Planeet van tolerantie

Toen ik enkele weken geleden naar het journaal aan het kijken was, zag ik hoe in Parijs honderdduizenden mensen aan het betogen waren tegen het homohuwelijk. Ondanks dat er nooit veel van mijn aandacht is uitgegaan naar dit probleem, was ik wel verontwaardigd toen ik de beelden zag. Het maakt toch niet uit wie met wie trouwt? Of dat nu een man met een vrouw is of een man met een man: als ze maar gelukkig zijn. Je kan die mensen toch niet het recht ontnemen om te trouwen en om een kind te adopteren? Wat mij ook opviel was dat de betoging in Parijs vanuit het religieuze kamp kwam. Zowel islamitische als katholieke organisaties hadden opgeroepen om te betogen tegen het homohuwelijk. Maar priesters die zich vergrijpen aan kinderen is dan wel toegelaten?

Ik was echt verbaasd dat er zoveel volk kwam opdagen in een ‘democratisch’ land waar iedereen ‘gelijk’ is. De Franse journaliste Camille Leroux-Frati gaf een gepaste beschrijving van de tegenstanders van het homohuwelijk. “De Franse tegenstanders van dat huwelijk tonen zich enkel achterlijk in mentaliteit.” Nog frappanter is dat de betoging tegen het homohuwelijk de grootste betoging was sinds 1984. Je zou denken dat men in deze tijden van crisis zou betogen tegen de banken of tegen de multinationals die elke dag stelen van de gewone mensen, maar nee hoor. Het was een betoging tegen gewone mensen die toevallig een andere geaardheid hebben. Soms vraag ik mij af in welk tijdperk we leven.

Religie en homofobie

Na het zien van deze beelden besloot ik om wat meer aandacht te besteden aan dat thema. In Frankrijk betogen ze tegen het homohuwelijk maar in sommige landen kan je gestenigd worden of de doodstraf krijgen. Homo’s en lesbiennes worden er aanzien als monsters, vaak vanuit religieus standpunt.

‘Silent Stories’

Enkele dagen later bekeek ik de documentaire ‘Silent Stories’ van De Morgen-journaliste Catherine Vuylsteke en regisseuse Hanne Phlypo. De documentairemakers tonen ons 4 verhalen over homoseksuelen die hun land en hun familie hebben moeten achterlaten om een normaal leven te kunnen leiden. De documentaire focust ook op de band van de personages met hun religie. ‘Silent Stories’ toont niet alleen homoseksuele moslims maar ook homoseksuele christenen. Dat vind ik wel goed want de laatste tijd wordt er wat te gemakkelijk gezegd dat de Islam het enige geloof is dat aan homofobie lijdt.

Sarah

Sarah is een transseksueel uit Irak. Ze verblijft momenteel in Nederland. Ze vertelt dat haar moeder de enige was die haar begreep, nadat ze ontdekt had dat Sarah een transseksueel was. Sarah koos ervoor om als vrouw door het leven te gaan. In de documentaire toont Sarah hoe transseksuelen worden behandeld in Irak: ze kunnen alleen buitenkomen als ze volledig gesluierd zijn, zodat niemand kan zien dat ze transseksueel zijn. Als dat toch wordt opgemerkt, worden ze gearresteerd en kunnen ze de doodstraf krijgen. Sara durfde in Irak niet buiten te komen en werd depressief. Haar moeder gaf haar de raad om naar een Europees land te gaan en dat deed ze dan ook. De eerste maanden in Nederland had ze het ook nog moeilijk om buiten te komen in te vrouwelijke kleren, maar nu voelt ze zich op en top vrouw en zal ze binnenkort een geslachtsoperatie ondergaan. Toch denkt ze nog vaak terug aan haar geboorteland en aan het feit dat ze nooit meer terug kan gaan: ze staat immers op een lijst van gezochte transseksuelen.

Jean-Louis

Jean-Louis komt uit Senegal en woont nu in België. Voor hem begonnen de problemen toen hij in een weekblad verscheen. Jean-Louis had een homohuwelijk bijgewoond, een week later stonden er foto’s van dat huwelijk in een weekblad waar Jean-Louis ook op te zien was. Het weekblad en de vele lezers beschouwden deze mensen als beesten en wilde ze opsluiten of zelfs verbranden. Jean-Louis besloot Senegal te verlaten. Jean-Louis is zeer gelovig. Toen hij op biecht ging bij een priester en hem vertelde dat hij homoseksueel was, zei de priester dat die zonde alleen vergeven kon worden als hij zich nooit meer zou schuldig maken aan die daad. “Dat heeft mij echt in de war gebracht. Ik heb meerdere keren aan zelfmoord gedacht.” Jean-Louis leeft met een niet te sussen schuldgevoel, niet alleen tegenover zijn geloof maar ook tegenover zijn familie en vooral zijn 13-jarige zoon Christian. “Ik ben bang dat hij het niet zal begrijpen.” Ondanks het feit dat hij gevlucht is uit Senegal mist hij zijn thuisland. Daar was hij iemand, had hij diploma’s, vrienden(en) connecties. Hier in Europa voelt hij zich een ‘nobody’, en toch verkiest hij om hier te blijven.

Arezki

Arezki’s roots liggen in Algerije, maar net zoals Jean-Louis woont hij nu in België. Ook hij had een schuldgevoel tegenover zijn geloof. Toen hij een tiener was, twijfelde hij aan zijn geaardheid en hij besloot hij de Koran te laten beslissen over zijn lot. Hij bestudeerde het boek tot in de puntjes en deed zijn best om een ‘goede’ moslim te zijn. Na enkele jaren besefte hij dat hij zelf de beslissing moest nemen. Hij besloot naar België te verhuizen. In de documentaire vertelt hij dat homo zijn in Algerije wel spannender was omdat het verboden was en alles zo stiekem moest gebeuren. Hij is naar België gekomen om een stabiel leven te kunnen opbouwen en zijn toekomst verder uit te bouwen. Arezki ziet de toekomst door een roze bril en toch mist hij Algiers, de stad waar hij opgroeide.

Rabiatou

De Guinese vrouw Rabiatou ontvluchtte haar land omdat ze was uitgehuwelijkt: haar oom had haar betrapt in een hotelkamer met een andere vrouw en naar haar vader had gebracht.. Haar vader was zelfs boos op haar oom omdat hij haar naar huis had gebracht. “Waarom heb je ze niet vermoord? We hebben geen nood aan zo’n monster in onze familie”. Dat was de reactie van haar vader, vertelt Rabiatou aan de documentairemakers. Rabiatou woont nu net als Arezki en Jean-Louis in België. Ze is streng gelovig en gelooft dat dit haar lot is en dat het ze dat niet kan ontlopen. “God schept mensen voor de hel en anderen voor het paradijs”, zegt ze weemoedig.

Eeuwige paradox

Wat mij vooral opviel is dat deze mensen altijd zijn blijven geloven in God. Ondanks dat er vele gelovigen zijn die homoseksualiteit afkeuren. Ze kunnen en willen hun geloof niet afstaan: het maakt hen sterk. Tegelijkertijd is het is datzelfde geloof dat hen vaak doet twijfelen of ze wel ‘goede’ mensen zijn. De woorden van Arezki zullen mij nog lang bijblijven toen hij zei dat hij droomde van een planeet van tolerantie. Als iedereen zo zou denken, zou de wereld er veel beter uitzien. En voor alle gelovigen die het niet echt hebben voor homoseksuelen: als zij hun geloof niet laten vallen, waarom zou hun geloof dat wel bij hen doen?