Islamisme: De Westerse boeman!

Het nieuws de aflopen weken in de Westerse media, zoals uitgedragen door opiniemakers en overheden, fluctueert tussen zurigheid – men is niet blij met de intifadahs om het zacht uit te drukken – en continue bangmakerij voor het groene gevaar: Het islamisme. Dat men zich alleen zurig kan uitspreken over wat er in Tunesië gebeurd is, wat er gaande is in Egypte en wat er komen gaat in de rest van de Arabische wereld is begrijpelijk. Men realiseert zich dondersgoed dat men bezig is de status-quo te verliezen en dat doet pijn. Want de significantie van wat wij zien gebeuren, is veel groter dan alleen het wegjagen en de roep om het aftreden van dictators. Het is de doodstrijd van een tijdperk: Het neokoloniale tijdperk. Het neokoloniale tijdperk De Iraanse revolutie was in het M.O de eerste nagel in de doodskist van het neokoloniale tijdperk. De revolutie in Iran was echter te Iraans (Lees: Shia en nationalistisch) en te vroeg (Tijdens de Koude oorlog) om daadwerkelijk de drijvende kracht te worden voor het afwerpen van het neokoloniale juk. Om maar te zwijgen van de massale tegenaanval die ingezet werd om de Iraanse revolutie in te dammen. De revolutionaire furore en export werd gesmoord door Saddams – toen nog de beste vriend van het Westen! - divisies. Sinds de Iraanse revolutie wordt het Iraanse regime als de grote boeman afgeschilderd in het Westen. Dat is niet om de onderdrukking of mensenrechtenschendingen van dat regime, maar om het feit dat het regime weigert het neokoloniale juk te dragen. Indien morgen Khamenei en de zijnen zich schikken onder dat juk dan zal alles vergeven en vergeten zijn. Het bewijs daarvoor is heel simpel te vinden. Men hoeft alleen naar Saudistan te kijken, een regime dat qua mensenrechtenschendingen en onderdrukking de Ayatollahs met gemak verslaat. Wordt Saudistan gedemoniseerd door Westerse leiders en opiniemakers? Het antwoord op die vraag is simpelweg: NEE.  En waarom niet? Wederom heel simpel: De maffia clan ‘de Sauds’ hebben geen enkel probleem het hoofd te buigen voor het neokoloniale juk. Ze kunnen ook niet anders, want zonder dat juk zouden ze al lang hun macht verloren hebben! Iets dat ze gemeen hebben met bijna alle Arabische maffialeiders: Zonder Westerse steun geen macht! Het ironische is dat het de Sauds wel gelukt is wat de Iraniërs niet gelukt is: Het exporteren van hun variant van het islamisme naar de rest van de Islamitische wereld en zelfs naar het Westen. In de jaren zestig spendeerden de Sauds in opdracht van hun meesters te Washington miljarden ter bestrijding van het Arabische nationalisme. Miljarden gingen er naar de moslimbroederschap in Egypte en allerlei gelijkgestemde bewegingen in de gehele Arabische en Islamitische wereld. Overal waar moskeeën werden opgericht in het Westen kwamen de Sauds aanzetten met geld en hun verderfelijke sektarische vorm, of beter gezegd aberratie, van de Islam. In de jaren tachtig rekruteerden zij in opdracht van hun meesters in Washington tienduizenden Arabische jonge mannen om te gaan vechten in Afghanistan. Die jonge mannen werden niet alleen getraind in militaire zaken maar ook gehersenspoeld in de Saudische aberratie genaamd: Wahhabisme. De jonge, mannen gehard in de strijd en met de overwinning op de USSR op zak, besloten de strijd voort te gaan zetten in hun eigen landen. Iets wat men in Washington niet had ingecalculeerd. Maar al gauw maakte men van de nood een deugd: exit rode gevaar en binnen komt het  groene gevaar (voor een grootdeel zelfgecreëerd). Iemand als Bin Laden was tot 1990 voor de Amerikanen een vrijheidstrijder en innig verbonden met de Sauds. Pas toen hij en de zijnen zich niet wilden neerleggen bij de status-quo en het zelfs in hun hoofd haalden om die status-quo gewapenderhand te willen veranderen, werden hij en zijn geestverwanten gebombardeerd tot vijand nummer 1. Het extremistische islamisme van Bin Laden en zijn geestverwanten is een voorbeeld van (zoals men dat zo krachtig in het Engels kan zeggen:) “chickens coming home to roost.” Of in het Nederlands: “Wie wind zaait, zal storm oogsten.” De Moslimbroederschap Terug naar Egypte. Is het mogelijk dat de