Mijn hart zei Algerije en mijn verstand België

Dinsdagavond was het zover, België was aan zet. Het hele land stond in rep en roer. België was één groot volksfeest. In mijn hoofd was 't geen feest maar een strijd. Voor 't eerst moest ik een serieuze voetbalkeuze maken, België of Algerije?

Ik kan mij niet meer herinneren wanneer België zich voor het laatst kwalificeerde voor het WK. Voor mij was het WK een sfeervol feest met knappe mannen, en dus supporterde ik altijd voor Nederland, Portugal en Spanje. Maar dinsdag was dat anders, voor de meeste van mijn Marokkaans-Belgische vrienden was het duidelijk: Wij zijn Belgen en supporteren voor België en daarmee basta. Toch, zo simpel was het voor mij niet. Als Belgische met Arabische roots voel ik mij ontzettend hard verbonden met Arabieren en in dit geval met de Algerijnen. Ook al liggen Marokko en Algerije met elkaar overhoop, I don't care. Ik zat in een tweestrijd, mijn hart zei Algerije en mijn verstand zei België. Mijn hart zei Algerije omdat België mij niet als Belg beschouwt, in theorie wel, maar de praktijk draait vaak anders uit. In de huidige maatschappelijke context ben ik de allochtoon, de vreemdeling, de migrant en zelfs de buitenlander. Heb ik dan de erkenning van België nodig om mij Belg te voelen? Nee, absoluut niet, want ik ben en voel mij sowieso Belg.

Met deze hersenspinsels arriveerde ik in de zomerbar van Park Spoor Noord. Hoewel nog steeds geen beslissing gemaakt, wilden mijn vrienden meteen de driekleur op mijn gezicht tekenen. Ik deinsde snel achteruit. Ik had nog geen beslissing genomen en dat betekende dat ik gewoon van de sfeer ging genieten. Maar ik werd snel onder druk gezet “komaan niet belachelijk doen! Gij zijt Belg, kom hier!” en voor ik het wist prijkte de Belgische driekleur op mijn gezicht. De sfeer was er overweldigend en de opkomst massaal. Ik gaf dus toe aan mijn verstand. Iedereen had een supportersattribuut bij maar een vriendin, getooid in de Belgische tricolor, spande de kroon. Gele hoofddoek, rode bloes en zwarte rok. En toevallig hadden er drie meisjes een gele, rode en zwarte hoofddoek aan. Die werden natuurlijk voor de rest van de match verplicht om naast elkaar te blijven staan. 

Tijdens de wedstrijd brachten we aan onze kant van de zaal héél wat sfeer, we riepen en zongen namen van voetballers en slagzinnen. Wij supporterden allemaal trots voor het Belgische elftal. Hoe de andere Belgen ons bekeken?! Vol ongeloof, echt onbeschrijfelijk. Ze twijfelden soms; al die hoofddoeken en Marokkaanse tongvallen supporteren voor België?! Na de penalty van Algerije dansten, juichten en zongen de Algerijnen en eerlijk, ik was blij voor hen. Mijn hart maakte een vreugdesprongetje. Toen Marouane Fellaini de gelijkmaker scoorde in de zeventigste minuut ging iedereen uit zijn dak. We juichten, riepen, dansten en lachten. Wij waren trots, héél trots Marouane Fellaini, een Marokkaans-Belgische Rode Duivel. Iedereen trots, iedereen Belg! Al de Rode Duivel-fans gingen écht volledig uit hun dak. Oortjes van baby's en kleuters werden door mama's en papa's beschermd. Tijdens de wedstrijd maakten we selfies, véél selfies. Op een bepaald moment kwamen zelfs twee Belgische meisjes van Vlaamse origine mee op de foto staan en één van de meisjes wees naar de vriendin die getooid was in de Belgische driekleur en riep: “Amai, intergratie, da's goed!” Ik geloofde mijn oren niet... Voor mij is dat onwetendheid.

Na de winnende goal van Dries Mertens stond de zaal in vuur en vlam. Het gejuich was oorverdovend, zoiets had ik nog nooit meegemaakt. De vrouw van middelbare leeftijd die voor ons zat, nam de handen van één van mijn vriendinnen vast en daarna die van mij. Ze juichte en riep iets wat we niet konden verstaan door het lawaai. Wat die vrouw voelde was pure vreugde.

Na de wedstrijd was 't feestje nog niet afgelopen, een Marokkaanse vriendin stelde voor om de polonaise te dansen. Een Marokkaans-Nederlandse vriend nam de leiding en velen volgden! Belgen met verschillende roots kwamen erbij. Nadien wilden we een groepsfoto maken, onbekenden kwamen erbij en ook de Belgische vlag ontbrak niet. Na de wedstrijd gingen we naar de studentenbuurt rond de Ossenmarkt en ook daar keken velen ons vol ongeloof aan met goedkeurende knikjes. Nog nooit hebben mijn vrienden en ik zoveel goedkeurende blikken en knikjes gezien als dinsdagavond. 't Lijkt erop dat alleen een WK-wedstrijd ons kan verenigen en dat is jammer.

In Nederland is dat vaak anders. Iedereen supportert voor Nederland, maar dan ook iedereen. De Nederlandse vlag hangt uit bij elke wedstrijd, voor huwelijken, voor zij die afstuderen, … Mijn grootouders, ouders en ik hebben nooit de Belgische vlag gekocht, laat staan eraan gedacht om die uit te hangen. In Nederland is dat eenheidsgevoel groot, héél groot. Mijn oom hing de Nederlandse vlag uit toen zijn zoon trouwde, dat had ik nooit eerder gezien. Bij ons in België wordt bij een Marokkaanse huwelijksfeest enkel de Marokkaanse vlag uitgehangen. Wie weet komt er na dit WK wel verandering in. Let's hope so...