Leven achter muren: het verhaal van een thuis

Ik ben een Palestijnse vrouw die in Palestina woont en dit jaar ben ik afgestudeerd met een bachelor in fysiotherapie aan de Universiteit van Bethlehem. Van jongs af aan ben ik altijd ambitieus geweest, met de hoop dat mijn woorden en daden kunnen bijdragen aan de bevrijding van Palestina. Momenteel probeer ik toegelaten te worden tot de masteropleiding Public Health Policies and Disaster Management. Ik wil leren hoe we de impact van rampen kunnen verminderen en overleven in moeilijke omstandigheden, zodat ik mijn land kan helpen in tijden van nood. Als gezondheidsprofessional zoek ik voortdurend naar manieren om de gemeenschap in alle opzichten te ondersteunen.

In dit korte artikel wil ik mijn perspectief op Palestina delen, niet door een politieke lens, maar simpelweg vanuit de ogen van een Palestijnse die haar hele leven binnen deze lange muren heeft doorgebracht. Heb je je ooit afgevraagd hoe het is om op te groeien in Palestina? Hoe mensen omgaan met al die gebeurtenissen? En hoe ze ondanks alles de kracht vinden om elke dag opnieuw te beginnen?

We houden niet van sterven, en we willen niet rouwen om de doden. Dit is geen keuze, maar een noodzaak.

De antwoorden zijn verweven in deze eenvoudige woorden. Hier opgroeien is niet makkelijk; op de een of andere manier wordt iedereen gedwongen om sterk te zijn. Of we nu in Gaza, de Westelijke Jordaanoever, of in de gebieden van 1948 wonen, elke Palestijn ervaart een andere kant van dezelfde onderdrukkende medaille. Met deze woorden hoop ik je aan het denken te zetten. Mijn doel is om de cyclus te doorbreken waarin Palestijnen vaak worden neergezet als mensen die graag vechten en sterven. Ons verzet is een zoektocht naar een normaal leven. We houden niet van sterven, en we willen niet rouwen om de doden. Dit is geen keuze, maar een noodzaak. Terwijl ik dit schrijf, worden er mensen gedood in Gaza. Ik hoop dat mijn eenvoudige woorden je laten nadenken over de 40.000 Palestijnen die in de afgelopen 11 maanden zijn omgekomen.

Apartheidsmuur

Ik woon in Hebron, een stad op de Westelijke Jordaanoever, die verdeeld en gefragmenteerd is. Dit betekent dat ik een groene ID-kaart heb en een Palestijns reisdocument, wat inhoudt dat ik de apartheidsmuur niet mag passeren zonder toestemming. Reizen doe ik via Jordanië, langs drie controleposten: Palestijns, Israëlisch en Jordaans. Voor mij, als 22-jarige, is het zien van de muur en het dagelijks passeren van grenzen en controleposten helaas de norm. Ik ken Palestina niet anders dan verdeeld en onder controle, in tegenstelling tot mijn ouders en grootouders. Toen ik jonger was, dacht ik vaak dat ze overdreven, maar naarmate ik ouder werd, besefte ik dat hun pijn en frustratie heel reëel zijn. Elke keer dat ik een grens oversteek, begrijp ik hun gevoelens steeds beter en stel ik me voor hoe moeilijk het ook voor hen moet zijn, ondanks hun leeftijd en gezondheid.

Hier leven voelt alsof je opgesloten zit in een doos, strak omwikkeld met een metalen lint, van alle kanten gecontroleerd.

Hier leven voelt alsof je opgesloten zit in een doos, strak omwikkeld met een metalen lint, van alle kanten gecontroleerd. We worden voortdurend ondervraagd en onderzocht, zelfs als we gewoon een vriend bezoeken die een half uur verderop woont. Er is altijd de angst om aangevallen te worden, en we voelen ons nooit echt veilig. Ouders maken zich hier voortdurend zorgen, vooral als je te laat bent of je telefoon niet opneemt. Soms weet je niet welke kant je op moet, omdat er altijd wel ergens aanvallen van kolonisten plaatsvinden. Op een gegeven moment wordt het uitzicht gedomineerd door een lelijke grijze muur die bomen, huizen en families van elkaar scheidt.

