(‘Nuff Said, CC Berchem, vrijdag 13 mei 2016)
“Goeienavond ‘Nuff Said! De plek waar de wereld elke maand weer wordt uitgevonden!” De bijna jarige gastheer Johan Petit verwelkomt de wederom volle foyer van CC Berchem. Samen met de ‘pompende grooves’ - dixit Petit - van de mannen van BRZZVLL vormt hij de vaste waarde van ‘Nuff Said in Antwerpen. Zij zijn de rode draad door een verkenning van nieuwe en gevestigde waarden in de lokale en internationale muziekscène, comedy en literatuur.
Of er iemand last heeft van vrijdag de 13de, vraagt Petit. Iemand uit het publiek vermeldt een platte band. En ik denk: “oh ja, die had ik net ook”. Maar we blijven positief. Want we waren juist op tijd, er waren nog tickets en een paar vrije stoelen. Echte front row seats. Eigenlijk al een beetje op het ‘podium’ dat geen podium is, maar wel de plek waar de muzikanten staan. We worden omsingeld door draden, micro’s en monitors. Plichtsbewust trekken we onze benen in om geen Brzzvll’er per ongeluk te doen struikelen. De afstand tussen professionele performer en publiek is nergens zo klein als hier. Ik was aangenaam verrast. Elke keer weer. Geen hoofdact met support, geen meer of minder belangrijk. Vandaar: een chronologisch verslagje.
Technostress = comedystress?
Stand-upcomedian Henk Rijckaert mocht de aftrap geven met een try-out voor zijn nieuwe show Technostress. Met moppen over een broek met alarm voor wanneer je rits open staat, machines die lawaai maken en de ongemakken van het ouder worden als prille veertiger kon hij mij niet bekoren. Ik zou persoonlijk liever meer samenhang zien, minder uitgesponnen grappen, meer vaart en meer expressie. Want de momenten waarop hij zich wel volledig smeet, waren de momenten die dan ook op een bulderlach van het publiek konden rekenen. Jammer genoeg waren die op minder dan één hand te tellen. Maar net daarom is het een try-out. En het was nu eenmaal ook vrijdag de 13de.
Pop, emoties en oneliners
En dan. Drea d’Nur. Volgens Petit channelt deze Amerikaanse de stemmen van Nina Simone, Marvin Gaye en Bob Marley als ze haar mond opentrekt. Persoonlijk vond ik haar timbre meer iets hebben van Adele. Maar ze deed me vooral denken aan Tracy Chapman: een warme soulstem, betekenisvolle lyrics en een complete overgave als ze zingt. Als ik haar dat later op de avond vertel, reageert ze aangenaam verrast. Blijkbaar hoort ze dat de laatste weken wel vaker. De vier nummers die ze voor ons speelde, bestrijken verschillende genres. Is het soul, hiphop, r&b, jazz …? Dus vraag ik haar in welk genre ze zichzelf ziet. Daar moet ze even over nadenken. Eerst vermeldt ze soul en electronic, maar ze houdt het toch bij pop. En dan bedoelt ze niet de hitlijsten, maar wel de echte betekenis van pop: populair, omdat ze gelooft dat haar muziek iedereen kan aanspreken.
Drea d’Nur is de publieksfavoriet van de avond. Op tijd en stond – ook wanneer ze haar CD wil promoten – vermeldt ze dat ze vijf kinderen heeft, wat prompt een “you go girl” ontlokt bij een van de vrouwelijke toeschouwers. Achter haar rode piano zit ze op minder dan een meter afstand van haar spiksplinternieuwe fanclub. Daar maakt ze na een emotioneel nummer dankbaar gebruik van: “Is mijn make-up nog oké?” Tussendoor bedankt ze de muzikanten en vertelt ze over haar leven, de nummers, haar ideeën en overtuigingen. Ze gooit met oneliners die recht van een spreukentegel konden komen: “you can make a change”, “we gotta love one another”, “everyone has talent”. Maar waar het op een tegeltje soms goedkoop sentimenteel overkomt, klinkt het uit haar mond oprecht inspirerend.
Moeiteloze moppen en filosofische literatuur
“Ik heb geen grappen. Gelukkig weet ik uit het eerste deel dat dat niet per sé nodig is.” Bam! Schrijver en theatermaker Freek Vielen maakt meteen een statement bij de start van het tweede deel.
Hij is naar eigen zeggen geen comedian- al zouden we daar best aan durven twijfelen - maar komt voorlezen uit eigen werk. Over het boekje Dracula dat hij vastheeft, zegt hij: “Ik heb dit geschreven. Het is ook te koop. Ik heb 26 kinderen.” De zaal ligt nog eens dubbel en zelfs gastheer Johan Petit geeft achteraf toe stikjaloers te zijn op deze succesvolle spontane sarcastische verwijzingen.
Sommige mensen denken dat voorlezen iets banaals is. Nee, voorlezen is een kunst. Je moet het evenwicht bewaren tussen de geschreven tekst waar je niet van mag afwijken en de passie die je aan de dag moet leggen om de luisteraar gekluisterd te houden. Het is een kunst die Vielen duidelijk onder de knie heeft. Met een theatrale insteek waarbij hij stem, intonatie en lichaam in de strijd werpt, neemt hij ons mee in zijn verhaal over leven, liefhebben en loslaten.
Terrorismetips
De laatste gast is een komische klepper. Nick Doody staat al jaren op de Britse planken als stand-upcomedian en naar mijn mening behoort hij tot de betere soort. Namelijk die soort die ogenschijnlijk uit de losse pols vertelt over het eigen leven en de ene ‘anekdote’ na de andere uit de mouw schudt. Er zit een energie en vaart in zijn betoog waar de eerste gast nog veel van kan leren. Hij start met zijn indruk over Antwerpen. Het verhaal van Brabo vindt hij maar bizar. Zo’n hand die wordt afgehakt en weggegooid. “What kind of Game of Thrones bullshit is that?”
Taalgrappen wisselt hij af met situatieschetsen die tegen het seksistische aanleunen maar nog net door de beugel kunnen. En ook zware thema’s als politiek en diversiteit komen aan bod met originele insteken. Een voorbeeldje:
- “Sinds 9/11 moet je je schoenen uitdoen bij de controle in de luchthaven. Precies een moskee.”
- “Als medewerkers op de luchthaven je zonnecrème en scheerschuim afnemen, wordt hun job dan makkelijker? Als alle mannen plots bruin zijn en een baard hebben?”
- “De beste manier om jezelf verdacht te maken in de luchthaven? Stop dit in je bagage: 10 kaarsen samengebonden met tape naast een klokje.”
Maar de zin die het meeste bijval kreeg van het op alle vlakken diverse publiek, was “We should all have muslim friends. That’s how we beat terrorism.”
Going out with a bang noem ik dat. Want het was de laatste editie voor dit seizoen. In oktober is er gelukkig weer een kans om te genieten van de parels van ‘Nuff Said. Benieuwd wie er dan op het programma zal staan.
Fotos: Nisran Azouaghe
