“Ik ben net een kompas. Met één voet sta ik stabiel onder de bescherming van mijn meester, en bestudeer ik de omgeving. Met de andere voet draai ik mee en reis ik heel de wereld rond om zoveel mogelijk mijn algemene kennis te verbreden.”
Architect Sinan oftewel Sinan de Grote, ongehoord en onbekend voor het westen, een legende voor het Ottomaanse rijk. Honderden bouwwerken van zijn hand sieren de regio. Over elke steen is nagedacht. Elk bouwwerk is een waar kunstwerk met zijn eigen verhaal. Als de muren konden spreken…
Sinan, wordt geboren in 1489 en werkt voor verschillende grote Ottomaanse Sultans zoals Selim I en Süleyman I. Op 22 jarige leeftijd wordt hij opgenomen aan het hof van Sultan Selim I, waar hij wordt opgeleid tot ingenieur en architect. Hij geeft al snel blijk van talent. Het is onmogelijk om onopgemerkt aan zijn kunstwerken voorbij te gaan. Niet alleen schoonheid is belangrijk voor hem. De briljante wiskundige technieken waarvan hij gebruik maakt zijn een bewijs van zijn uitstekende intelligentie.
Sinan heeft de Sultan vergezeld op verschillende militaire missies. De meeste ervaring doet hij op tijdens deze missies. Zijn pen beschrijft het beter; “Ik ben net een kompas. Met één voet sta ik stabiel onder de bescherming van mijn meester, en bestudeer ik de omgeving. Met de andere voet draai ik mee en reis ik heel de wereld rond om zoveel mogelijk mijn algemene kennis te verbreden.”
Op zijn 80ste voelt hij zich klaar voor een meesterwerk. Het wordt er ook één om u tegen te zeggen. Selimiye moskee in Edirne. De schoonheid, de magie, de pracht en de praal van de moskee vormen een teken naar de levenslange zoektocht van Sinan. Het lijkt alsof men de weg naar de hemel betreedt. Een kolossale koepel die je meeneemt naar je diepste dromen. De minaretten geven het gevoel dat Selimiye zweeft. Kippenvel is misschien de zachtste uitdrukking waarmee het gevoel bij het zien van de moskee kan beschreven worden.
Een bewijs dat deze man geen gewone architect is, blijkt uit andere werken van hem. Sinan wordt in 1540 gevraagd om in Üsküdar een moskee te bouwen in de naam van de dochter van Süleyman I, Mihrimah. Hij bouwt een prachtig moskee voor haar maar vindt dit niet voldoende en bouwt – voor de eerste keer in zijn leven zonder een bevel van de Sultan – een ander moskee in Edirnekapi, op een afgelegen plek maar op de hoogste heuvel van Istanbul. Het wordt een klein moskee, die staat voor de waardigheid van Mihrimah. De enkele minaret staat symbool voor de eenzaamheid die de architect zelf voelt.
Het speciale aan deze twee moskeeën is weliswaar dat elk jaar op 21 maart – wanneer de maan en de zon op gelijke voet staan – achter die enkele minaret de zon ondergaat en tussen de twee minaretten in Üsküdar de maan opkomt. Dus de maan en de zon staan die dag op gelijke voet, en ontstaat er Mihrimah. Want Mihrimah betekent zon en maan. Om het er nog specialer op te maken, 21 maart is de verjaardag van Mihrima.
Architect Sinan oftewel Sinan de Grote, ongehoord en onbekend voor het westen, een legende voor het Ottomaanse rijk.