De situatie hier is moeilijk in woorden te vatten; het is voor ons Palestijnen meer een diep gevoel. Het is een mengeling van verdriet en woede, elke keer als we een controlepost proberen te passeren en zonder uitleg worden geweigerd, alleen omdat een soldaat een slecht humeur heeft. Het is het verdriet dat ons treft wanneer een huis tot puin wordt gereduceerd of wanneer een ziel wordt vermoord, gevangengezet of gemarteld omwille van Palestina. Onze harten zijn steeds opnieuw gebroken, maar ook weer verbonden door deze gedeelde pijn. Onze zielen zijn doordrenkt van woede en verdriet. Elke dag worden we wakker en proberen we te helen, maar de wonden blijven zich nu al bijna 80 jaar herhalen.

Onafgebroken Nakba

Sinds 1948 maken de Palestijnen een onafgebroken Nakba mee - een catastrofe die nooit is geëindigd, nooit is teruggedraaid en nooit grondig is onderzocht. De gevolgen ervan hebben talloze levens geëist en bijna een miljoen Palestijnen gedwongen hun huizen te verlaten, waardoor zij hun toevlucht zochten in andere landen of in verschillende steden binnen Palestina. Deze tragedie raakt ons nog steeds diep. Mijn hart breekt voor Palestina, en ik probeer sterk te blijven, maar het is moeilijk wanneer ik word behandeld als minder dan een mens. Zoals wanneer mij de toegang tot een vliegtuig wordt geweigerd omdat mijn paspoort wordt bestempeld als slechts een ‘reisdocument’ in plaats van een echt paspoort. Elke keer dat ik mijn land probeer in te vullen bij 'nationaliteit' en het niet kan vinden op het formulier, elke keer dat ik anders word behandeld alleen omdat ik Palestijn ben, elke keer dat er met twee maten wordt gemeten, breekt mijn hart opnieuw. Maar ik geef niet op, omdat dat de enige optie is die ik heb.

Ondanks de harde realiteit waarin we leven, wil ik je vertellen over mijn thuisland, los van de chaos. Palestina is een prachtige plek, rijk aan diverse landschappen die zich uitstrekken van het noorden tot het zuiden, met woestijnen, bergen, rivieren en de adembenemende Middellandse Zee. Het is een van de mooiste plekken die ik ooit heb gezien. Helaas kan ik als houder van een groene identiteitskaart veel van deze gebieden niet bezoeken. Maar als ik de kans krijg, word ik telkens opnieuw verliefd op de details om me heen. Ik probeer elke geur vast te leggen die door de wind wordt meegevoerd en elk aspect van een oud huis in me op te nemen, zodat ik het voor me kan zien wanneer ik er weg ben. Ik maak zoveel mogelijk foto's om te delen met degenen die het voorrecht niet hebben om een muur over te steken.

Het was, en is nog steeds, een thuis voor creatieve, goed opgeleide en hardwerkende mensen, van artsen tot boeren. Iedereen had een bloeiend leven, totdat dat leven in een oogwenk veranderde.

De Palestijnse cultuur is een van de rijkste ter wereld, van onze levendige kleding tot ons heerlijke eten, vol leven en kleur. De wereld mag niet vergeten dat Palestina nooit een leeg land was; het was vol leven, met een gekoesterde cultuur die door iedereen werd omarmd en ontwikkeld. Het was, en is nog steeds, een thuis voor creatieve, goed opgeleide en hardwerkende mensen, van artsen tot boeren. Iedereen had een bloeiend leven, totdat dat leven in een oogwenk veranderde.

Palestina zit vol met kunstenaars, maar toen ik opgroeide, had ik niet het voorrecht om me in kunst te verdiepen. Toen ik eindelijk de kans kreeg om meer galerieën te bezoeken en meer te leren, werd ik overweldigd door de creativiteit en het talent van de kunstenaars hier. Ondanks de vele beperkingen en ontberingen waarmee ze worden geconfronteerd, vinden ze toch manieren om uniek te zijn.

