[Links van de Kerk: voorpublicatie] Het échte taboe in het migrantendebat | Jan Blommaert

In zijn nieuwe boek Links van de kerk stelt antropoloog Jan Blommaert dat links geen rol speelt in het debat over de multiculturele samenleving.

Het boek verschijnt op 21 maart op kifkif.be. Hier alvast een fragmentje.

‘Ik heb het migrantenprobleem altijd gezien als een problematiek van ongelijkheid, en daardoor een democratisch probleem. Het antwoord erop moet een verdere, verbeterde en verdiepte democratie zijn – een democratie waarin elke burger in dit land, autochtoon of allochtoon, jong of oud, man of vrouw volle rechten moet genieten en volle verantwoordelijkheid draagt voor het welzijn van die democratie.

Het antwoord op het migrantenprobleem is bijgevolg een aanpassing van ons eigen systeem, dat we opener en sterker moeten maken. Als onze democratie bang is van zijn eigen onderdanen en daardoor allerhande vrijheden en rechten ter discussie begint te stellen, is ze ziek en dan hebben we onszelf daarmee geen dienst bewezen.

Het blijft me na twintig jaar verbazen hoe een groot deel van links zo’n moeite kon hebben met een standpunt dat ten gronde zeer orthodox links is en aansluit bij de hele logica van links als een democratische politieke actor. Ik heb ook nooit begrepen waarom links zichzelf in een uiterst pragmatische rol liet duwen en daardoor allerhande standpunten steunde die volstrekt in tegenstrijd zijn met waar links voor staat. Toen het Vlaams Blok, alweer na veel controverse, uiteindelijk veroordeeld werd voor racisme (iets wat de partij zeer hard heeft getroffen) kwamen er alweer stemmen van links die dit vonnis betreurden en opwierpen dat men ‘het Blok met argumenten moet bevechten’.

Een wetsovertreding werd zo goedgepraat, en terwijl men een nul-tolerantie tegenover ‘kutmarokkaantjes’ toejuicht vindt men een vervolging wegens racisme een brug te ver. Eén maat en één gewicht? Gelijkheid? De rechtsorde en de daaraan gekoppelde democratische verplichtingen? Allemaal pragmatisch opzij geschoven.

Dit standpunt was het échte taboe in het migrantendebat. Van zodra men de autochtone verantwoordelijkheden aangaf, de plicht tot democratie en het verbod op discriminatie en racisme onderstreepte, sloten de rangen, de oren en de monden zich. Het echt onbespreekbare punt in het migrantendebat was, en is, de rol van de autochtone meerderheid in dit alles.

Al de rest, geloof me, was en is volkomen bespreekbaar, werd en wordt uitbundig en tot in den treure besproken in toonaarden die varieerden van eufemistisch tot bot, beledigend en brutaal. Het gevolg is aantoonbaar: we hebben nu een politieke elite die virtuoos gebruik maakt van rechtse standpunten – Wilders en Dewinter zijn marktleiders – maar we hebben geen politieke elite die virtuoos gebruik maakt van linkse standpunten. Die laatste zijn afgeleerd want ze spelen al twintig jaar simpelweg geen rol in het centrale debat.’