Hallo, ik ben Souhaila en ik doe mee aan Kraak het cultuurhuis The Festival!
We zijn met een aantal jongeren die elk hun eigen project vertegenwoordigen. Onze eindwerken worden na afloop voorgesteld tijdens Kraak het cultuurhuis The Festival. Mijn project is een toneelstukje over migratie en de gevolgen daarvan. Wie heeft er zin om hieraan deel te nemen???? We worden begeleid door een eigen regisseur!
Om een idee te hebben over het verhaal dat we zullen spelen lees mijn onderstaand verhaaltje maar eens. Let op! Het is niet DIT verhaal dat we zullen spelen, wel in hetzelfde genre!
Plezier gegarandeerd! ENNN EVERYONE IS WELCOME
Ik staarde naar de brief met open mond, de letters dansten voor mijn ogen. Na een aantal keer knipperen, drong het tot mij door dat ik het juist had gelezen. Hoewel ik in een hitte van veertig graden stond, snelden koude rillingen door mijn lichaam. Ik wilde het niet geloven. Mijn leven dat gisteren ideaal leek, stortte vandaag in. Thuis aangekomen merkte mijn moeder dat er iets scheelde, maar ik liet niets los. “ Het eten is bijna klaar dus blijf in de buurt!”, hoorde ik haar nog roepen terwijl ik mijn slaapkamer betrad. De brief die ik vanmorgen kreeg, verstopte ik onder de dekens waarop ik sliep. Mijn besluit stond vast, hij kreeg de brief niet. Wij hebben hem meer nodig dan wie dan ook. Khadija kwam me halen voor het eten. Ik zuchtte en besloot bij de rest te gaan zitten. De tajine stond al op de tafel. Vader en mijn broers zaten al klaar, terwijl mijn moeder en de meisjes nog voor wat karnemelk zorgden. Uiteindelijk kwamen ook zij bij ons zitten en we aten. Ik zat recht tegenover mijn vader en ik keek naar het gedeelte van ons huis zonder dak, wat typisch was voor Marokkaanse dorpshuisjes. Ik vond het raar dat mijn vader elke nacht opnieuw de voordeur op slot deed. De dieven konden toch ook binnenkomen via dat open gedeelte? ‘Zullen ze in Frankrijk ook zo leven en zitten op de grond?’ vroeg ik me nog af. Ik had niet zoveel trek, dus stond ik op en waste mijn handen. Ik zag mijn ouders me vragend aankijken, maar ik negeerde hun blik. “Mohamed, heb jij water gehaald?”, vroeg ik mijn broertje en met een mond vol brood wees hij naar de aarde potten op de grond. Ik bleef de rest van die dag op mijn kamer, verrichtte het laatste gebed en keek uit het raam. We woonden dicht bij een rivier, het was er heerlijk om te zwemmen. De zon stortte zich in het water en uit het zelfde water kwam de maan tevoorschijn. ’s Anderendaags vertelde mijn vader dat Omar over drie weken vertrok naar Europa. Omar was onze buurman en vaders beste vriend. Mijn gedachten waren nog steeds bij de brief die ik gisteren ontving. Hoe kon ik vader dit aandoen? Ik was vaders oudste zoon en tevens zijn vertrouwenspersoon, maar het was fout om beslissingen te nemen in zijn plaats. ‘Dit is een speciaal geval!’ Met deze woorden suste ik mijn geweten en volgde mijn weg naar de Koranschool. Weken gingen voorbij en ik zat nog steeds met de brief in mijn hoofd.
