7 maart 2013, Brussel
De familie Khurana zijn Sikh uit Afghanistan. Het gezin met twee tienerdochters verblijft sinds 2009 in België. Hun asielaanvraag werd afgewezen. Als zij moeten terugkeren, zal Jagdeep, 16 jaar, niet meer naar school kunnen. In België is zij een erg goede leerling en ze droomt ervan om binnen een paar jaar aan de universiteit te gaan studeren. Haar verhaal, haar toekomst, is voor de Belgische asielinstanties niet relevant. Zij mag haar verhaal niet eens vertellen.
De onderdrukking van Afghaanse vrouwen kan op veel westerse verontwaardiging rekenen. Vluchten ze naar België, dan is hun mensonwaardig bestaan plots niet langer relevant. Toch niet voor de asielinstanties. Blindheid of cultuurrelativisme? Advocaten, mensenrechtenorganisaties en vrouwenrechtenorganisaties trekken aan de alarmbel. Op 8 maart, internationale vrouwendag, protesteren zij in boerka bij de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen. Zo tonen zij de blinde vlek van de Belgische asielinstanties voor structurele vrouwenonderdrukking.
De zaak van de familie Khurana, Afghaanse Sikh, wordt behandeld op 8 maart 2013 door de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen, de rechtbank waar beroepen tegen negatieve asielbeslissingen worden behandeld. Hun asielaanvraag werd afgewezen omdat het verhaal 'ongeloofwaardig' zou zijn. Nochtans wordt wel geloofd dat zij behoren tot de vervolgde minderheid van niet-moslims, en is er geen rekening gehouden met het lot dat de vrouw en de dochters in Afghanistan wacht.
Dochter Jagdeep is zestien en scoort heel goed op school. Zij droomt van verder studeren. In Afghanistan gaat geen enkel Sikh-meisje naar school. Dat is eenvoudig te gevaarlijk. Gelooft men dit niet bij de asielinstanties? Jawel, maar men vindt het verhaal van de meisjes niet relevant. Jagdeep vroeg om gehoord te worden, zonder resultaat. Als vader terug kan naar Afghanistan, dan moeten vrouw en dochters ook mee. Wat hen wacht, is van geen belang.
Onze asielprocedure moet internationale bescherming geven aan wie in het land van herkomst gegronde vrees heeft voor vervolging. Op de website van het Commissariaat-generaal voor de Vluchtelingen en Staatslozen (CGVS) kunnen we lezen: “Gendergebonden vervolgingen worden op dit moment in overweging genomen als motieven die aanleiding kunnen geven tot de erkenning van de vluchtelingenstatus.” Dit blijken loze woorden. Het valt op dat de asielinstanties bepaalde vormen van vervolging niet zien. De onmenselijke behandeling van Afghaanse vrouwen is één van die blinde vlekken.
Een Afghaanse vrouw, die haar verhaal van onderdrukking en mishandeling vertelt aan de Belgische asielinstanties, krijgt meestal te horen: “Dat is allemaal heel erg mevrouw, maar wij onderzoeken hier het verhaal van uw man.” Begeleide minderjarige meisjes worden zelfs helemaal niet gehoord.
Hoewel het Commissariaat Generaal voor de Vluchtelingen en Staatslozen een zogenaamde 'gendercel' heeft, die de aandacht voor gendergerelateerde onderdrukking had moeten verhogen, komt die bij Afghaanse vrouwen niet in werking. Dit is onaanvaardbaar.
De ondertekendende organisaties roepen op om ook asielaanvragen van vrouwen en meisjes, die structurele onderdrukking als gevolg van hun gender vrezen bij uitwijzing, ernstig te nemen en hun vrees systematisch mee te nemen als reden om hen bescherming te verlenen.
Het is hypocriet om militair te interveniëren onder het mom van het redden van de vrouw, maar wanneer ze in België geraakt haar te negeren in de asielprocedure. Het lijkt wel alsof vrouwenrechten maar op tafel komen als ze in het politieke plaatje passen.
Wij vragen:
· dat de schending van de fundamentele mensenrechten en vrijheden van vrouwen, de structurele onderdrukking van vrouwen, systematisch als een individuele vervolgingsgrond wordt onderzocht, ook al is de vrouw hier met haar echtgenoot
· dat vrouwen en meisjes slechts terug kunnen gestuurd worden naar een land van herkomst waar hun rechten en vrijheden worden gerespecteerd, en zeker indien zij zich zelf verzetten tegen deze discriminaties en schendingen van hun rechten
· dat de situatie van de (vrouwelijke) kinderen in het herkomstland mee in de weegschaal wordt gelegd bij het nemen van een asielbeslissing of beslissing tot bescherming
· dat kinderen vanaf 12 jaar, gehoord zouden worden in verblijfsprocedures
Ligue des Droits de l'Homme
Nederlandstalige Vrouwenraad
Vrouwen Overleg Kommitee
Fel – Feministisch en Links
Progress Lawyers Network
CRER
Zoë Genot
Meer info:
Mieke Van den Broeck, Advocate - PROGRESS Lawyers Network Brussel : 0498/39.57.24.
