De Turkse staat toont met dit offensief aan dat ze geen interesse hebben in een politieke oplossing voor de reeds lang aanslepende Koerdische kwestie
Sinds woensdag voert Turkije bombardementen uit in het Noorden van Irak, autonoom Koerdisch gebied sinds de val van Saddam.
De aanvallen zijn het gevolg van het steeds verder escalerende en opgewakkerde militaire conflict tussen de Turkse staat en de Koerdische PKK. Vandaag horen we de eerste tragische verhalen over burgerdoden. Een hele familie werd door de bombardementen vermoord. Reeds een maand geleden heeft de Islamitische Republiek van Iran een militair landoffensief ingezet op Iraaks-Koerdische bodem, waardoor nog meer burgers vermoord en gewond werden en een groot aantal dorpelingen op de vlucht moest slaan.
Het is lang niet de eerste keer dat de Koerdische bevolking van Noord-Irak slachtoffer valt aan brutaal militair geweld. Nog niet zo lang geleden werden zij massaal vermoord door het regime van Saddam Hussein. De Amerikanen, die daarna hun autonomie mee mogelijk maakten, werken nu actief mee aan het Turkse offensief door het ter beschikking te stellen van inlichtingentechnologie. Deze steun komt in ruil voor hulp van de Turkse staat aan de Amerikaanse politiek in het Midden-Oosten en meer bepaald met het omverwerpen van het Assad-regime in Syrië. Op die manier zijn de Verenigde Staten zeker zijn dat het volgend regime uit hun hand zal eten.
De Turkse staat toont met dit offensief aan dat ze geen interesse hebben in een politieke oplossing voor de reeds lang aanslepende Koerdische kwestie. Nochtans is dit een voorwaarde voor volwaardig lidmaatschap voor de Europese Unie. De Unie moet zijn verantwoordelijkheden nemen en alles in het werk stellen om de wreedheden te stoppen en een nieuwe oorlog in het Midden-Oosten te voorkomen. De oplossing van de Koerdische kwestie ligt niet in het gooien van bommen maar wel in het toekennen van politieke, culturele en linguïstieke rechten aan de Koerden en andere minderheden in Turkije, zoals voorgeschreven wordt door Europese en internationale verdragen. Het Iraanse regime staat dezelfde taak te wachten.
Hoewel de Koerden wereldwijd eenzijdig gelijk worden gesteld met terroristen, zijn hun eisen op zich vanzelfsprekend in de ogen van het westen. Nog steeds worden de Koerden beschreven als separatisten, terwijl ze hun eis voor een onafhankelijke Koerdische staat al meer dan tien jaar achter zich hebben gelaten. Onderwijs in moedertaal, meer autonomie voor lokale besturen en een democratische grondwet die rekening houdt met de rechten van minderheden liggen voor de hand, maar worden in het geval van de Koerden zelden verdedigd of erkend door de internationale gemeenschap.
Dat deze actie met goedkeuring en steun van het Westen uitgevoerd wordt op het moment dat zij gezamenlijk een doorbraak forceren in de volksopstanden in Libië en Syrië stemt op zijn minst tot nadenken. Wij verwachten dat de internationale gemeenschap en vooral Europese Unie de Turkse en Iraanse agressie tegen Koerden staken. Wij hopen ten zeerste dat ook de Koerden stilaan ook mogen rekenen op steun aan hun strijd voor democratie en vrijheid.
