Wat ben ik, vraag ik me af. Niet wie, maar wat, want wát blijft er van ons mens-zijn over wanneer we naar beelden kijken van wat er met jou gebeurt en zorgeloos weer verdergaan? We ademen, eten en winkelen - onachtzaam - verder, want op ons rust er zogezegd geen blaam. Palestina, ik laat je hierbij weten dat ik me zeer diep schaam.
Ik schaam me omdat ik soms van onmenselijke beelden wegkijk, geen horrorfilm, het is de harde realiteit die ik ontwijk. Ik schaam me voor de tranen die op mijn blocnote vallen, omdat ik besef dat jullie bij elke traan iemand zien overlijden of worden aangevallen. Ik schaam me omdat ik alleen maar kan huilen bij het schrijven van deze woorden en zó tevergeefs jouw verdriet en de pijn van kinderlijken probeer te verwoorden. Ik schaam me omdat ik rustig kan genieten van het gekrijs van een meeuw en zie hoe sterren vallen en jullie enkel het geluid horen van menselijk geschreeuw en luchtaanvallen. Ik schaam me ook omdat ik plan hoe ik me volgend weekend ga vermaken, terwijl bij het uitspreken van elke letter jullie een dierbare kwijtraken. Ik schaam me omdat ik elke avond ongestoord kan kijken naar hoe de zon ondergaat en jullie niet eens weten of jullie huis er straks nog wel staat.
Ik schaam me voor alles, zelfs omdat het enige wat ik lijk te doen, me schamen is. Ik schaam me omdat ik klaag óver het leven terwijl jullie proberen te óverleven. Ik schaam me omdat ik me afvraag waar jullie de kracht vandaan halen en dat ík soms zo veel zwakte ken dat ik zelfs niet kan doen alsof ik sterk ben. En soms, soms schaam ik me ook voor de haat die ik in mij draag en dat ik nog kán praten over deze haat, omdat ík hier nog sta vandaag. Een haat tegenover jullie onderdrukker, een haat uit wanhoop en onmacht, gegrond, maar waarvan ik weet dat die jullie leed niet verzacht. Maar bovenal, schaam ik me in de plaats van iedereen die zich niet schaamt. Alle onwetenden en al diegenen die hun kop in het zand steken, machthebbers die jou veroordelen of helemaal niet over jou spreken. Wereldleiders die hun ziel verkopen aan de zionisten, die zo zielloos zijn geworden dat ze geen moment deze genocide betwisten.
Kijken naar kinderen die ouders en ouders die kinderen verliezen in deze ongelijke strijd, lichaamsdelen die barbaars worden losgerukt van hun identiteit, slachtoffers die geen naam maar nummer krijgen, wij die toekijken en alles doodzwijgen... Dat allemaal maakt het soms moeilijk om nog te geloven in vrede, hoewel ik dagelijks niets anders voor jullie wens in mijn gebeden.
Maar naast alle schaamte, haat, wanhoop en onmacht kan ik je oprecht zeggen dat ik ook liefde voel. Van jou hou ik, onvoorwaardelijk. Iedereen mag liegen, jouw bestaan ontkennen. Jou bedriegen en van de waarheid wegrennen. Jouw pijn goedpraten, kinderlijken negeren. Jou op de wereldkaart weglaten en met hypocrieten samenzweren. Vergeet die wereldkaart. Jij bent de onze. Vrij van bedrog, vrij van kunstmatigheden. Ooit vrij van oorlog en barre levensomstandigheden. Ooit vrij van raketten van de bezetter zullen jullie leven naar déze letters. Van vrijheid. Is het hier niet, is het Hierna, in een tijd van eeuwige rechtvaardigheid. Tot dan moet iedereen, ja moet én iedereen, zijn steentje bijdragen. Het is geen offer, het is slechts om een beetje menselijkheid vragen. Strijden tot de Palestijnen wat hen toebehoort terugkrijgen. Het klinkt hoopvol, maar wat is er ooit bereikt met slapen en doodzwijgen. Ik bid voor jullie en sluit af met de mooie woorden van de profeet (vzmh): Among the things that people have found from the words of previous prophets was: 'If you feel no shame, then do as you wish.'
>>> Bouchra Grich is afgestudeerd als vertaalster Arabisch-Engels-Nederlands. Ze doet freelance vertaal- en redactiewerk. Ze is gepassioneerd door talen en literatuur. In het algemeen alles wat met letters te make heeft en in het bijzonder de Nederlandse en Arabische taal.
