Geen sensationeel noch ‘media’-waardig verhaal van ‘’de allochtoon’’ en net daarom is het van belang dat het herinnerd wordt.
Met een simpele boodschap geld te storten voor de repatriëring van het lijk wordt het overlijden van Bouchaib Salik aangekondigd in een Antwerpse moskee. Een alledaags feit en een naam die weinigen iets zal zeggen. Niettemin verdwijnt met het overlijden van deze man een waardevol voorbeeld van de kleine (allochtone) man. Geen sensationeel noch ‘media’-waardig verhaal van 'dé allochtoon' en net daarom is het van belang dat het herinnerd wordt.
Bouchaib Salik (1969) was een Belg met Marokkaanse roots die, opgroeiend in een rumoerige familie, op zestienjarige leeftijd besloot de wijde wereld in te trekken. Na enkele omzwervingen en kleine baantjes her en der belandde hij in Nederland waar hij als autodidact zichzelf inwerkte in het economisch wezen. Het ging hem zo goed af dat hij een eigen bedrijfje opstartte en zelfs op een bepaald moment een idee bedacht dat financiële transacties in het dagelijkse leven zou vergemakkelijken. Met de chipper en chipknip, bij ons beter bekend als PROTON, meende hij dé uitvinding van het jaar te hebben gedaan. Vanaf dan ging het mis. Begin 1996 kwam Bouchaib in conflict met ING over het chip-idee en wie nu net de intellectuele eigendommen toekwam. Talloze pogingen zijn recht te doen gelden op legale wijze of door middel van hongerstakingen en protestacties tegen deze grootbank ruïneerden het leven van Bouchaib. Het vruchteloos verzet had hem zijn huis en zijn hele vermogen gekost. Niet veel later zou een slepende ziekte hem ook zijn leven kosten.
De grote media schetsen vaak maar twee beelden over de allochtoon: zij het een succesverhaal van perfecte integratie en het doorbreken van plafonds en wat nog meer, of net het omgekeerde: Een beeld waar dingen op straat zinloos gebroken worden. Net daarom is het tragische verhaal van Bouchaib van belang. Het verwerpt de polarisering die de media gebruikt ten einde de menselijkheid die in zulk verhaal zit naar boven te halen. De levensloop van Bouchaib - succesvol en ook weer niet – is de tragiek van de mens die werkt en vecht voor zijn idealen en zelfbehoud. Als er al iets te leren valt uit de ‘onbeduidende’ geschiedenis van een man als Bouchaib, dan is het wel dat het nu – in deze tijden van onrust en crisis voor iedereen -werkelijk overbodig en banaal is mensen te labelen als allochtoon. Mens-zijn is immers reeds hard genoeg.
