Wat een welkome, ja zelfs nobele toevoeging aan het debat had kunnen worden, resulteerde in een débacle dat het standpunt en de geloofwaardigheid van het Minderhedenforum noch het politieke debat over de toekomst van dergelijke meldpunten ten goede komt.
Op dinsdag 3 april berichtten zowel het VRT-journaal als Terzake uitgebreid over een recent geval van geweld in het Leuvense uitgaansleven. Hakim Benichou, medewerker bij het Minderhedenforum, en zijn broer werd de toegang geweigerd door de portiers van een café op de Oude Markt. Volgens Hakim gebeurde dat op basis van hun huiskleur. In Terzake zei Naima Charkaoui van het Minderhedenforum dat ze haar werknemer ‘volledig gelooft’. Ik geloof niets. Ik wéét dat racisme en discriminatie reële maatschappelijke problemen zijn. Die komen wel niet altijd even uitgebreid en genuanceerd aan bod in de berichtgeving. Dat er aandacht wordt besteed aan dergelijk nieuwsitem is op zich dus een goede zaak. Maar wanneer het dan gebeurt, staat er telkens ook een legertje criticasters klaar om de zaak te minimaliseren, zeker naar gevallen van racisme toe. Ook dat bewustzijn over de fijngevoeligheid van de materie lijkt bij velen afwezig. Dat was volgens mij het geval op 3 april. Over de nacht van 30 op 31 maart doe ik hier geen uitspraak, dat doet de rechter wel.
Nog geen maand geleden kwam Leuven al uitgebreid in de pers omwille van geweldpleging in de Leuvense uitgaansbuurt. Toen betrof het geweld op basis van seksuele voorkeur: twee homo’s werden aangevallen in een zijstraat van de Oude Markt. Aangezien de daders twee ‘allochtonen’ waren, was het kot te klein: politici en belangenbehartigers lieten hun inkt rijkelijk vloeien over de problematiek van het ‘gaybashen’ terwijl de politie het onderzoek nog niet eens had afgerond. Nagenoeg iedereen riep meteen ‘de islamitische gemeenschap’ op tot verantwoording en dialoog.
Uit het onderzoek bleek echter dat de twee daders in kwestie geen onbekenden waren voor de politie. Een geïsoleerd geval van geweld dus, ook al zat er inderdaad een homofoob tintje aan de hele kwestie. Toch werd de discussie rond de geweldpleging gevoerd in het kader van het ‘gaybashing’ en dus een vorm van structureel en in zeker mate georganiseerd geweld. ‘Homobashen’ en ‘allochtoonbashen’ geraken nu stilaan in zwang, worden haast vakjargon voor politici en journalisten. Begrijp me niet verkeerd: het is zonder meer een goede zaak dat alle vormen van geweld en discriminatie blijvend onder de aandacht gebracht worden door pers en politiek.
In Leuven kennen we de problematiek van discriminatie in het uitgaansleven en de schermutselingen tussen portiers en geweigerde klanten helaas maar al te goed. Dat is in andere centrumsteden niet anders, in Leuven blijkt het vooral geconcentreerd op en rondom de Oude Markt. Het stadsbestuur in Leuven werkt nauw samen met uitbaters van uitgaansgelegenheden en politie om die problematiek aan te pakken en ze beter in kaart te brengen. Het Meldpunt Discriminatie is één van die middelen. Hakim Benichou haalde zelf ook terecht aan dat fysiek en mentaal geweld op basis van huidskleur en andere uiterlijke kenmerken een dagelijkse realiteit is voor velen, maar nog onvoldoende wordt gerapporteerd aan meldpunten en politiecellen. De laatste maanden zagen we het aantal meldingen in Leuven stijgen. Dat heeft volgens mij vooral te maken met het feit dat slachtoffers het nut van de melding inzien. Correcte cijfers vergemakkelijken een goed beleid. De vraag van Naima Charkaoui van het Minderhedenforum, overigens geruggensteund door çavaria, om een herziening van de werking van de meldpunten is dan ook meer dan terecht.
Maar wat een welkome, ja zelfs nobele toevoeging aan het debat had kunnen worden, resulteerde in een débacle dat het standpunt en de geloofwaardigheid van het Minderhedenforum noch het politieke debat over de toekomst van dergelijke meldpunten ten goede komt. In de berichtgeving zagen we bewakingscamera’s die troebele beelden vertoonden, een reconstructie van een achtervolging, en hoorden we tegenstrijdige stemmen over welke van beide partijen zichzelf een slachtofferrol kan toekennen. Ieder geval van geweldpleging is in principe al een ontsporing. De kijker was daarnaast ook getuige van een gesprek tussen Lieven Verstraete van Terzake en Naima Charkaoui van het Minderhedenforum. Op een bepaald ogenblik zag Naima Charkaoui zich genoodzaakt het eventuele gebruik van fysiek geweld door één van haar werknemers te veroordelen en zich dus van eventueel gewelddadig gedrag te distantiëren.
‘Eventueel’. Als kijker vroeg ik me af waarover dit hele nieuwsfeit nu wezenlijk ging. De problematiek van discriminatie en geweld in het uitgaansleven in Leuven gaat, net als in andere centrumsteden, niet over ‘homobashen’ door ‘allochtonen’ en ‘allochtoonbashen’ door portiers alleen. Wanneer ik in het weekend na middernacht door mijn of andermans stad loop, hoor en zie ik tijdens dergelijke schermutselingen vooral opgefokte mannelijke ego’s met onhandelbare doses testosteron die geen andere uitweg meer vinden dan die van de vloek en de vuist. Ordinaire vechtpartijen, dat zijn dergelijke fysieke geweldplegingen steeds. Racisme is vaak de aanleiding.
Maar berichtgeving en debat zonder doel komt de terechte eis van het Minderhedenforum en de blijvende inzet van alle betrokken partijen die alle vormen van discriminatie en geweld willen bestrijden, helaas niet ten goede.
