Ze zal een ambassadrice worden van onze mama’s en zusters en zal het ongelijk bewijzen van die mensen die ‘niets tegen migranten hebben’ maar tegelijk vinden dat werkloze moslima’s met hoofddoek ‘het zelf gezocht hebben’.
Roumaysa moet ergens voorbij de 35 jaar zijn. Nog niet zolang geleden heeft ze haar eerste kind gekregen. Een mooie vrouw. Altijd stijlvol en met veel klasse gekleed. Soms gewaagd maar nooit vulgair.
Ze is ergens in Brussel onthaalmedewerkster van een grote organisatie. Dagelijks ontvangt en begeleidt ze voor haar werkgever veel bezoekers. Geen mens die zich stoort dat ze Marokkaanse is. Ze doet haar werk met de commerciële feeling van een echte onthaal assistent. Ze beschikt over die zeldzame gave die elke bezoeker zich onmiddellijk welkom doet voelen.
Vorige week nam ze me in vertrouwen. Ze zei me dat ze er aan denkt een hoofddoek te dragen. Ze is het beu om te leven zoals ze tot hier geleefd heeft. Ze is het beu dat haar mannelijke collega’s tijdens hun koffiebreak aan haar balie komen flirten. Ze is het beu dat mannen genadeloos in haar decolleté kijken. Ze wil wat minder in het uiterlijke leven en wat meer spiritueel worden.
Ze heeft haar hele leven stevig geleefd. Iedereen kent dat: jong en van het leven genieten. Veel uitgaan. Nu voelt dat niet meer aan als haar leven. Ze voelt berouw en zoekt opnieuw ‘connectie’ met God. De hoofddoek ziet ze als een volgende stap in haar leven. Een teken van een nieuwe verbondenheid met God.
Ik ben blij als ze me dit zegt. Vele moslimmama’s en zusters dragen een hoofddoek. Op veel plaatsen in Vlaanderen valt dat (nog) niet op maar in onze families is dat altijd zo geweest. Met de toenemende moslimbevolking in Vlaanderen stijgt uiteraard ook het aantal moslimvrouwen met hoofddoek. Niet relatief maar absoluut.
En Vlaanderen worstelt daarmee. Terwijl ons land onafwendbaar multicultureel wordt voert men grote symbolische publieke debatten over de hoofddoek. Nog enigszins begrijpelijk: is de hoofddoek aan het loket een provocatie voor mensen die niet geloven of anders gelovig zijn? Maar veel erger: is er wel een plaats voor hoofddoeken in ‘onze’ scholen?
Op het moment dat ze me vertelt dat ze voortaan gesluierd door het leven wil gaan is dat de echte reden van mijn vreugde. Ik weet zeker dat mijn Roumaysa zo een klasbak is als onthaalmedewerkster. Haar werkgever zal er niet aan denken haar te ontslaan. De klanten gaan in eerste instantie wat vreemd opkijken maar Roumaysa zal doorzetten. Ze zal bewijzen dat je met hoofddoek ook mensen kunt ontvangen, bruggen slaan, de klant zich doen thuis voelen. Ze zal een ambassadrice worden van onze mama’s en zusters en zal het ongelijk bewijzen van die mensen die ‘niets tegen migranten hebben’ maar tegelijk vinden dat werkloze moslima’s met hoofddoek ‘het zelf gezocht hebben’.
In het naar huis rijden mijmer ik verder. Mijn vriendin is berouwvol over haar leven. Ze wil haar jonge zoon het goede voorbeeld geven. Ze doet dit voor God. Ik respecteer haar daar in. We moeten haar daarin respecteren. Het is een individuele keuze die ze in eer en geweten neemt.
Maar mijn gedachten malen verder. Zoals moslims, christenen en vrijdenkers heb ik ook recht op mijn ‘godsbegrip’ en mijn geloof… En ik zie God op ons neerkijken. Hij verlangt van ons dat we ‘goed’ leven en niet dat we hem of haar dat met uiterlijkheden en kledingstukken bewijzen. Mijn Allah/God verwacht dat we de essentie van ons leven op aarde zoeken. De zingeving in de mensen. In liefhebben. In kinderen met zorg opvoeden. In zorg voor de volgende generaties.
En dit combineren met uitgaan en plezier maken, kleding waarin je je vrij voelt, kleine ondeugden? Ik geloof niet dat God dat erg vindt. Ik wil trouw blijven aan mezelf. Aan mijn eigen temperament. Aan mijn eigen weg en keuzes die ik in eer en geweten genomen heb.
Dus mijn beste vriendin. Maak ook de keuzes die je denkt te moeten maken. Volg je hart. Met of zonder hoofddoek, je zal niet bedrogen uitkomen.