moslimsbroederschap aan de macht komt in Egypte? Zoals velen dezer dagen betogen. Deze vraag getuigt eigenlijk al van een neokoloniale mentaliteit, want is het niet aan de Egyptenaren zelf om dat uit te maken? Eenieder die de MB (moslimbroederschap) in Egypte heeft bestudeerd de afgelopen decennia weet dat deze organisatie niet bij machte is om Egypte te onderwerpen aan zijn heerschappij. Niet door mee te doen aan vrije verkiezingen en ook niet door een staatsgreep. Daarvoor ontbeert de organisatie de nodige aanhang, middelen, eenheid van politieke doelstellingen en, het allerbelangrijkste, een charismatische leider die een massapopulariteit geniet zoals Khomeini destijds. Dat wil niet zeggen dat de MB geen belangrijke rol zal spelen in een post Mubarak Egypte. Gezien hun organisatiegraad, aanhang en decennialang de belangrijkste oppositiebeweging te zijn geweest, is dat niet meer dan vanzelfsprekend. Maar de MB heeft - hoewel een belangrijke speler in het politieke krachtenveld – niet het rijk alleen en zal rekening moet houden met andere politieke krachten, waaronder het leger. Maar de belangrijkste reden dat de MB niet de macht zal kunnen overnemen, is wel het feit dat we niet meer leven in 1979. De mensen in Egypte zullen zich niet passief neerleggen bij een dictatuur van de MB. Al helemaal niet nadat men zelfs een dictator heeft weggejaagd. Het is niet dankzij de MB dat de dictator weggaat, maar ondanks de MB! Het islamisme is een bastaardkind: gedwongen verwekt gedurende een opgedrongen relatie ( koloniale tijdperk). Het heeft gedijd in het neokoloniale tijdperk en zal een zachte dood sterven in het nakende postneokoloniale tijdperk. Om de doodeenvoudige reden dat de bestaansreden (of beter gezegd: de brandstof) die het islamisme in leven houdt, opraakt: de vernedering van het neokoloniale juk. Als men in Egypte en de rest van de Arabische wereld al enig heil in het islamisme ziet als politieke kracht, dan refereert men naar Turkije als te volgen voorbeeld en niet Iran. Islam en Islamisme De Islam is geen ideologie maar een religie, wat de islamofoben ook beweren. Een religie die bij de overgrote meerderheid van de mensen in de Islamitische wereld een wezenlijk deel van hun identiteit is. Men voelt zich emotioneel, cultureel en religieus diep verbonden met de Islam. Dat is geen kunstmatig gevoel van boven opgelegd of een vorm van indoctrinatie, maar iets dat vanuit de mensen zelf komt. Ongeacht de mate van praktiseren in het dagelijkse leven wordt dit gevoel van verbondenheid gedeeld door een overgrote meerderheid van de moslims. Het islamisme heeft de moslims in een postneokoloniale wereldorde niets te bieden. Niet in religieuze zin en ook niet in politieke zin. In religieuze zin is het Islamisme een moderne aberratie en in zekere zin een ketterij. Spiritueel biedt het de mensen niets dan leegte en wat de praxis van alle dag betreft heeft men het ook niet nodig, want daarvoor kan men terecht bij de klassieke geleerden of hun moderne vertegenwoordigers onder de schriftgeleerden. Partijen en ideologieën zijn wezensvreemd aan de Islam. De Islam had geen politieke partijen en programs nodig om tot wasdom te komen. Laat staan om voort te bestaan. Daarom is het islamisme gedoemd te verdwijnen. Het is niet meer dan een intermezzo van enkele decennia in de 1400 jarige geschiedenis van de Islam. Het islamistische boemanscenario uitgevent door Westerse leiders en opiniemakers zegt meer over de eigen angsten en agenda’s dan over de werkelijkheidgehalte van dat scenario. Het is niets meer dan een poging de eigen passiviteit ten aanzien van de betogers in Egypte en de innige verbondenheid met de dictatuur te voorzien van een rechtvaardiging. De hypocrisie straalt er vanaf. Wie denkt men nog voor de gek te houden? De eigen bevolking? Want in de rest van de wereld heeft men er geen boodschap meer aan.  Het Westen had de macht, de middelen en de tijd om in de periode na het imploderen van de USSR de wereld voor een groot deel te democratiseren. Men heeft toen gekozen om op de oude voet verder te gaan en daarvan krijgt men nu de rekening gepresenteerd.   Dit artikel verscheen eerder op www.wijblijvenhier.nl