Nabil Ayouch toont in Les Chevaux de Dieu dat haat en geweld minder met afkomst dan met armoede hebben te maken. Minder met je genen dan met de plek waar je geboren bent. Minder met godsdienst dan met manipulatie. Minder met een keuze dan met een dood spoor.
Bioscooptenten UGC en Kinepolis draaien niet één week Les Chevaux de Dieu (Horses of God). Niet één week. Nergens in Vlaanderen. Dat is een drama. De film legt in zuiver realisme uit hoe voetballende jongetjes in de sloppenwijken van Casablanca neergroeien tot zelfmoordterroristen. Hoe ze onder een blakke zon in stoffige straten tot pantser verharden. Hoe er geen liefde is, alleen gevecht. In een cultuur waar seksualiteit in de kast moet blijven, waar gezonde jongemannen misvormen en verkrampen. En hoe ook daar, ver weg in de Maghreb, je rol in een gezin bepalend is. Hoe iemand in zijn hoop ooit iets voor iemand te betekenen, al is het na dit leven, zichzelf het paradijs inblaast. Nabil Ayouch toont in Les Chevaux de Dieu dat haat en geweld minder met afkomst dan met armoede hebben te maken. Minder met je genen dan met de plek waar je geboren bent. Minder met godsdienst dan met manipulatie. Minder met een keuze dan met een dood spoor.
Veel inspanning vergt filmkijken niet. Je hoeft geen wekenlang met Jan Leyers naar Mekka te reizen, verdwaal gerust uit de sporen van Rudi Vranckx. Laat Rik Coolsaet in de rekken, luister naar wat cinema vertelt. Zelfs zonder ondertitels heeft u alles begrepen. U ziet het zo in grijns en grimas, langs de toon van onvertogen woorden. U heeft het verhaal in twee ogen gelezen, in het Arabisch zal u hebben geknikt. In twee uur is de 'clash der beschavingen' aan u verschenen.
Ik leef in een tijd die de pedalen heeft verloren, die de ploegen heeft verdeeld. Voor de muziek stopt, moet je gezeten zijn. De posities zijn genomen, we zitten in beelden besloten, het is aan de ander om over de brug te komen. Nieuwkomers uit verre landen met stoffige straten vol onvertogen woorden zoeken in mijn stad naar geluk. Ze hopen zichzelf te redden en hier ooit iets voor iemand te betekenen. Ze ontvluchten armoede en manipulatie om hier entree te betalen, hun prijskaartje hangt in de kraag. Hoeveel kost een lastigaard?
Het zit wel snor met onze normen en waarden. Vanuit leasewagen en skioord wijzen we patser en profiteur na. We doodlen onze vrienden samen, als we ze bellen, vragen we ‘stoor ik niet?’. Op vier mensen is er eentje eenzaam, maar we zijn nog nooit zo vrij geweest. We verachten het Offerfeest, maar hebben nooit een schaap gedeeld, niet met onbekenden. We hebben nooit samen uit één tajine gegeten, we scheppen onze bordjes vol. We kijken naar kookprogramma’s en eten alleen. We weten alles beter. We planten wortels op Facebook en ‘liken’ foto’s van kinderen die we nooit zullen zien. We vergeten naar een film te kijken.
UGC en Kinepolis draaien niet één week Les Chevaux de Dieu, wegens geen publiek, geen swingende tiet en dialogen in een brabbeltaal.
>>> Johan De Crom freelance journalist Trends, De Standaard, De Morgen, Randkrant, Scoop (SD Worx), Marie Claire, e.a.
