Precies één week geleden woonde ik samen met een vriendin een lezing bij van Zac Ebrahim, de zoon van een terrorist. Na een 20-tal minuten begon er een debat over de huidige terreursituatie in België, waarbij ook mijn interesse daalde. Begrijp me niet verkeerd, het is niet dat ik niet geïnteresseerd ben in de situatie van België. Maar weer was het een debat zonder mensen met een islamitische achtergrond. Waar de lezing ging over de ervaringen van Zac Ebrahim, kwam ook hij nauwelijks aan bod tijdens de gesprekken.
Wanneer ik vandaag naar de situatie in Brussel kijk, voel ik niet enkel verdriet maar ook ontreddering. Want hoe moet het nu verder? When will enough be enough? Dagelijks lezen we in kranten artikelen, opinies van terreurexperten of moslims die zich proberen te verdedigen of zich weeral in een slachtofferpositie plaatsen. Is dat wat de media van ons verwacht? Zouden alle moslims zichzelf moeten verantwoorden voor de gruwelijke daden van IS over heel de wereld? Waar het Westen ijvert voor mensenrechten, voor de vrijheid van het individu, moet daaruit toch wel duidelijk zijn dat de meerderheid van een groepering niet kan boeten voor de de daden van bepaalde individuen, die onder het mom van een religie worden verricht.
Uit heel de problematiek rond radicalisering, heb ik maar één ding begrepen: de Belgische opsporingsdiensten, politici en noem het maar verder op, kennen de migrantengemeenschappen- om maar niet enkel de moslimgemeenschappen te viseren- niet voldoende genoeg. Er is een gebrek aan een soort direct contact met de verschillende bevolkingsgroepen van andere etnische origine. Want hoe kan radicalisering van jongeren ooit worden aangepakt door enkel een beroep te doen op experten, die zelf de voeling missen met deze gemeenschappen? Er zou juist meer een beroep moeten gedaan worden op families van deze achtergronden, willen we deze jongeren kunnen sparen van het extremistisch geweld. Daarnaast wordt vaak ook vergeten dat bij radicalisering ook een deel het stukje van 'identiteitscrisis' bij deze jongeren een grote rol speelt. De 'ver-van-mijn-bed-show' moet gedaan zijn en men zou eindelijk moeten zoeken naar realistische oplossingen voor deze problematiek, willen we dit ooit doen stoppen.
Laat ons één ding niet uit het oog verliezen, vandaag is het heel gemakkelijk om iemand te haten. Het is heel gemakkelijk om samen te spannen met iemand waar we een bepaalde verbondenheid mee voelen. Maar moeilijker is om te beseffen dat we nu eenmaal in een superdiverse samenleving leven waarbij bepaalde religies actiever worden beleefd en herleefd. Wij kunnen niet ontkennen dat de Islam de komende jaren een rol blijft en zal spelen in België vanwege het feit dat een groot deel van de migrantengemeenschappen in ons land bestaat uit moslims. Daardoor is het belangrijk dat men beseft dat we enkel met voldoende kennis van de verschillende religies misbruiken kunnen tegengaan zowel binnen als buiten deze gemeenschappen, met het oog op een vredevolle samenleving waarbij ieder individu respect heeft voor het ander.
