Neen, bepaalde discriminatie is relatief. De discriminatie van de Ander. De Ander waar je, volgens je beperkte intelligentie, geen verband mee hebt.
Ok. Ik. Ja, ik. Niet wij!
Ik wil mens blijven. Liefst medemens! Dan gaat het over ‘wij’ zeker, damn? Maar ik mag het niet.
Flauw, zeg je? Ja, flauw dat ik dit moet communiceren. Wie communiceert er nu over vanzelfsprekendheden? Over bijvoorbeeld in- en uitademen? Stel je voor: “hé maat, ik adem nu in en wacht … nu uit”. Absurd! Maar toch!
Het zijn die vanzelfsprekendheden die relatief worden. Niet zo relatief als de ‘relatieverbonden’ discriminatie waar bepaalde (valse) tenoren met een scheef oog naar verwijzen. Neen, bepaalde discriminatie is relatief. De discriminatie van de Ander. De Ander waar je, volgens je beperkte intelligentie, geen verband mee hebt. De Ander is anders. Anders dan dat je jezelf ooit kan zijn en inbeelden.
Als ‘rasechte’ hetero kan je geen homo zijn. Als echte man kan je geen vrouw zijn. Als atheïst kan je geen Christen zijn, als Christen kan je geen Moslim zijn, als Moslim kan je geen Jood zijn. Als blanke ‘bakra’ kan je onmogelijk een andere huidskleur hebben. Als vijftiger kan je geen tiener meer zijn. En zo kan ik blijven doorgaan. En natuurlijk is dit niet volledig waar, maar de beperkte intelligentiemogelijkheden nopen om het simpel te houden. Simpel is de boodschap, en simplisme is het nieuwe geloof.
“Alles wat ‘ik’ zou kunnen begrijpen, en waarin ‘ik’ me zou kunnen ‘inleven’ is ok. De rest niet.” Dus aanvallen maar. Vernederen maar. Pesten maar. En dit natuurlijk liefst gretig verspreiden graag. Dank alvast aan de media. Islamofobie? Racisme? Homofobie? Extreem Machisme? Antisemitisme? Untermensch-believers? Allemaal relatief! Dus: Bashen à volonté!
Neen, relatief omdat de ‘medemens’ niet meer bestaat. Het gaat over ‘ik’ en de rest kan st’ik’ken. En dat wordt precies allemaal normaal. Want we willen op verlof gaan zonder kinderen in de buurt te willen hebben. We willen liefst allemaal een gelijke in de buurt. “Eigen soortgelijke ik eerst.” Dit is de trend. Zo simpel kan het leven zijn. “Als volwassene geen kinderen in de buurt, en zeker geen ‘andersoortige’ kinderen. Bah!” Dit is de teneur.
“Eigen peergroup eerst.” En niet: “eigen volk eerst.” Dat is te breed. Alleen gelijkgezinden, gelijkgestemden zijn ok.
De rest niet. “Want de eigen peergroup is het slachtoffer. We zijn slachtoffer van al die overlast, criminaliteit, onveiligheid, kinderen, migranten, moslimisten (sic), werkschuwe jobafpakkers, eigen overheden … .”
En dan nog maar te zwijgen over de onverschilligheid die ‘in’ is als het gaat over de ver-van-mijn-bed-gruwel-shows. Wat ik en de echte medemensen nu meemaken tart elke verbeelding en inlevingsvermogen.
Vanzelfsprekendheden als medemens worden zwaar uitgedaagd. Zich bekommeren om anderen. Zich sociaal engageren. Zich empathisch opstellen. Zich uitspreken tegen onrecht. Zich inleven. Zichzelf zijn. Dat mag niet. Ik mag niet. Verst'ik'kend!
We zijn ons mens-zijn aan het verliezen. De mens als sociaal wezen.
>>> Lees hier de volledige blog van Mohamed X
