Als je jong bent, heb je heel veel verlangens. Hoe ouder je wordt, hoe minder er overblijven. Met de jaren verlies je veel
“Jullie babbelen niet! Hier in België moet je een afspraak maken als je wilt babbelen.” Acteur Zukisa Nante vliegt er meteen in. Het beeld van de ietwat stugge, gesloten Belg is voor sommigen zeer stereotiep, maar toch hoor je die ervaring vaak terugkomen. Met vuur vervolgt de goedlachse acteur zijn pleidooi “Ik ben hier nu al vier jaar en weet je, soms wil ik gewoon bellen met iemand waarvan ik weet dat die me zal begrijpen. Want zelfs als jij wél met me wilt babbelen, dan nog versta je niet alles omdat ik een totaal andere achtergrond, cultuur heb.”
Samen met Idy Mbengue maakt hij de voorstelling Impilo. De een is Zuid-Afrikaan, de ander Senegalees. Dat zijn ook twee totaal verschillende culturen, benadrukken ze. “Mensen denken dat we hetzelfde zijn omdat we allebei zwart zijn, maar er zijn net heel veel verschillen tussen onze landen.”
De twee acteurs kennen elkaar al langer van in ‘t arsenaal en bij andere gezamenlijke projecten. Samen wilden ze het hebben over hun leven hier in België:
Wat is het verschil met hun thuisland?
Hoe voelen zij zich hier?
Wat willen zij van het leven in een ander land?
Hoe kijken de mensen hier naar hen?
Ze gaan echter verder dan de typische en herkenbare gevoelens die migratie met zich meebrengt; het vertrekpunt is hun eigen verhaal, de uitkomst moet universeel zijn. Daarom kozen ze ervoor om het over verlangens te hebben. Dit doen ze aan de hand van Bernard-Marie Koltès’In de eenzaamheid van de katoenvelden.Een abstract boek over twee mensen die allebei uit een andere wereld komen en elkaar ontmoeten op een desolate plaats. Een niet nader bepaald verlangen brengt hen samen.
Mbengue: “Als je jong bent, heb je heel veel verlangens. Hoe ouder je wordt, hoe minder er overblijven. Met de jaren verlies je veel.” Coach Joris Van Damme vult aan “De manier van ermee om te gaan verandert ook. Dit tonen we in het stuk. Een lijst van verlangens wordt herhaald, maar hoe er over gepraat wordt, verandert.”
Mbengue: “Het is een moeilijk boek, geen evidente taal ook. We hebben hier drie versies liggen: Nederlands, Frans en Engels. In het stuk spreken we soms net dezelfde zinnen uit in verschillende talen. Daarenboven is ons Nederlands niet perfect, maar dat gevecht krijgt in de voorstelling iets grappig. Er wordt veel herhaald en je merkt dat stukken die in een andere taal worden uitgesproken, een heel andere lading krijgen.”
De context, cultuur en maatschappij waarin we leven zorgen ook dat de tekst gekleurd wordt geïnterpreteerd: Mbengue citeert tijdens de voorstelling letterlijk een zin uit het boek ‘Ik ben vreemdeling hier. Ik ken de plek, de taal niet.’ Tijdens de try out reageerde een deel van het publiek hier fel op, alsof het niet zijn personage, maar Mbengue zelf is die dit zegt. Van Damme: “Dat is het interessante aan de voorstelling. Het kan op zeer veel verschillende manieren geïnterpreteerd worden. Het laat veel open, waardoor het publiek zelf moet invullen. Het is aan hen de keuze op welke manier.”
Die verschillende manieren lijken alvast stof genoeg voor een gesprek na de voorstelling. Zonder een afspraak te maken, uiteraard.
Impilo maakt deel uit van GEN#WRLD, nog tot 04.12 in t,arsenaal. Ook op het programma staan onder andere Marieke, Marieke van Leen Braspenning, met Kaltoum Boufangacha en Aminata Demba en De Figurant, een film van Daniel Lambo, geschreven door Fikry El Azzouzi met Junior Mthombeni, Sabri Saad El Hamus en Chaïb Idrissi.
Meer info: http://www.tarsenaal.be/nieuws/genwrld
