“Boycott is withdrawing support for an evil policy or system”. Dit eenvoudig citaat van Martin Luther King was één van de vele overtuigingsmiddelen van Omar Barghouti, medestichter van de BDS-beweging, tijdens zijn laatste lezing aan de ULB. Intal nam het initiatief om deze begenadigde voorvechter van de Palestijnse zaak in België uit te nodigen, i.s.m. Comac, BDS-ULB en de JAC. Dankzij een heldere uiteenzetting zullen naderhand niet veel sceptici de zaal verlaten hebben. Een overzicht.
De BDS-beweging (Boycott, Divestment & Sanctions) is opgericht in 2005 en is de grootste Palestijnse coalitie. Zowel de Palestijnse politieke partijen als ngo’s, vrouwenbewegingen, volkscomités, Israëlische organisaties,… maken er deel van uit. De beweging wordt zo breed gedragen aangezien ze gebaseerd is op mensenrechten en het internationaal recht. De slogan “Freedom, Justice, Equality” verbaast dan ook niemand.
De doelstellingen van de beweging zorgen voor een samensmelting van de verschillende componenten van de Palestijnse strijd: de Palestijnen met een Israëlische nationaliteit die onder een apartheidsregime leven, de Palestijnen onder militaire bezetting in Gaza en de Westbank en ten slotte de Palestijnse vluchtelingen wereldwijd. Je moet namelijk weten dat 69% van het Palestijns volk vluchteling is (levend buiten Palestina of als “internally displaced persons”).
Het uitstekend werk dat geleverd wordt sinds de oprichting, reikt de activisten duidelijke richtlijnen aan voor het voeren van acties. Deze acties kunnen onderverdeeld worden in culturele boycot, economische boycot of academische boycot. Ik heb ze hier in volgorde van moeilijkheidsgraad opgesomd. Om te beginnen met een actie, moet eerst duidelijk zijn dat instituten, niet individuen, geviseerd worden.
Deze instituten kijken ofwel zwijgzaam toe bij de Israëlische schendingen van mensenrechten ofwel zijn ze zelfs medeplichtig. Het is dus niet noodzakelijk om naar de inhoud te kijken, maar vooral naar de institutionele banden met Israël. Vaak lijkt de inhoud namelijk onschuldig, zoals dans of muziek, terwijl deze eigenlijk gebruikt wordt voor “The Brand Israël”(het merk Israël).
Natuurlijk zijn er nog vele onbeantwoorde vragen indien je wilt werken rond boycot. Barghouti reikt ons hiervoor een zeer behulpzaam schema aan: contextualisering, selectiviteit en kans op slagen. De acties zijn natuurlijk afhankelijk van de context en de regio waarin ze plaats vinden. In Brazilië, waar de vakbond CUT (met 22 miljoen leden) de BDS-oproep heeft ondertekend, zal je een andere strategie toepassen dan in Frankrijk, waar een sterke zionistische lobby heerst.
Daarnaast moet je beslissen welk bedrijf of instituut je gaat boycotten: niet te veel tegelijkertijd, is er een alternatief beschikbaar, wat is hun reputatie,… Ten slotte moet je analyseren of je een overwinning kunt behalen. Dit is zeer belangrijk om later op verder te bouwen en openingen te creëren.
Barghouti heeft ook een beresterk argument tegen zij die de BDS-beweging beschuldigen van antisemitisme of het vernietigen van Israël. Beweren dat de boycot van Israël antisemitisch is, is op zichzelf een antisemitisch statement want dit veronderstelt dat Israël spreekt in naam van al de Joden. Elke uitspraak die al de Joden over dezelfde kam scheert, is antisemitisch en negeert de pluraliteit binnen het Jodendom.
Om te eindigen met een positieve noot: Barghouti feliciteerde de FEF (Fédération des Etudiants Francophones, vertegenwoordigt 100 000 Brusselse en Waalse studenten) met het aannemen van een motie om de banden met de Israëlische universiteiten stop te zetten. De strijd is nog maar pas begonnen!
