Op woensdag 5 november organiseerde 11.11.11, Mo*, KVS en De Standaard de lezing 'Ongelijkheid, (n)iets aan te doen?' met de professoren James Galbraith en Ive Marx als gast.
We waren de KVS nog niet binnengestapt of een sympathiek uitziende dame wees ons de weg naar de ingang van het debat. We kwamen zo in de cafetaria toe. Zoals verwacht, was de Vlaamse blanke middenklasse uitvoerig aanwezig. Sniffend aan een rood glaasje biowijn en reeds discussiërend over de actuele thema's, werd de sfeer van de avond gezet: het zou filosoferen worden over de groeiende ongelijkheid van globale economie.
Na op mijn beurt een glaasje wijn te hebben gekocht, verslikte ik me in het feit een van de enige kleurlingen te zijn die deel uitmaakten van de partij. Zou ik de enige zijn die zich bekommert om de ongelijkheid op deze aarde? De heimwee naar 'Rumble in da jungle' werd een feit. Het publiek was toen gekleurder en de sfeer was losser. De oneliners van Mohammed Ali die werden uitgeroepen tijdens de voorstelling, ondersteund door een stevige bas en dansbare ritmes, hadden alvast het licht in mijn ziel doen branden. (Yes, I'm somebody!) Zou deze uiteenzetting hetzelfde effect hebben?
De deuren van de zaal gingen open. Het debat zou starten. De voorstelling zou van geheel andere aard zijn deze keer. De personages waren twee belezen proffen. Het publiek zou nu niet participeren, maar statisch toekijken en kritisch fronsen. In mijn ogen raakten beide voorstellingen toch wel éénzelfde pijnlijke kern, namelijk 'groeiende ongelijkheid in al zijn vormen'.
Wealth is Power
Het debat werd geïntroduceerd door de moderator Abbeloos, journalist van De Standaard, waarna de grote naam van de avond, James Galbraith aan het woord kwam. Hij is onderzoeker aan de University of Texas en de auteur van o.a. 'Inequality and Instability' en 'The Predator State'.
De Amerikaanse gast verwees meermaals naar zijn relevant nieuw boek 'The End of Normal, The Great Crisis and the Future of Growth' (2014). Tijdens de lezing pakte de Amerikaan enthousiast uit met vele cijfers, grafieken en zelfverzekerde stellingen. Het onderwerp dat hij naar voor bracht bleek zichtbaar ook zijn 'stokpaardje' te zijn, de zweetdruppels drupten uit opwinding van zijn voorhoofd. De groeiende globale ongelijkheid zou geen onomkeerbaar gegeven zijn. Het zou volgens hem veranderd kunnen worden. De touwtjes zouden hierbij in handen zijn van de leidinggevende politiek.
Het debat startte pas na een hele uiteenzetting van Prof. Galbraith. Dhr Abbeloos maakte de overgang naar de tweede spreker zeer strak en to-the-point. Prof. Ive Marx kwam op zijn beurt aan het woord.
Als toeschouwer was ik bijna volledig weggeveegd door de grootste stellingen van Galbraith, maar Marx maakte het betoog meer gericht op praktijk en to-the-point. Hij verwees concreet naar de situatie van België en ook Brussel. De ongelijkheid zou in België volgens onderzoek stabieler zijn gebleven, maar de kloof tussen de verschillende bevolkingsgroepen zou in ons land onherroepelijk groot zijn.
Wat opviel was het verschil in presentatie van de twee gasten. De een was bombastisch, overtuigend en in kostuum, de andere was daarentegen bescheiden, redelijk en in T-shirt. Dit is mogelijk gewoon het radicale verschil tussen een Amerikaanse en Vlaamse spreker.
De opzet van de avond was gelukt. Het publiek werd geïnformeerd door de twee onderzoekers. Wij konden nu wat slimmer huiswaarts stappen. De Vlaamse middenklasse zou zo wat meer argumenten hebben bij het filosoferen over ongelijkheid bij een fles wijn.