Omar zou overmorgen vertrekken. “Ach wat zal ik hem missen!”, zei vader onderweg naar de soek. “Het is wel zielig voor zijn gezin, maar ik zou hetzelfde gedaan hebben, want uiteindelijk zijn het zijn kinderen die hier de vruchten van zullen plukken. Een kans om in Europa te werken en om zo een betere toekomst te bieden aan je kinderen, zal niemand laten schieten.” Die nacht heb ik weer amper een oog dicht gedaan. Als hij ooit te weten zal komen dat hij een kans had om zijn kinderen een beter toekomst te bieden, dan zit ik in diepe problemen. Maar toch blijf ik erbij dat zijn kinderen hem zo meer nodig hebben. Ik droomde weg en in mijn droom kwam ik op een geniaal idee. Ik hoorde mijn zus in de keuken en liep naar haar toe. “Fatima, zou je morgen mijn kamer willen afstoffen alstublieft?” vroeg ik haar. Fatima was 2 jaar jonger dan ik, ze had prachtige ogen. Ze vertelde me alles, zelf dat ze verliefd was op een jongen uit mijn klas in de Koranschool. Ik kwam met haar het beste overeen. “Ja natuurlijk wil ik dat, Abdoelah.” Ik gaf haar een hoofddoekje, dat ik gisteren op de markt had gekocht om haar te bedanken. Later op de dag verwittigde ik mijn moeder dat ik na de koranles bij mijn vriend bleef slapen. Ze stemde toe en ik kreeg nog een pot met eten mee voor onze leermeester, want vandaag was het mijn beurt om eten voor hem me te nemen. Ik vertrok naar de schapenstal, waar ik een tas met kleren en mijn paspoort had verstopt. Ik nam deze mee en vertrok naar de Koranschool. Ik keek nog even achter me. “Ik ga jullie missen!” kwam er stilletjes uit mijn mond. Na de koranles stopte ik een taxi. “Wat kost me een plaatsje naar Nador?” vroeg ik. “150 dirhams!” antwoordde hij. Na een korte discussie kon ik voor 100 dirham meerijden. Dicht bij de boot kocht ik nog wat eten en zocht ik een plaats om even tot rust te komen. De volgende ochtend zag ik een hele groep mannen met koffers in hun handen. Daar moet ik zijn, dacht ik. We schoven aan en kregen nummers op onze borst . Net achter me hoorde ik een welbekende stem. “Abdoelah jongen, wat doe jij hier?” Het was Omar, vaders beste vriend. Ik was zo blij dat ik bij hem was, want hij was de enige die ik kende in die menigte. “Ik vertel u alles als we in de boot zijn, want we moeten alle instructies goed opvolgen.” Omar gaf me gelijk en pakte mijn arm stevig vast. We werden als schapen voor het offerfeest gesorteerd op bestemming. Wij gingen naar midden Frankrijk. We zouden helpen bij het plukken van fruit. Uren werd er gewacht, getrokken en gevochten. “Omar, het is onze beurt!” riep ik. We gaven onze paspoorten af. Ik mocht al snel door, maar Omar bleef nog een poosje bij de organisatoren. Ik keek naar zijn baard die al wat grijs begon te worden. Ach, wat moest ik zonder hem? Eindelijk werd hij doorgelaten en we snelden ons naar onze kamer. "Zo Abdoelah, vertel me nu waarom je hier zit." Ik vertelde het hele verhaal, maar Omar kon zijn oren niet geloven. “Hoe zullen ze thuis weten waar je bent?”, vroeg hij. “ Ook daar heb ik aan gedacht Omar, wees gerust.” Fatima ruimde zoals beloofd mijn kamer op en zag een omslag met als opschrift: ‘Voor vader’.
Liefste papa
Eerst en vooral zou ik mijn excuses willen aanbieden. Drie weken geleden kreeg ik een brief. U werd uitgenodigd om te werken als gastarbeider in Frankrijk. Ik kon deze brief niet overhandigen, want dan was u nu weg. Hoe kan een lichaam functioneren zonder een hoofd? Hoe kan ons gezin verder leven zonder u, lieve vader? Ik vind dat u hier bij mama en de rest moet blijven. U zou het heel graag hebben gewild, daar ben ik zeker van, want u vader, u wil altijd het beste voor uw kinderen. Ik moest van u studeren, omdat u de gelegenheid daartoe niet hebt gekregen en daar ben ik u eeuwig dankbaar voor. Ons gezin kan inderdaad niet verder blijven leven met het geld dat onze groenten opbrengen. Daarom besloot ik deze taak op mij te nemen. Ik ben nu op weg naar Frankrijk. Ik zal mijn uiterste best doen om te werken om mee te helpen zorgen voor ons gezin.
