderden mensen staan die vaak al een paar pintjes op hebben, waarvan sommige denken dat ze auditie aan het doen zijn voor Idool, anderen denken dat ze op een podium staan waar iedereen hun schunnige moppen kan aanhoren, en dan heb ik het nog niet over de luidsprekers die op 100 meter van elkaar staan en waar hits van de jaren 90 uit knallen. Al dit lawaai en ik krijg van een meneer te horen of ik wat minder luid kan doen? Toen ik de meneer erop wees dat ik op een kermis stond, was zijn antwoord: ‘Jullie zijn ook altijd zo luidruchtig.’

Ik had hem graag de context beschreven waar we stonden, maar ik stond met mijn mond vol tanden.

Ondanks dit alles, besloot ik om me er niets van aan te trekken en toch te genieten van mijn uitstap. Waarom zou ik geen plezier mogen hebben? Is mijn hoofddoek dan zo vrijheidsbeperkend?

Mijn dag was af toen ik ’s avonds op Twitter zag dat Filip Dewinter ook aan mij had gedacht toen hij tweette over Posse Leest. Wat een verademing om te lezen dat wij ook welkom waren op deze jaarmarkt!

>>> Mina is studente Orthopedagogie en momenteel stagiaire bij Kif Kif