Trotse Antwerpenaars en dilemma’s op het gebedskleed

De regels en mijn regels

Het is één van de regels in de Ramadan: wanneer een vrouw haar regels heeft, mag zij stoppen met vasten. En het is zover. Lastig. Want de ramadan is juist begonnen en daardoor kom ik helemaal uit mijn ritme. Nu goed, de dagen die ik stop, haal ik na de ramadan weer in.

ik besluit niettemin te proberen om overdag niet teveel te eten en enkel genoeg te drinken. Het is nu eenmaal lastig met lange dagen en temperaturen van 30 graden.

Mensen die reizen zijn ook van het vasten vrijgesteld en zieke (en zwangere) mensen ook. Dat lijkt logisch maar toch spreek ik met mensen die daar blijkbaar anders over denken, zoals de vastende vrouw met diabetes die naast mij zat te wachten bij de kapper op de Turnhoutsebaan. Zij vastte voor de volle 100% mee. Altijd. Haar drijfveer was angst, werd me doorheen het gesprek duidelijk. Dat vind ik sneu. Want, wat mij betreftn is alles liefde. ik wilde haar dat uitleggen maar zij sprak Berbers. ik probeerde het met handen en voeten maar het had geen zin. En ik moet me natuurlijk ook niet bemoeien met de beslissingen van anderen.

Rommelmarkt

Op de rommelmarkt die zondag op het Kruger plein merkte ik niet veel van de ramadan. Een heel ander publiek en ik vastte zelf niet mee. Het bidden blijf ik wel volhouden, anders is het daarna te lastig om er weer in te komen. En eigenlijk bid ik best graag. Even een moment tussen mij en God. Dankbaar zijn voor de vele zaken die op rolletjes lopen en even stilstaan bij de dingen waar ik mee worstel. En dan samen naar antwoorden zoeken.

Ik moet opeens weer denken aan het mooiste gebed wat ik ooit verrichte.

De Afghaanse moskee was een lange smalle ruimte. ik denk dat het ooit een garage was geweest. Er waren enkel mannen want er was gewoon geen plaats voor allen. ik vroeg me af waar iedereen in godshemelsnaam zou moeten eten want het was stampvol maar eerst was het tijd voor toespraken en dialoog. Voor ik het besefte hoorde ik overal rond mij heen de gebedsoproep uit de gsm’s komen. De ‘Muslim Pro’ app is populair. De Belgen (waaronder mijn man) werden mee naar achter genomen want het was eerst tijd voor het gebed en ik zocht snel een plekje waar ik alleen zou kunnen bidden maar dat was niet nodig want ik werd aan de hand meegetrokken door een paar jongetjes en er werd een plekje vrijgemaakt voor mij in het midden van de lange smalle ruimte. Het was het meest overtuigende gebed wat ik tot nu toe verricht had. ik voelde me alsof ik juist uit de hammam kwam. ik voelde me fris, puur en ‘schoon’, zowel in de Nederlandse als de Vlaamse betekenis ervan.

Worstelen met God

in de Roma gaat een gespreksreeks door die ‘Worstelen met God’ als titel heeft. De sessie van deze avond ging over de islam en werd gevolgd door iftar. Een lezing van Khalid Benhaddou werd gevolgd door een panelgesprek met verschillende mensen die verschillende religies vertegenwoordigen. Ook mijn geliefde boeddhisme hoorde daar bij want alhoewel het boeddhisme in de Westerse wereld niet wordt gezien als een religie maar wel als spiritualiteit (omdat dat beter klinkt) denken ze daar in Azië net helemaal anders over, aldus de hoogleraar Aziatische religies. Die hoogleraar is zelf ook boeddhist en weet waarover hij spreekt. Hij zat er gezellig in het midden, omringd door een Joodse, een protestantse en natuurlijk een moslim. Hij vertelde dat mensen in het algemeen het boeddhisme ophemelen terwijl er ook vreselijke dingen gebeuren in Azië. Over de islam hebben de mensen (de media toch) dan weer een duidelijke mening klaar en ik betrap mezelf er soms ook op daar in te trappen.

ik sta voor café Baghdad en ik durf niet zo goed naar binnen. Opeens hoor ik mijn naam en allemaal mannen die mij wenken. Lichtjes aarzelend stap ik een voor mij typische vzw binnen en ik ben verrast. Aangenaam verrast. Ze hebben op mij gerekend. De tafel is gedekt en ik mag aan het hoofd zitten. Na 5 minuten is het ijs gebroken en binnen 15 minuten heb ik zelf het hoogste woord. ik vertel honderduit wat ik allemaal al heb meegemaakt, wil het allemaal delen met deze mannen en zij willen hun verhalen delen met mij. Deze mannen zitten boordevol mooie ideeën. Deze mannen zijn trotse Antwerpenaars, net zoals ik. Deze mannen proberen op hun manier een steentje bij te dragen aan de maatschappij, net zoals ik. Meer dan ooit besef ik dat wij allemaal verbonden zijn. Meer dan ooit besef ik hoe mooi deze heilige maand is. Ik begrijp niet dat ik een uur geleden nog aarzelde om binnen te komen.

Dilemma’s op het gebedskleed

Het verhaal (of misschien beter: het gedicht) over dilemma's op het gebedskleed vond ik aangrijpend, herkenbaar en prachtig. Alles in vraag durven stellen, ook (juist) op het gebedskleed, ook (juist) je geloof en terwijl zij met een warme stem sprak (haast reciteerde) dacht ik na over mijn eigen geloof en over een gesprek dat ik eerder had met Mohamed van de nachtwinkel.

Mohamed nam plaats op zijn bed in het kamertje achter zijn winkel, schoof een stoel aan voor mij en toen begon hij te vertellen. Hij vertelde over wat moslim zijn voor hem betekende. Mohamed is in de eerste plaats Aziaat. hij is gelovig maar gelooft ook dat religie om loslaten draait en daarom gelooft hij niet zo in regels. Mohamed gelooft net zoals ik dat God zich in ieder van ons bevindt en hij hecht enorm veel waarde aan zijn voorvaderen en hun gedachtengoed – wat in het geval van zijn thuisland Pakistan het hindoeïsme is. Mohamed is een moslim in ‘light’ versie maar daarom niet minder moslim. integendeel, het is een van de meest inspirerende gesprekken die ik tot nu toe gehad heb. Het gaf me zelf terug de moed om door te zetten. Ik herkende veel van hoe ik zelf denk en wat ik voel. We zijn allemaal verbonden zegt hij, maar Aziaten zijn nu eenmaal geen Arabieren. Daarom vindt hij het ook logisch dat hij en ik evenveel affectie hebben met leringen zoals het boeddhisme en het hindoeïsme en ook daar onze lessen uittrekken. Daarom vindt hij het nog logischer dat wij een klik hebben. Terwijl hij mijn kinderen, die ook een beetje Aziatisch zijn (in de ‘light’ versie zeg maar) iets lekkers laat uitzoeken, nemen we lachend afscheid van elkaar.

Plots is het 21u44. Er wordt uit de Koran gereciteerd alvorens we gaan eten. Reciteren gebeurd richting Mekka vandaar dat de man er wat onhandig bijstond. Maar het was er niet minder mooi om.

Ik ben de nomade van de ramadan en het vasten valt me wat zwaar dit jaar.

Maar het is de moeite waard.