Dit gaat ten koste van iets kostbaarder dan wijzelf als volwassenen. Dit gaat om kinderen en hoe zij dit op een heel andere en moeilijke manier ervaren op de speelpleinen (ik schrijf uit ervaring).
Zoals jullie weten of hebben kunnen ondervinden schrijf, praat of post ik niet graag over wat de media naar buiten brengen of hoe ze hun berichtgeving aanpakken. Mijn gevoel tegenover hun aanpak, zeker in deze tijden, zit niet altijd goed en vaak vind ik het onverantwoordelijk, mijn eigen persoonlijke mening. Daarom praat ik er liever niet al te graag over. Ik kan het lezen, het ergens plaatsen en dan gewoonweg verder gaan met mijn dag. Maar hier moet mijn dag stoppen en moet ik in mijn stilte even gillen.
Het is niet zozeer dat ik het niet begrijp want ook al zou ik het liever niet willen begrijpen, begrijp ik het. Ik begrijp dat dit serieuze thema en deze problematiek nu ook een trend is geworden (tot mijn grote spijt). Het verkoopt, het trekt aan, het stoort of het is interessant voor iedere persoon of organisatie met een grotere bedoeling dan louter feitelijke informatie naar de mensen overbrengen. Maar dit? Dit gaat ten koste van iets kostbaarder dan wijzelf als volwassenen. Dit gaat om kinderen en hoe zij dit op een heel andere en moeilijke manier ervaren op de speelpleinen (ik schrijf uit ervaring). Is dit een voorbeeld voor hen?
Begrijpen we dan niet dat de enige personen die boeten en slachtoffer zijn van zulke berichtgeving en beelden DE KINDEREN ZIJN OP ONZE SPEELPLAATSEN? Ze hebben om niets gevraagd, enkel om hun vrolijke jeugd. Maar de volwassene beslist daar anders over en zorgt er ergens voor dat pesten een nieuwe dimensie kan krijgen binnenin de schoolmuren. Ik kan, in alle eerlijkheid (en ik denk veel mensen met mij), zulke artikels lezen, vinden dat het stom is en gewoonweg verder leven. Met alle prikkels op een dag tijd zijn we allen dat artikel binnen een paar uren vergeten. Maar kinderen zullen hiervoor langer slachtoffer moeten zijn.
Welk gevoel geeft dit aan die jonge kinderen over zichzelf? Welk gevoel geeft het hen over wie ze zijn? Welk beeld geeft dit van Ismail aan zijn klasgenoot Jan? Welke trots geeft dit aan jonge kinderen over hun oorsprong en hun cultuur? Beschadig de jeugd van een kind niet. Laat ze samen spelen en samen zijn.
Welke samenleving zijn we hier aan het creëren voor die kinderen die later onze plekken gaan innemen? Denken we nu echt dat we onsterfelijk zijn en dat waarmee we bezig zijn het allerbelangrijkste is? Dat we hier op aarde bezit hebben? We hebben hier niets, niets is van ons, wij zijn niet belangrijker dan een ander en zeker minder belangrijk dan een kind. Maakt me niet uit wie je bent, artiest, athleet, arbeider, koning of politicus. Je huurt je plek op aarde, die zal je terug moeten geven als je tijd voorbij is. Frisse lucht is van iedereen, daar ben jij of ik geen eigenaar van. Wanneer gaan we beseffen dat we hier zijn om een ander zich goed te laten voelen, en een ander toelaten om onszelf beter te laten voelen.
Ik ben inmiddels 28 jaar oud. Oud genoeg om te begrijpen hoe de wereld in mekaar zit. Oud genoeg om een debat aan te gaan en te begrijpen. Oud genoeg om te begrijpen dat we allen anders zijn en dat sommigen verschillen gebruiken om te verdelen en anderen om samen te brengen. Ik ben oud genoeg om humor te begrijpen. Oud genoeg om te weten wie ik ben en hoe ik moet reageren.
Zij niet, zij zijn 10, 11,12 jaar oud en zullen vandaag en morgen onzichtbaar willen zijn op de speelplaats.
Ouders, grote broers en zussen als jullie kinderen dit zien, leg het hen uit!
Media neem jullie verantwoordelijkheden in handen!!
Instagram: instagram/ishquote
