Een jaar geleden moest Fatima Bali ontslag nemen als Borgerhouts districtsschepen. Zij weigerde elk interview tot nu toe. Maar nu praat en fantaseert ze volop: “Over tien jaar ben ik burgemeester!”
Fatima Bali (45) is weer in haar oude doen. Ze praat enthousiast over haar sociaal engagement. Over intellectuele Marokkaanse jongeren, de nieuwe elite en haar eigen toekomst.
Iets meer dan een jaar geleden moest Fatima Bali van haar toenmalige partij Groen! ontslag nemen als districtsschepen in Borgerhout. Er waren afspraken dat er in het midden van de legislatuur een wissel zou komen. Bali vocht dat aan. Zij betwistte ooit een ontslagbrief te hebben geschreven. Het kwam tot een pijnlijk conflict tussen Groen! en de politica. Een jaar lang weigerde ze elk interview, maar nu wil ze voort met haar leven.
“Veel allochtone politici zijn
bang van hun ‘eigen volk.’” Fatima Bali Hoe kijkt u terug op de discussie over het het ontslag? Bali: (zucht) Dit behoort tot het verleden. Ik wil er niet meer over praten. Het enige wat ik hierover nog kwijt wil, is dat ik de vrienden en familieleden wil bedanken die mij in deze toch moeilijke periode hebben gesteund. Heeft u nog contact met Groen!? Waarom zou ik nog contact hebben? En heeft Groen! ooit met mij contact gehad? Mag ik er even op wijzen dat ik tijdens verkiezingen nooit ben afgestraft door de kiezers? Wat deed u de afgelopen maanden? Ik heb een aantal zaken in vraag gesteld en heb mijn leven moeten heroriënteren. Zo heb ik mijn passie voor koken weer opgenomen. Ik kan alles bereiden, van asperges op Vlaamse wijze tot tajine. Mijn passie voor koken heb ik van mijn vader. Hij was een echte levensgenieter. Net zoals hij kan ik genieten van de kleine dingen in het leven. Ik ben ook actief als voorzitster van de vrouwenorganisatie El Moustaqbal. Wij organiseren geregeld activiteiten. Daarbij hebben we het over de maatschappelijke thema’s, zoals opvoeding en tewerkstelling, maar we houden het wel altijd plezant. Welke rol wilt u in de toekomst spelen? Het handelsmerk van Fatima Bali is mensen en organisaties samenbrengen. Ik word daar ook altijd voor gevraagd. Soms moet ik vragen afblokken, want anders heb ik geen tijd meer voor mezelf. Recent vroeg een oudere Marokkaanse vrouw nog of ik weer les over opvoeding wilde komen geven in de moskee. Dat is wel aangenaam. Zien we u ooit weer in de politiek? Wat ik nu doe is ook politiek, maar niet partijpolitiek. Ik sluit echter niets uit, maar concrete plannen heb ik niet. Hoe is het eigenlijk gesteld met Borgerhout? De segregatie is de afgelopen jaren alleen maar toegenomen. Dit komt onder meer door de nieuwe elite die hier is komen wonen. Ik heb het dan over de pseudo-antiracisten. Zij gaan naar multiculturele festivals, ondertekenen antiracismepetities, maar brengen hun kinderen wel naar witte scholen buiten de wijk. Maar er is toch ook de tendens dat de Marokkaanse gemeenschap zich terugplooit op zichzelf. Klopt, maar wat wil je? De meerderheid wil dat de minderheid zijn eigen waarden en normen opgeeft. De Marokkaanse gemeenschap wordt in een hoekje geduwd. Zij vallen dan terug op de eigen verenigingen of sluiten aan bij religieuze bewegingen. Waar zijn de Marokkaanse jongeren die gestudeerd hebben? Is het niet hoog tijd dat zij hun verantwoordelijkheid binnen de gemeenschap opnemen? Zij vluchten weg uit Antwerpen. Ze willen weg van de uitsluitingsmechanismen en willen een eigen leven opbouwen. Ik snap dat wel, maar het is een gemiste kans. Ik mis wel enig engagement bij de intellectuelen onder de moslims. Velen zijn ook bang. Wie zijn nek uitsteekt, wordt daar