SIN staat voor microverhalen die, uitvergroot op een podium, een spiegel vormen van de echte wereld. In Troost gebeurt dat op een meesterlijke manier.
‘Is het niet vreemd dat als mijn vader me slaat met z’n hand, ik gele plekken krijg, en wanneer hij me slaat met z’n riem, er paarse plekken komen?’ Het jonge collectief SIN creëerde bij ’t Arsenaal de rauwe muziektheatervoorstelling Troost.
Wat gebeurt er als vrienden vervallen in een troostrelatie? Mila (Ikram Aoulad) en Jabaar (Junior Mthombeni) worstelen elk op hun manier met een harde thuisloze situatie. Op straat vervallen zij in de puurste versie van zichzelf: de harteloze Mila lijnrecht tegenover de wankele Jabaar. Hun eenzaamheid dwingt hen in een vriendschap die even verslavend als destructief blijkt.
SIN staat voor microverhalen die, uitvergroot op een podium, een spiegel vormen van de echte wereld. In Troost gebeurt dat op een meesterlijke manier. Rauw versus rauw.
Een ijzersterk spelende Aoulad mist slechts heel af en toe die fijne lijn tussen haar personage bezitten en haar personage imiteren. Haar vertolking krijgt het roerige publiek bij momenten muisstil: ze voelt als de best denkbare versie van Mila. Mthombeni’s invulling van de labiele Jabaar is dan weer aangrijpend. Heerlijk lelijk smijt hij de waanzin en het groteske van zijn personage het publiek in. Geen amateurs hier op het podium.
De flanken worden bezet door de gasten van NoMobs. Met hun Antwaarpse, Franse en Arabische rap plakken zij de statische teksten van de hoofdpersonages schijnbaar moeiteloos aan elkaar. Hun rol op scène is dubbel, in een dankbaar evenwicht: soms als toeschouwer en als getuige, dan weer als geweten of als een Grieks koor dat een tragedie bezingt. Maar steeds even scherp, rauw en boos. Ze vertalen de emoties van beide hoofdpersonages muzikaal: eerlijk en hard. Hun dreiging is het draagvlak voor de dialogen van Mila en Jabaar. Troost brengt Antwaarps in alle talen.
Intussen bewijst de tekst van Fikry El Azzouzi dat woorden vlijmscherp kunnen zijn, en dat roepen niet altijd het verste reikt. Aoulad sist haar gal uit. El Azzouzi’s surreële vertaling van de pijn van jongeren zonder thuis vind je ook in de kostumering, de make-up en het decor. Door het hedendaagse karakter van de dialogen waarvoor El Azzouzi koos, vraagt hij vooral bij aanvang nogal wat van zijn publiek. Zinnen worden herhaald of overgenomen door andere personages, er worden flarden van woorden geroepen of gefluisterd. Wel voelen ritme en spel vanaf het begin juist aan en wordt het geheel mooi ontrafeld doorheen de avond.
Met SIN heeft Michaël de Cock als artistiek leider van t’Arsenaal een ijzersterk project binnengehaald. Troost bewijst dat de kruisbestuiving alvast zijn vruchten heeft afgeworpen. GEN2020, het platform voor allochtone acteurs en theatermakers, mag een springplank zijn, maar geen excuus, daarvoor hebben de mensen van SIN de lat zelf hoog genoeg gelegd. Hun muziektheaterstuk is er een zonder compromissen, zonder excuses en op niveau. Een universeel verhaal in een uitzonderlijk frakske.
‘Troost’ is een voorstelling van SIN en ’t Arsenaal (i.s.m. Arenberg, MAF en GEN2020) en speelt nog in ’t Arsenaal op 2 maart.
>>>
Momenteel houdt Kif Kif een workshop kunstkritiek met freelancerecensent Wouter Hillaert. Zo wil Kif Kif mensen opleiden en wapenen om kritisch verslag uit te brengen van culturele evenementen. Elke twee weken krijgen de deelnemers de keuze uit twee voorstellingen/boeken/tentoonstellingen, schrijven ze daar een recensie over en geven ze elkaar feedback. De resultaten krijgt u hier op onze site. We bundelen ze samen in het dossier CULT Critics/Kunstkritiek. Deze week: THEATER
