De Ramadan is gestart. Als Belgische moslima ervaar ik het als een prachtige maand (met een klein beetje honger). Tijdens de Ramadan besef je hoeveel tijd we besteden aan eten en drinken. Ineens lijken 24 uur in 1 dag te lang. Ik ben dan ook het type dat gaat eten uit verveling. Ik moet me met iets anders gaan bezighouden.
Tijdens deze periode neem je de tijd om stil te staan bij enkele zaken. We vasten een hele maand, maar op het einde van de dag staat er een rijkgevulde tafel klaar. Er zijn mensen in de wereld die deze privileges niet hebben. Ik denk na over het leven en hoeveel geluk we hebben hier in België te wonen. De Ramadan is een moment waar je jezelf kan herpakken. Ik neem de tijd om te bezinnen over mijn goede en slechte kanten. Wat kan beter? Hoe kan het anders?
Naast de ‘tot inkeer-momentjes’ geeft de Ramadan je een samenhorigheidsgevoel. Je weet dat elke moslim vast en dat zorgt voor eenheid. Thuis vast iedereen mee. Ik begin af te tellen een uur voor etenstijd. Ik dek de tafel en zet het eten al klaar. Vijf minuten voor zonsondergang zit ik te gapen naar de klok. En wanneer het moment eindelijk is aangebroken zitten we met z’n allen aan tafel. De eettafel is gevuld met lekkers, waardoor mijn ogen de honger in mijn buik versterken. Na de harira (marokkaanse soep) heb ik al genoeg. Ik wil meer eten, maar het geraakt er gewoon niet meer in. Onvoorstelbaar toch? Na 18 uur vasten, heb ik genoeg aan een soepje.
Natuurlijk kan ik het jaarlijkse vragenrondje tijdens de Ramadan niet vergeten. Elk jaar stellen niet-moslims mij dezelfde vragen. ‘Mag je dan helemaal niets eten?’ Neen. ‘En water? Mag je ook geen water drinken?’ Neen, niets van zonsopgang tot zonsondergang. En wanneer ik dat antwoord geef, vallen ze bijna van hun stoel. En dan zijn er zo van die momenten waar mensen niet willen eten in mijn bijzijn. Heel goed bedoeld en respectvol. Maar als ik dat niet zou aankunnen, dan zou ik heel de maand geen televisie aanzetten omwille van de eetprogramma’s en –reclames. En daarbovenop ook niet buiten komen, want dan is de kans groot dat ik langs een restaurant passeer. Het is dus geen probleem, ik kan mijn honger bedwingen.
Wanneer mijn buikje vol is en ik zalig achterover lig in de zetel, denk dan niet dat dit de afsluiter is van de avond. Er staat een berg afwas op me te wachten. De afwasmachine is dan mijn held, want op enkele minuten is alles opgeruimd. Snel nog wat eten verorberen, want voor je het weet komt de zon al op. Dan hebben we weer een nieuwe dag voor de boeg.