niet voor gehonoreerd, maar dreigt te worden afgeslacht. Ik ben het niet altijd eens met imam Nordine Taouil, maar de manier waarop hij en zijn vrouw zijn behandeld, is onaanvaardbaar. De staatsveiligheid omschreef hem als een fundamentalist. Zijn echtgenote was onthaalmoeder, maar moest daar van Kind en Gezin mee stoppen. Ik stel ook wel vast dat veel allochtone intellectuelen en politici bang zijn van hun ‘eigen volk’. Ze verhuizen naar wijken waar bijna geen allochtonen wonen. Wat zijn volgens u de grootste uitdagingen? De toenemende armoede binnen de Antwerpse bevolking. Weet u dat de helft van de Marokkaanse gezinnen in armoede leeft? Hier wordt door het beleid niets rond gedaan. Ondertussen blijven de prijzen stijgen. Mensen moeten ook weer vriendelijkheid en respect worden aangeleerd. Ik sta verbaasd over de agressie aan tram- en bushaltes of op straat. Eigenlijk zouden we de oude boekjes over etiquette weer moeten bovenhalen en laten vertalen naar de 21ste eeuw. Het klinkt misschien gek uit mijn mond, maar op school moeten jongeren leren wat waarden en normen zijn. Tijdens de campagne rond het referendum over de Lange Wapperbrug trok u met een megafoon naar vzw’s en cafés. (lacht) Wim van Hees van Ademloos trok grote ogen. Wil je allochtonen bereiken, dan moet je naar hen toestappen. Een foldertje in de bus steken, is echt niet genoeg. Als ik dus een activiteit wil aankondigen, dan hang ik mijn megafoon rond mijn nek en trek ik de straat op. Mijn zakken zitten ook steeds vol met folders als ik naar de markt ga. Directe communicatie is belangrijk. “We zouden dringend de oude boekjes over
etiquette weer moeten bovenhalen.” Fatima Bali Waar staat Fatima Bali over tien jaar? (spontaan) Ha, ik ben dan burgemeester van Antwerpen. Je zet er toch duidelijk bij dat ik lach. Ik zie mijzelf als nanny. Niet in de betekenis van iemand die bij mensen inwoont om op de kinderen te letten, maar wel als iemand die mensen en organisaties bij elkaar brengt om samen naar oplossingen te zoeken. Of misschien toch burgemeester? Een mens moet toch kunnen blijven dromen. (lacht) Weet je wat ik zalig vind? Als mensen mij zeggen dat ik nog steeds niet normaal ben. Dat vind ik nu eens een mooi compliment.
bang van hun ‘eigen volk.’” Fatima Bali Hoe kijkt u terug op de discussie over het het ontslag? Bali: (zucht) Dit behoort tot het verleden. Ik wil er niet meer over praten. Het enige wat ik hierover nog kwijt wil, is dat ik de vrienden en familieleden wil bedanken die mij in deze toch moeilijke periode hebben gesteund. Heeft u nog contact met Groen!? Waarom zou ik nog contact hebben? En heeft Groen! ooit met mij contact gehad? Mag ik er even op wijzen dat ik tijdens verkiezingen nooit ben afgestraft door de kiezers? Wat deed u de afgelopen maanden? Ik heb een aantal zaken in vraag gesteld en heb mijn leven moeten heroriënteren. Zo heb ik mijn passie voor koken weer opgenomen. Ik kan alles bereiden, van asperges op Vlaamse wijze tot tajine. Mijn passie voor koken heb ik van mijn vader. Hij was een echte levensgenieter. Net zoals hij kan ik genieten van de kleine dingen in het leven. Ik ben ook actief als voorzitster van de vrouwenorganisatie El Moustaqbal. Wij organiseren geregeld activiteiten. Daarbij hebben we het over de maatschappelijke thema’s, zoals opvoeding en tewerkstelling, maar we houden het wel altijd plezant. Welke rol wilt u in de toekomst spelen? Het handelsmerk van Fatima Bali is mensen en organisaties samenbrengen. Ik word daar ook altijd voor gevraagd. Soms moet ik vragen afblokken, want anders heb ik geen tijd meer voor mezelf. Recent vroeg een