Deze jongens spreken perfect Nederlands en worden teruggestuurd naar een oorlogsgebied! Ik snap dat de samenleving zich moet wapenen, maar toch niet op deze manier?
Vier jaar geleden vluchtten de twee Afghaanse broers Ramin (17) en Ramish (16) samen met hun moeder naar België waar ze asiel aanvroegen. Ondanks hun goede schoolresultaten en het voortreffelijke Nederlands dat ze spreken, werd onlangs hun asielaanvraag voor de tweede maal verworpen.
Vol ongeloof zijn klasgenoten, leerkrachten en vrienden van het Koninklijk Atheneum van Schoten gestart met een actie om deze jongens de kans te geven hun toekomst hier verder te zetten.
“Sportief, intelligent en veel doorzettingsvermogen, vooral om Nederlands te leren”, zo beschrijven Natascha en Stijn (15) hun Afghaanse klasgenootjes.
Uitstekende leerlingen
Ramin zit in het vierde jaar Wetenschappen-Wiskunde. Ramish zit in het derde jaar Wetenschappen-Sport en droomt van een voetbalcarrière. Leerkrachten benadrukken dat de twee broers tot de beste leerlingen van hun klas behoren. Aardrijkskundeleerkracht Ward Vandepitte: “Ze maken veel kans op een diploma en kunnen een wezenlijke bijdrage aan onze samenleving leveren.” Volgens Natascha en Stijn hebben Ramin en Ramish zich volledig aangepast. “Ze verdienen het om hier te mogen blijven”, zeggen ze in koor.
Ook de moeder van Ramin en Ramish doet haar best om Nederlands te leren en te werken. Sterk getekend door het Talibanregime en de houding ten opzichte van vrouwen, is het moeilijk om haar weg te vinden. Bovendien is ze analfabeet waardoor het ingewikkeld is om administratieve zaken te regelen.
Volwassen op zeven jaar
“Nadat de vader van Ramin en Ramish door de Taliban werd gedwongen zijn kledingzaak voor vrouwen te sluiten en hun oudere broer werd opgepakt omdat hij geen baard droeg, vluchtte het gezin in 2000 naar Pakistan”, vertelt Elke Derre, leerkracht niet-confessionele zedenleer.
Ramin en Ramish waren toen respectievelijk vijf en vier jaar oud. Ze gingen in Pakistan naar school tot hun vader stierf aan een hersenbloeding. Het veranderde alles. “We konden de schoolkosten niet meer betalen en samen met mijn broer begon ik water op straat te verkopen”, getuigt Ramin. “Ik kreeg plots veel verantwoordelijkheid en werd volwassen op mijn zeven jaar.”
Aanvankelijk wilde het gezin in Pakistan blijven en vonden ze onderdak bij een werkgever van hun vader. “Maar een ongure man uit Afghanistan begon geld te eisen van hun moeder”, aldus Derre. Door de aanhoudende bedreigingen begonnen de drie overgebleven gezinsleden aan een lange reis die hen uiteindelijk naar België bracht.
Waar is de menselijkheid?
De asielaanvraag werd geweigerd omdat het gezin geen geldige documenten uit Pakistan kon voorleggen. “Maar als je van de oorlog vlucht, ben je daar niet mee bezig”, zegt Ramish. “Bovendien kosten zulke documenten in Pakistan ontzettend veel geld.”
Ward Vandepitte maakt zich zorgen over de menselijkheid van onze samenleving. “Deze jongens spreken perfect Nederlands en worden teruggestuurd naar een oorlogsgebied! Ik snap dat de samenleving zich moet wapenen, maar toch niet op deze manier?”
Voor Nikita (16) uit Wit-Rusland en klasgenoot van Ramish wekt dit nare herinneringen op. Zijn gezin heeft tien jaar gewacht op een regularisatie en hij herkent de onzekerheid en angst om terug te moeten keren. Hij wordt er naar eigen zeggen ‘een beetje stil van’.
Donkere toekomst
“Onze toekomst ziet er opnieuw donker uit”, klinkt het bij de broers. “Toen ik hier kwam, had ik niets behalve mijn moeder en mijn broer”, zegt Ramish. “Vanaf dag één zijn we les beginnen volgen, gaan voetballen en op zoek gegaan naar een betere toekomst. We zijn niet naar België gekomen voor ons plezier.” Hoewel ze teruggestuurd dreigen te worden, blijven Ramin en Ramish zich inzetten op school.
Op 9 oktober ontvingen Ramin en Ramish een bevel om het grondgebied te verlaten. Naar aanleiding van een rapport van The International Crisis Group berichtten verschillende media diezelfde dag dat er in Afghanistan een burgeroorlog dreigt na het vertrek van de NAVO-militairen in 2014.
© 2012 – StampMedia – Charis Bastin