Ik groeide op met toegang tot een grote bibliotheek die toebehoorde aan de tante van mijn moeder, en tevens mijn favoriete schrijfster, Samira Al-Sharbaty, die ik oma noem. Wanneer ik bij haar op bezoek ging, vertelde ze me over een nieuw boek en moedigde ze me aan om meer te leren over de verhalen die ze deelde.

Hoewel ik nog niet al haar boeken heb gelezen, heeft ze op meesterlijke wijze veel verhalen en toneelstukken geschreven, evenals talloze gedichten die je tot tranen toe roeren. Haar werk vermengt op prachtige wijze thema's als liefde, vaderland en verzet met literatuur, en haar schrijfsels brengen me echt tot leven. Ze is altijd mijn grootste rolmodel geweest - een sterke vrouw die door haar geschriften veel onderdrukking heeft moeten doorstaan. Ze was een lerares en waar ik ook kom en over haar spreek, hoor ik lof, en voel ik me gezegend dat ik met haar ben opgegroeid. Door haar invloed heb ik mijn eerste gedicht kunnen schrijven, getiteld Mother Earth. Dit gedicht, dat ik onlangs schreef, gaat over de machthebbers en degenen die het slachtoffer zijn van diezelfde macht.

Mother earth 

Can you hear us calling? 
Because we can’t hear you in here.

Is it that the sounds of bombings are louder?
Or, is it that we are so busy tearing each other? 
Or, in fact.
Some are tearing others, mother

Can you hear us calling? 
for shelters 
For a ceasefire

Are you asleep mother? 

I’m sorry, I have to wake you up.
I can no longer keep it inside, mother
I’m sorry, I will make your heart shiver
Just like mine, mother 

I’m sorry I have lost my strength
I’m sorry I was pretending to be strong 
I’m sorry we have to fight in order to breathe mother
I couldn’t be silent like you, mother

I’m not sorry, 
They have been killing us here

People are being shot dead for their race, mother
How hard shall we try to survive in this maze, mother? 

People are being torn apart in silence, mother
Is that why you can’t hear us calling? 

Wake up, mother, 
We are in a maze
with a dead end 

Mother 

Sterren najagen

Literatuur is voor de Palestijnen als een zwaard; anders zouden ze Ghassan Kanafani niet hebben vermoord. Van Mahmoud Darwish tot Mohammed El-Kurd, hun geschriften richten zich tegen dezelfde onderdrukker. Ondanks dat er meer dan 40 jaar tussen hen ligt, worden we nog steeds geconfronteerd met dezelfde agressies. We proberen onze gevoelens uit te drukken door middel van woorden en geven vorm aan de trieste verhalen die met geweld in ons leven zijn ingebed. Van dichters tot schrijvers, iedereen spreekt een waarheid waaraan de wereld probeert te ontsnappen. Het is als het najagen van sterren - ver weg en buiten bereik - maar toch slagen ze erin door te breken.

Graag wil ik enkele boeken aanbevelen: Ochtend in Jenin en Against the Loveless World, beide van Susan Abulhawa, Rifqa van Mohammed El-Kurd, Mannen in de zon en Returning to Haifa van Ghassan Kanafani, en I Saw Ramallah van Mourid Barghouti.

Als je nieuwsgierig bent naar het volkslied van Palestina, zijn er twee nationale liederen: Mawtini (Mijn vaderland) en Fida'i (Strijder).

Ik ben geen journalist en heb geen controle over de media, maar ik merk vaak dat ik word geconfronteerd met leugens. De media liegen al tientallen jaren en hersenspoelen de wereld over wat er werkelijk gebeurt. Maar met de opkomst van sociale media heeft iedereen nu de vrijheid om de bronnen te kiezen die ze willen volgen. Ik houd degenen die politiek onwetend blijven over de situatie en haar geschiedenis verantwoordelijk, omdat de waarheid niet langer verborgen of gecontroleerd kan worden door kolonisators. Als Palestijn vecht ik om niet vergeten te worden. Ik vecht zodat jullie begrijpen wat ik doormaak. Ik dring er bij iedereen die dit leest op aan om voorzichtig te zijn met de media die je consumeert en deelt.