oudere Marokkaanse vrouw nog of ik weer les over opvoeding wilde komen geven in de moskee. Dat is wel aangenaam. Zien we u ooit weer in de politiek? Wat ik nu doe is ook politiek, maar niet partijpolitiek. Ik sluit echter niets uit, maar concrete plannen heb ik niet. Hoe is het eigenlijk gesteld met Borgerhout? De segregatie is de afgelopen jaren alleen maar toegenomen. Dit komt onder meer door de nieuwe elite die hier is komen wonen. Ik heb het dan over de pseudo-antiracisten. Zij gaan naar multiculturele festivals, ondertekenen antiracismepetities, maar brengen hun kinderen wel naar witte scholen buiten de wijk. Maar er is toch ook de tendens dat de Marokkaanse gemeenschap zich terugplooit op zichzelf. Klopt, maar wat wil je? De meerderheid wil dat de minderheid zijn eigen waarden en normen opgeeft. De Marokkaanse gemeenschap wordt in een hoekje geduwd. Zij vallen dan terug op de eigen verenigingen of sluiten aan bij religieuze bewegingen. Waar zijn de Marokkaanse jongeren die gestudeerd hebben? Is het niet hoog tijd dat zij hun verantwoordelijkheid binnen de gemeenschap opnemen? Zij vluchten weg uit Antwerpen. Ze willen weg van de uitsluitingsmechanismen en willen een eigen leven opbouwen. Ik snap dat wel, maar het is een gemiste kans. Ik mis wel enig engagement bij de intellectuelen onder de moslims. Velen zijn ook bang. Wie zijn nek uitsteekt, wordt daar niet voor gehonoreerd, maar dreigt te worden afgeslacht. Ik ben het niet altijd eens met imam Nordine Taouil, maar de manier waarop hij en zijn vrouw zijn behandeld, is onaanvaardbaar. De staatsveiligheid omschreef hem als een fundamentalist. Zijn echtgenote was onthaalmoeder, maar moest daar van Kind en Gezin mee stoppen. Ik stel ook wel vast dat veel allochtone intellectuelen en politici bang zijn van hun ‘eigen volk’. Ze verhuizen naar wijken waar bijna geen allochtonen wonen. Wat zijn volgens u de grootste uitdagingen? De toenemende armoede binnen de Antwerpse bevolking. Weet u dat de helft van de Marokkaanse gezinnen in armoede leeft? Hier wordt door het beleid niets rond gedaan. Ondertussen blijven de prijzen stijgen. Mensen moeten ook weer vriendelijkheid en respect worden aangeleerd. Ik sta verbaasd over de agressie aan tram- en bushaltes of op straat. Eigenlijk zouden we de oude boekjes over etiquette weer moeten bovenhalen en laten vertalen naar de 21ste eeuw. Het klinkt misschien gek uit mijn mond, maar op school moeten jongeren leren wat waarden en normen zijn. Tijdens de campagne rond het referendum over de Lange Wapperbrug trok u met een megafoon naar vzw’s en cafés. (lacht) Wim van Hees van Ademloos trok grote ogen. Wil je allochtonen bereiken, dan moet je naar hen toestappen. Een foldertje in de bus steken, is echt niet genoeg. Als ik dus een activiteit wil aankondigen, dan hang ik mijn megafoon rond mijn nek en trek ik de straat op. Mijn zakken zitten ook steeds vol met folders als ik naar de markt ga. Directe communicatie is belangrijk. “We zouden dringend de oude boekjes over
etiquette weer moeten bovenhalen.” Fatima Bali Waar staat Fatima Bali over tien jaar? (spontaan) Ha, ik ben dan burgemeester van Antwerpen. Je zet er toch duidelijk bij dat ik lach. Ik zie mijzelf als nanny. Niet in de betekenis van iemand die bij mensen inwoont om op de kinderen te letten, maar wel als iemand die mensen en organisaties bij elkaar brengt om samen naar oplossingen te zoeken. Of misschien toch burgemeester? Een mens moet toch kunnen blijven dromen. (lacht) Weet je wat ik zalig vind? Als mensen mij zeggen dat ik nog steeds niet normaal ben. Dat vind ik nu eens een mooi compliment.