Ik heb wel uw vertrouwen en uw zegeningen nodig, liefste vader. Ik laat snel van mij horen.
Veel liefs Abdoelah
Ps: Luister naar Fatima. Zij heeft ook een belangrijke mededeling.
Ik staarde naar de brief met open mond, de letters dansten voor mijn ogen. Na een aantal keer knipperen, drong het tot mij door dat ik het juist had gelezen. Hoewel ik in een hitte van veertig graden stond, snelden koude rillingen door mijn lichaam. Ik wilde het niet geloven. Mijn leven dat gisteren ideaal leek, stortte vandaag in. Thuis aangekomen merkte mijn moeder dat er iets scheelde, maar ik liet niets los. “ Het eten is bijna klaar dus blijf in de buurt!”, hoorde ik haar nog roepen terwijl ik mijn slaapkamer betrad. De brief die ik vanmorgen kreeg, verstopte ik onder de dekens waarop ik sliep. Mijn besluit stond vast, hij kreeg de brief niet. Wij hebben hem meer nodig dan wie dan ook. Khadija kwam me halen voor het eten. Ik zuchtte en besloot bij de rest te gaan zitten. De tajine stond al op de tafel. Vader en mijn broers zaten al klaar, terwijl mijn moeder en de meisjes nog voor wat karnemelk zorgden. Uiteindelijk kwamen ook zij bij ons zitten en we aten. Ik zat recht tegenover mijn vader en ik keek naar het gedeelte van ons huis zonder dak, wat typisch was voor Marokkaanse dorpshuisjes. Ik vond het raar dat mijn vader elke nacht opnieuw de voordeur op slot deed. De dieven konden toch ook binnenkomen via dat open gedeelte? ‘Zullen ze in Frankrijk ook zo leven en zitten op de grond?’ vroeg ik me nog af. Ik had niet zoveel trek, dus stond ik op en waste mijn handen. Ik zag mijn ouders me vragend aankijken, maar ik negeerde hun blik. “Mohamed, heb jij water gehaald?”, vroeg ik mijn broertje en met een mond vol brood wees hij naar de aarde potten op de grond. Ik bleef de rest van die dag op mijn kamer, verrichtte het laatste gebed en keek uit het raam. We woonden dicht bij een rivier, het was er heerlijk om te zwemmen. De zon stortte zich in het water en uit het zelfde water kwam de maan tevoorschijn. ’s Anderendaags vertelde mijn vader dat Omar over drie weken vertrok naar Europa. Omar was onze buurman en vaders beste vriend. Mijn gedachten waren nog steeds bij de brief die ik gisteren ontving. Hoe kon ik vader dit aandoen? Ik was vaders oudste zoon en tevens zijn vertrouwenspersoon, maar het was fout om beslissingen te nemen in zijn plaats. ‘Dit is een speciaal geval!’ Met deze woorden suste ik mijn geweten en volgde mijn weg naar de Koranschool. Weken gingen voorbij en ik zat nog steeds met de brief in mijn hoofd.
