Politieke moed is voor mij niet gelijk aan mensen tegen elkaar opzetten, maar tegen de stroom van angst en egoïsme in roeien
Vorig jaar herdachten we het begin van de grote oorlog 100 jaar geleden. Heel wat politici van de meerderheidspartijen zaten op de eerste rij van allerlei festiviteiten. Meermaals benadrukten ze het belang van menselijke waardigheid en solidariteit in gruwelijke omstandigheden.
Wat een contrast met de uitspraken van verschillende leden van meerderheidspartijen over het leed van mensen die vluchten uit hedendaagse oorlogsgebieden zoals Syrië. Solidariteit, mensenrechten en humanisme zijn allemaal waarden die op slag vergeten worden. Getuige hiervan de wansmakelijke uitspraken van een CD&V’er uit Stabroek om het vluchtelingprobleem op te lossen: ‘ze zetten mensen op de trein en voerden ze af naar de gaskamers’. Excuses doen er dan niet meer toe.
Maar er is veel meer aan de hand dan een vulgair discours over schuld of onschuld. Getuige hiervan is Bart De Wevers oproep om vluchtelingen hun sociale rechten te wijzigen. Dit gaat regelrecht in tegen de conventie van Genève. En hiermee maakt onze burgemeester ook duidelijk dat zij voor hem tweederangsburgers zijn, die niet welkom zijn.
Hij slaagt er ook niet toevallig in om alles op één hoop te gooien en een beeld van Antwerpen te schetsen dat het water aan de lippen heeft staan. Antwerpenaren met een migratieachtergrond, mensen die in armoede leven, werklozen, laaggeschoolden en vluchtelingen vormen een gigantisch probleem voor de Scheldestad en meer kan ’t stad niet aan, zo weerklinkt het. Het “wij” en “zij” verhaal kent geen grenzen in naam van wat De Wever politieke moed noemt.
Maar hoe komt het dat we in Antwerpen met het water aan de lippen staan? De Wevers politieke moed vertaalt zich al even in een Antwerps beleid van besparingen op vlak van sociaal beleid. In Antwerpen moest het OCMW zevenennegentig VTE’s (voltijdse equivalenten) besparen en het stedelijk onderwijs tweeënveertig. Niet alleen stedelijke diensten, maar ook het sociale middenveld moet krimpen met maar liefst 7 miljoen euro besparingen.
Dit zijn politieke keuzes die onze burgemeester maakt, samen met de verschillende regeringen waarvan zijn partij in de meerderheid zit. Dus dit gebruiken om erkende vluchtelingen te weigeren, hen te stigmatiseren en hun sociale grondrechten te herzien is schandalig. We hebben leiders nodig die moedig zijn en de juiste ethische keuzes maken.
Politieke moed is voor mij niet gelijk aan mensen tegen elkaar opzetten, maar tegen de stroom van angst en egoïsme in roeien. We hebben net burgemeesters nodig die verantwoordelijkheid opnemen en die zich niet wegsteken achter hun falend beleid inzake uitdagingen op vlak van armoede en werkloosheid om erkende vluchtelingen opvang in Antwerpen te weigeren.
Die politiek moed wordt vandaag uitgedragen door burgers van allerlei komaf. In elke wijk zamelen Antwerpenaren hulpgoederen in om naar Calais en Brussel te vervoeren. Heel wat mensen zetten hun huizen open voor erkende vluchtelingen. De politieke meerderheidspartijen moeten hieraan een voorbeeld nemen.
Ikrame Kastit
Gemeenteraadslid in Antwerpen voor Groen
