De muzikale omlijsting werd voorzien door Anwar, een jonge Brusselse zanger met Marokkaanse roots.
Boeiende mensen, verrassende uitspraken, mooie beelden, gezellige sfeer. Dat is de korte samenvatting van deze zesde editie van Soirée Migrée in Atlas.
Naar aanleiding van de Internationale Dag van de Migrant op 18 december zet Atlas tijdens Soirée Migrée een aantal boeiende mensen in de kijker. De ene nog interessanter dan de andere. Kwamen dit jaar aan bod: tekenares Samira Haouari, de monoloog De Hoeder, filmmaker Sahim Omar Khalifa en als kers op de taart: Ronny Mosuse. Doorspekt met filmfragmenten, beelden en theater. Alles vlotjes aan elkaar gepraat door journaliste Fatma Taspinar en muzikaal omlijst door Anwar.
Een avond die doet nadenken, doet kijken, doet dromen, doet doen. Hier kom ik volgend jaar weer. Maar eerst een korte blik op elke gast van dit jaar. De boeiendste eerst!
“Ik zie mijn huidskleur niet”
Het sluitstuk van de avond was een interview met Ronny Mosuse. We kennen hem als muzikant of als gekke Sylvain bij The Clement Peerens Explosition. Dit keer zien we geen façade. Wel een integere, volwassen man die op zoek gaat naar de geschiedenis van zijn vader, zodat hij zijn kinderen dat verhaal kan vertellen. Wat hij vindt, is veel meer dan hij verwacht had. Niet alleen ontdekt hij dat zijn vader op uitnodiging van België hier is komen verder studeren als évolué. Niet alleen leert hij zijn familie kennen in Congo. Hij stuit ook op verschillende visies op de geschiedenis tussen Congo en België en hoe die visies ook – of net niet - weergegeven worden in schoolboeken hier en daar. Want wat hebben we op school eigenlijk geleerd over Congo? Al die beeldvorming die onze jonge geesten beïnvloedt. En daar wil hij iets aan veranderen. Zodat jongeren met een migratieachtergrond ook op school iets meekrijgen over dat stukje van hun identiteit. Fantastisch. Want identiteit, daar draait het om. Mosuse liet ook nog een paar frappante uitspraken vallen, die ongetwijfeld tot de kern van de zaak komen. Zo is hij pas beginnen nadenken over zijn roots nadat hij ontelbare keren moest zeggen “Ik ben Belg”. Want hij “ziet zijn huidskleur niet”, andere mensen doen dat des te meer. En zij zien soms niet verder dan dat. Jammer genoeg.
Het boek wordt nog geschreven. De gedeeltelijke reportage kan je hier al bekijken.
“Niet iedereen heeft het recht om asiel te krijgen”
De meest frappante uitspraak kwam uit de mond van Sahim Omar Khalifa. Deze filmmaker is zelf in 2001 als vluchteling in België aangekomen. In zijn thuisland had hij al films gemaakt. In België zet hij zijn passie en droom om in werkelijkheid. Hij behaalt een diploma aan de Sint-Lukas Filmschool en maakt verschillende succesvolle films. Zijn bekendste kortfilm is Baghdad Messi, een pakkende film die we ook te zien kregen. En met zijn nieuwste kortfilm Bad Hunter maakt hij – voor de tweede keer – kans op een Oscar. Een succesvolle man, die zich in België meer thuis voelt dan in Iraaks Koerdistan. En toch mogen niet alle vluchtelingen van hem dezelfde kansen krijgen en “heeft België het recht om mensen te weigeren”, vertelt hij in het interview met Fatma Taspinar. Frappant. Het stemt tot nadenken.
De Hoeder
De monoloog De Hoeder ging in oktober in première op het Mestizzo Arts Festival. Acteur Chaib Idrissi speelt de hoeder van een massa geiten die door zijn eigen kudde verdreven wordt. Vrij snel wordt duidelijk dat dit verhaal van Fikry El Azzouzi een moderne fabel is, een allegorie met duidelijke verwijzingen naar de Arabische Lente. Het dramatische effect wordt nog vergroot door muzikale en geluidseffecten. Enkel jammer dat de hoeder begint te roepen in een taal die niet de mijne is. Zo gaat een deel van het verhaal aan mij – en anderen – verloren.
Stereotiepe madammen
De eerste gaste die op de interviewstoel van journaliste en presentatrice Fatma Taspinar mocht plaatsnemen, was Samira Haouari. Deze Nederlands-Marokkaanse jonge vrouw maakt prachtige tekeningen van krachtige vrouwen. Samira tekent vooral Amazigh-vrouwen, maar breidt haar spectrum ook uit naar andere volkeren. Een van haar doelstellingen is om weerwerk te bieden tegen de karikaturale voorstelling van vrouwen door Disney. Ze geeft Yasmine uit Aladdin als voorbeeld, de enige Arabische vrouw die deel uitmaakt van het Disney-oeuvre en die zeker niet alle Arabische vrouwen kan representeren (doen Disney-prinsessen dat ooit?). Ze probeert de beeldvorming over Noord-Afrikaanse vrouwen te veranderen en dat is een initiatief dat enkel toegejuicht kan worden. Zelf baseert ze zich voor haar tekeningen onder andere op foto’s die ze vindt op het internet en zegt ze in het interview regelmatig ‘dit is een typische zus-of-zo vrouw’. Dus hoewel ze zich verzet tegen karikaturale afbeeldingen en stereotypen, heb ik sterk de indruk dat ze gewoon meer stereotypen creëert. Desondanks zijn het echt mooie tekeningen.
Een vleugje muziek
De muzikale omlijsting werd voorzien door Anwar, een jonge Brusselse zanger met Marokkaanse roots. Hij werd opgemerkt door Zaz en heeft ondertussen al zijn eerste album opgenomen: Beautiful Sunrise. Samen met twee vrienden brengt hij nummers met een zweem van jazz, blues en reggae. Af en toe een vals nootje, maar dat steken we op de zenuwen. En zo zijn we ook zeker dat het live was. Verder zeer aangenaam om naar te luisteren.
