Militaire interventie in Libië? Neen bedankt!

De ministers van Defensie van de NAVO zijn vandaag in Brussel bijeen om te discussiëren over militaire maatregelen tegen het regime van Khadaffi. Vooral het instellen van een no-fly zone wordt als een mogelijke optie weerhouden. Vrede vzw waarschuwt voor de verborgen agenda en de nadelige gevolgen van elke militaire interventie. Ook een no-fly-zone kan gauw escaleren in een open militair conflict. Vrede vzw veroordeelt het brutale optreden van het Khadaffi-regime en steunt alle diplomatieke en economische maatregelen die het regime onder druk kunnen zetten. Maar van de oorlog om Kosovo hebben we onthouden dat we voorzichtig moeten omspringen met de informatie die tot bij ons komt. In tijden van oorlog is de waarheid altijd het eerste slachtoffer. Er rijzen ook vragen over het werkelijke aantal slachtoffers als gevolg van bombardementsvluchten. Bepaalde nationale en internationale partijen kunnen er belang bij hebben om de situatie desastreuzer voor te stellen dan ze (al) is. In Kosovo bliezen sommige politieke tenoren het aantal slachtoffers tot enorme proporties op om een militair ingrijpen op humanitaire basis te kunnen verantwoorden. Een no-fly-zone wordt al gemakkelijk een militaire operatie op grote schaal omdat dit het uitschakelen van de vrij goed uitgebouwde  Libische luchtafweer veronderstelt. Dat betekent evenzeer bombardementsvluchten met de nodige ellende als gevolg. We stellen ons bovendien grote vragen bij de effectiviteit van een no-fly-zone. We hebben gezien dat zowel in Irak (na 1991) als in Bosnië (vanaf 1992) een militair vliegverbod geen onverdeeld succes was en niet altijd bijdraagt tot een vlugge oplossing van het conflict of een daling van het aantal burgerslachtoffers. Het is bijzonder twijfelachtig dat een vliegverbod de oorlogshandelingen kan doen stoppen. In Bosnië hinderde een vliegverbod niet dat Sarajevo met zwaar artillerievuur werd bestookt. Het is vooral een eerste stap in een militair avontuur die een tweede stap vergemakkelijkt. Als na de vliegtuigen de tanks volgen, gaan we die dan ook bombarderen? Het gevaar op een verborgen (NAVO-) agenda is reëel. We weten heel goed dat onze grootste bekommernis gaat naar de olierijkdommen in de regio en dat het ons helemaal niet te doen is om de democratie en de mensenrechten. Getuige zijn de immense wapenleveringen de afgelopen jaren. Tussen 2004 en 2009 leverden vier Europese landen (Italië, Frankrijk, Groot-Brittannië en Duitsland) voor 500 miljoen Euro aan wapenvergunningen af. Libië beschikt over Franse Mirages. Ons geheugen en onze verantwoordelijkheid daarin lijken we gauw te vergeten. Maar een militaire operatie kan een goede manier zijn om de greep op Libië en de bodemschatten te vergroten. Er is dus veel westerse hypocrisie mee gemoeid en dat moet ons tot behoedzaamheid aanzetten. Tijdens de oorlog 'gegoten lood' (Gaza) en de zomeroorlog in Libanon hebben de VS en enkele bondgenoten er juist alles aan gedaan om pogingen en initiatieven die moesten leiden tot het stopzetten van de vijandelijkheden op de lange baan te schuiven. Het ging om een berekende zet waarbij Israël komaf zou maken met respectievelijk Hamas en Hezbollah, terwijl het aantal burgerslachtoffers dag na dag steeg. Van het instellen van een no-fly-zone was er geen sprake. Bovendien: hoe humanitair zijn de intenties van landen die verantwoordelijk zijn voor de immense dodentol en vernietiging in Afghanistan en Irak?