Eva Brems, Groen!-parlementslid en hoogleraar mensenrechten aan de Universiteit Gent, kant zich tegen de nieuwe Vlaamse consensus. De geesten in Vlaanderen zijn langzaam maar zeker geradicaliseerd. Je moet bijna naar het buitenland om het nog te beseffen, zegt Brems.
N-VA werkt aan het einde van België zonder dat de bevolking dit wil en tegen het algemeen belang van Vlaanderen
Zelfst op een buitenlands congres waar ik twee dagen was, achtervolgde de Belgische politiek mij. Ze zijn bezorgd, de collega's-mensenrechtenprofessoren. "Jullie zijn toch in de greep van separatisten, hé?", "Lukt het wat om op te boksen tegen die radicalen?" De blik van een buitenstaander opent de ogen.
Is het separatisme waarmee we geconfronteerd worden? Hebben we te maken met radicalen? Ja natuurlijk, als je er even bij stilstaat. N-VA-voorzitter Bart De Wever heeft er nooit een geheim van gemaakt dat hij streeft naar Vlaamse onafhankelijkheid. Dat is behoorlijk radicaal. Zo radicaal zelfs dat het enkele jaren geleden als totaal onhaalbaar werd weggelachen. Toch voelt het zo niet aan als je er middenin zit. Integendeel.
Voor een groot deel van de publieke opinie ben je intussen een slechte Vlaming als je de NV-A niet achterna loopt. Hoe is deze copernicaanse omwenteling tot stand kunnen komen? Gewenning is een verklaring. Wat je al lang weet of wat je vaak hoort, beschouw je niet meer als radicaal. Mankracht is er ook een. Het discours van een partij met bijna 32 procent van de kiezers (de N-VA in 2010) noem je minder makkelijk radicaal dan een partijtje dat net geen 5 procent waard is (de N-VA in 2003). En dan is er nog de camouflage natuurlijk: Bart De Wever als Universele Vlaming: goed in het vlees, geestig en tegen alles wat niet marcheert: 'Dat kan toch geen radicaal zijn?' Vlamingen zijn niet radicaal. Nooit de kop boven het maaiveld.
Tja, sinds 13 juni is ons land in handen van de N-VA, daar kun je niet onderuit. En die weten heel goed waar ze met ons land naartoe willen. Ze maken soms vreemde bokkensprongen (zoals toen ze eerst de financieringswet helemaal niet en daarna absoluut wel wilden bespreken), maar fundamenteel staan de neuzen daar allemaal in dezelfde richting. Hun strategie is gebaseerd op de overtuiging dat dit een uniek momentum is. Misschien komt er nooit nog zo'n kans voor hen, misschien zijn zij nooit meer zo sterk en de andere Vlaamse partijen zo zwak.
Geen oplossingen
Het einddoel van de N-VA is een onafhankelijk Vlaanderen. Maar omdat ze ook wel weten dat de meeste Vlamingen dit eigenlijk niet willen, perfectioneren ze zich in de kunst om het voor te stellen alsof ze het land enkel willen hervormen. In de feiten gaan ze voor de afbraak. Met een mooi eufemisme wordt dit omschreven als een keuze voor de evolutie in plaats van de revolutie. Als ze al ooit bereid zullen zijn om een compromis te steunen, dan zal het enkel zijn als dat compromis de federale staat verder uitholt. Vervolgens kunnen ze dan makkelijker aantonen dat die federale staat toch eigenlijk maar weinig meer om het lijf heeft. Om het duidelijker te stellen: de N-VA wil geen oplossingen. Wat ze wel willen is het virus in het systeem brengen, de houtworm in de balk. En daarom juist zijn het radicalen: radicalisme is de bereidheid om de uiterste consequentie uit een denkwijze te aanvaarden en in daden om te zetten. Zo wil de N-VA homogene bevoegdheidspakketten, maar stelt tegelijk voor om stukken van de sociale zekerheid op te splitsen. Ze willen de solidariteit tussen personen gewoonweg niet behouden, dat hebben we de voorbije maanden genoeg gezien. Ze stelden voor om de werkloosheidsuitkeringen te defederaliseren, een van de voornaamste sokkels van de interpersoonlijke solidariteit in ons land. Een werkende Vlaming betaalt mee voor een werkloze Waal, een werkende Waal betaalt mee voor een werkloze Vlaming. Ze wilden ook de kinderbijslag splitsen. In beide dossiers aanvaarden ze voorlopig dat