Omar zou overmorgen vertrekken. “Ach wat zal ik hem missen!”, zei vader onderweg naar de soek. “Het is wel zielig voor zijn gezin, maar ik zou hetzelfde gedaan hebben, want uiteindelijk zijn het zijn kinderen die hier de vruchten van zullen plukken. Een kans om in Europa te werken en om zo een betere toekomst te bieden aan je kinderen, zal niemand laten schieten.” Die nacht heb ik weer amper een oog dicht gedaan. Als hij ooit te weten zal komen dat hij een kans had om zijn kinderen een beter toekomst te bieden, dan zit ik in diepe problemen. Maar toch blijf ik erbij dat zijn kinderen hem zo meer nodig hebben. Ik droomde weg en in mijn droom kwam ik op een geniaal idee. Ik hoorde mijn zus in de keuken en liep naar haar toe. “Fatima, zou je morgen mijn kamer willen afstoffen alstublieft?” vroeg ik haar. Fatima was 2 jaar jonger dan ik, ze had prachtige ogen. Ze vertelde me alles, zelf dat ze verliefd was op een jongen uit mijn klas in de Koranschool. Ik kwam met haar het beste overeen. “Ja natuurlijk wil ik dat, Abdoelah.” Ik gaf haar een hoofddoekje, dat ik gisteren op de markt had gekocht om haar te bedanken. Later op de dag verwittigde ik mijn moeder dat ik na de koranles bij mijn vriend bleef slapen. Ze stemde toe en ik kreeg nog een pot met eten mee voor onze leermeester, want vandaag was het mijn beurt om eten voor hem me te nemen. Ik vertrok naar de schapenstal, waar ik een tas met kleren en mijn paspoort had verstopt. Ik nam deze mee en vertrok naar de Koranschool. Ik keek nog even achter me. “Ik ga jullie missen!” kwam er stilletjes uit mijn mond. Na de koranles stopte ik een taxi. “Wat kost me een plaatsje naar Nador?” vroeg ik. “150 dirhams!” antwoordde hij. Na een korte discussie kon ik voor 100 dirham meerijden. Dicht bij de boot kocht ik nog wat eten en zocht ik een plaats om even tot rust te komen. De volgende ochtend zag ik een hele groep mannen met koffers in hun handen. Daar moet ik zijn, dacht ik. We schoven aan en kregen nummers op onze borst . Net achter me hoorde ik een welbekende stem. “Abdoelah jongen, wat doe jij hier?” Het was Omar, vaders beste vriend. Ik was zo blij dat ik bij hem was, want hij was de enige die ik kende in die menigte. “Ik vertel u alles als we in de boot zijn, want we moeten alle instructies goed opvolgen.” Omar gaf me gelijk en pakte mijn arm stevig vast. We werden als schapen voor het offerfeest gesorteerd op bestemming. Wij gingen naar midden Frankrijk. We zouden helpen bij het plukken van fruit. Uren werd er gewacht, getrokken en gevochten. “Omar, het is onze beurt!” riep ik. We gaven onze paspoorten af. Ik mocht al snel door, maar Omar bleef nog een poosje bij de organisatoren. Ik keek naar zijn baard die al wat grijs begon te worden. Ach, wat moest ik zonder hem? Eindelijk werd hij doorgelaten en we snelden ons naar onze kamer. "Zo Abdoelah, vertel me nu waarom je hier zit." Ik vertelde het hele verhaal, maar Omar kon zijn oren niet geloven. “Hoe zullen ze thuis weten waar je bent?”, vroeg hij. “ Ook daar heb ik aan gedacht Omar, wees gerust.” Fatima ruimde zoals beloofd mijn kamer op en zag een omslag met als opschrift: ‘Voor vader’.
Liefste papa
Eerst en vooral zou ik mijn excuses willen aanbieden. Drie weken geleden kreeg ik een brief. U werd uitgenodigd om te werken als gastarbeider in Frankrijk. Ik kon deze brief niet overhandigen, want dan was u nu weg. Hoe kan een lichaam functioneren zonder een hoofd? Hoe kan ons gezin verder leven zonder u, lieve vader? Ik vind dat u hier bij mama en de rest moet blijven. U zou het heel graag hebben gewild, daar ben ik zeker van, want u vader, u wil altijd het beste voor uw kinderen. Ik moest van u studeren, omdat u de gelegenheid daartoe niet hebt gekregen en daar ben ik u eeuwig dankbaar voor. Ons gezin kan inderdaad niet verder blijven leven met het geld dat onze groenten opbrengen. Daarom besloot ik deze taak op mij te nemen. Ik ben nu op weg naar Frankrijk. Ik zal mijn uiterste best doen om te werken om mee te helpen zorgen voor ons gezin.
Ik heb wel uw vertrouwen en uw zegeningen nodig, liefste vader. Ik laat snel van mij horen.
Veel liefs Abdoelah
Ps: Luister naar Fatima. Zij heeft ook een belangrijke mededeling.