de financiering federaal blijf. Maar de zaak nu splitsen, bereidt de vraag voor om de volgende staatshervorming ook die financiering te defederaliseren. De focus van de N-VA ligt op zoveel mogelijk naar Vlaanderen overhevelen, niet op efficiëntie. Het luik rond justitie was daarvan een sprekend voorbeeld. De gerechtelijke organisatie splitsen zal leiden tot een ongelooflijke complexiteit, tot een kluwen in Brussel, tot slechtere rechtsbedeling. Ook dit is een virus in het systeem, want al snel zou de roep weerklinken om ook de gerechtelijke wetboeken te gaan splitsen omdat die niet langer aangepast zijn aan de verschillende organisatie en structuren. Met de staatshervorming die de N-VA zo graag wil tekenen, krijgen we meteen de garantie erbij dat het binnen vijf of tien jaar weer van dattum is. Bart De Wever wil helemaal geen communautaire pacificatie. Hij werkt aan het einde van België zonder dat de bevolking dit wil en tegen het algemeen belang van Vlaanderen, omdat de ultieme consequentie is dat we met Brussel ons venster op de wereld opgeven . En wie dat nog durft aanklagen, is op den duur bijna zelf een radicaal. Dit artikel verscheen eerder op de website van De Morgen op 15/02/2011
Het einddoel van de N-VA is een onafhankelijk Vlaanderen. Maar omdat ze ook wel weten dat de meeste Vlamingen dit eigenlijk niet willen, perfectioneren ze zich in de kunst om het voor te stellen alsof ze het land enkel willen hervormen. In de feiten gaan ze voor de afbraak. Met een mooi eufemisme wordt dit omschreven als een keuze voor de evolutie in plaats van de revolutie. Als ze al ooit bereid zullen zijn om een compromis te steunen, dan zal het enkel zijn als dat compromis de federale staat verder uitholt. Vervolgens kunnen ze dan makkelijker aantonen dat die federale staat toch eigenlijk maar weinig meer om het lijf heeft. Om het duidelijker te stellen: de N-VA wil geen oplossingen. Wat ze wel willen is het virus in het systeem brengen, de houtworm in de balk. En daarom juist zijn het radicalen: radicalisme is de bereidheid om de uiterste consequentie uit een denkwijze te aanvaarden en in daden om te zetten. Zo wil de N-VA homogene bevoegdheidspakketten, maar stelt tegelijk voor om stukken van de sociale zekerheid op te splitsen. Ze willen de solidariteit tussen personen gewoonweg niet behouden, dat hebben we de voorbije maanden genoeg gezien. Ze stelden voor om de werkloosheidsuitkeringen te defederaliseren, een van de voornaamste sokkels van de interpersoonlijke solidariteit in ons land. Een werkende Vlaming betaalt mee voor een werkloze Waal, een werkende Waal betaalt mee voor een werkloze Vlaming. Ze wilden ook de kinderbijslag splitsen. In beide dossiers aanvaarden ze voorlopig dat de financiering federaal blijf. Maar de zaak nu splitsen, bereidt de vraag voor om de volgende staatshervorming ook die financiering te defederaliseren. De focus van de N-VA ligt op zoveel mogelijk naar Vlaanderen overhevelen, niet op efficiëntie. Het luik rond justitie was daarvan een sprekend voorbeeld. De gerechtelijke organisatie splitsen zal leiden tot een ongelooflijke complexiteit, tot een kluwen in Brussel, tot slechtere rechtsbedeling. Ook dit is een virus in het systeem, want al snel zou de roep weerklinken om ook de gerechtelijke wetboeken te gaan splitsen omdat die niet langer aangepast zijn aan de verschillende organisatie en structuren. Met de staatshervorming die de N-VA zo graag wil tekenen, krijgen we meteen de garantie erbij dat het binnen vijf of tien jaar weer van dattum is. Bart De Wever wil helemaal geen communautaire pacificatie. Hij werkt aan het einde van België zonder dat de bevolking dit wil en tegen het algemeen belang van Vlaanderen, omdat de ultieme consequentie is dat we met Brussel ons venster op de wereld opgeven . En wie dat nog durft aanklagen, is op den duur bijna zelf een radicaal. Dit artikel verscheen eerder op de website van De Morgen op 15/02/2011
