Er bestaan wel degelijk anarchisten, orthodoxe antizionistische joden, marxisten en moslims die de verkiezingen boycotten. Maar het minste dat gezegd kan worden is dat 50% van de Israëlische bevolking een extreemrechtse ideologie steunt.
Een nieuwe video is opgedoken over de mishandeling van Afrikaanse vluchtelingen in Israël. In de video zien we de extreemrechtse politicus Michael Ben Ari, parlementslid van de partij Sterk Israël, een tentenkamp voor dakloze vluchtelingen binnendringen. De opkomst van extreemrechts is één van de vele voorbeelden van het verval van de Israëlische maatschappij, zowel intern als in de ogen van de “internationale gemeenschap”. Mensen raken steeds meer overtuigd dat Israël geen democratie is, maar een etnocratie: de etnische groep wordt zelfs op de identiteitskaart vermeld. Voor het geval twijfels zouden rijzen over het democratisch gehalte van Israël volgt hier een overzicht.
Politiek
De recentste verandering op politiek vlak is de verdwijning van het "sociaaldemocratisch" zionisme. Tussen 1948, bij de oprichting van Israël, en 1977 waren Mapai en haar opvolger Labor onafgebroken aan de macht. Labor is nog steeds observator bij de Socialistische Internationale en wordt beschouwd als een progressief element binnen het zionisme, een contradictio in terminis. Vooral na de Oslo-Akkoorden gaat dit verval gepaard met de opgang van extreemrechtse partijen, duidelijk aantoonbaar in de cijfers. Het totale aantal parlementsleden voor rechts tot extreemrechts is sinds de verkiezingen van 1999 sterk gestegen, gaande van 72/120 zetels naar 86 in 2006. Vandaag zijn ze met 92, terwijl de polls voor de parlementsverkiezingen in januari/februari 2013 gewag maken van 88 zetels.[1]
Naast deze evolutie is ook een beter begrip van de Israëlische politiek nodig. Buiten Israël zijn de zionistische woordvoerders vaak de meest hartstochtelijke verdedigers van een twee-statenoplossing gebaseerd op de grenzen van 1967. Wanneer je echter gaat kijken naar de politieke programma’s van de Israëlische zionistische partijen, wordt duidelijk dat geen enkele partij de grenzen van 1967 zal aanvaarden. Het gaat niet enkel over rechts tot extreemrechts, zelfs het “sociaaldemocratische” Labor kan de grenzen van 1967 niet aanvaarden zonder belangrijke gebiedsuitbreiding binnen de Bezette Westbank.[2] De enige partijen die een twee-statenoplossing in hun programma opnemen, zijn de Palestijnse of Joods-Palestijnse partijen. Zij hebben sinds 1999 afwisselend tussen de 8 en 11 zetels binnengehaald, minder dan 10% dus.
Deze duidelijke politieke situatie is een verklaring voor zowel het ineenstorten van het Israëlisch vredeskamp als voor de voortdurende kolonisering van de Bezette Westbank, DE reden voor het mislukken van de vredesgesprekken. Momenteel tonen de zionisten de ware aard van hun ideologie, aangezien ze geen kritiek meer krijgen vanuit de Israëlische vredesbeweging noch vanuit de Amerikaanse diplomatie. Om het met de woorden van een Palestijns leider te zeggen: “The forces in Israel that advocate Palestinian rights are extremely marginal and have not played an effective role so far. They are often used to offer a public relations position that wins Palestinian concessions and are paraded before Israeli public opinion as proof of Israeli good intentions.”[3] Ik ben de laatste om te zeggen dat je enkel naar de politieke partijen moet kijken om de politieke tendensen van een land te analyseren, de opkomst bij de laatste verkiezingen was namelijk maar 65%.[4]
Er bestaan wel degelijk anarchisten, orthodoxe antizionistische joden, marxisten en moslims die de verkiezingen boycotten. Maar het minste dat gezegd kan worden is dat 50% van de Israëlische bevolking een extreemrechtse ideologie steunt.
Demografie
Een volgend aspect van de etnocratie is de demografie. Sinds de Law of Return van 1950 is Israël de staat geworden waar elke Jood uit waar dan ook ter wereld terecht kan en dit is hun goed recht indien zij dit willen. Het probleem is dat de oorspronkelijke bewoners niet mogen terugkeren. Sinds 2003 bestaat ook de Wet op Familiehereniging, waarbij inwoners van de Bezette Gebieden (en 9 andere landen) die met Israëli’s trouwen niet in Israël mogen wonen.[5]
Het frappantste voorbeeld hiervan is Jeruzalem, waarbij de Palestijnen van Jeruzalem niet kunnen trouwen met een meisje van enkele kilometers verderop zonder hun resident card kwijt te spelen. Deze beperking geldt dus enkel voor huwelijken van Israëli's met personen van Arabische/Perzische nationaliteit… Kan het nog duidelijker?
Ondanks al deze maatregelen tonen de cijfers van het Israëlische Bureau of Statistics en de VS dat 12.1 miljoen mensen onder Israëlisch bewind leven, waaronder 5,9 milj. joden en 6,2 milj. niet-joden.[6] De zionisten willen een zuiver Joodse Staat, dus zijn ze volgens hun ideologie verplicht om een Apartheidspolitiek te voeren, ze zijn namelijk een minderheid in Palestina. Volgens een poll in de krant Haaretz zou 2/3 van de Israëli’s geen bezwaar hebben tegen dit soort politiek.[7]
Toch is het duidelijk dat Israël in verval raakt op demografisch vlak en deze trend lijkt zich ook verder te zetten na analyse van de vruchtbaarheidsgraad: 3 kinderen/vrouw voor Israëlische joden, 3,5 voor Palestijnen in de Westbank en 5,2 voor Palestijnen in Gaza.[8] Naast de reeds vermelde cijfers leven er volgens de laatste VN-cijfers nog 5 miljoen Palestijnse vluchtelingen verspreid over de hele wereld. De uitdaging ligt er dus in om de aantallen te mobiliseren en te organiseren tegen de zionistische bezetter.
Economie
Israëlische joden en Druzen zijn verplicht om op hun 18e een legerdienst van 3 jaar te volgen. Voor de Palestijnen in Israël is dit verboden. Logischerwijze willen zij ook geen legerdienst volgen waarbij ze hun eigen volk moeten onderdrukken. Het probleem is echter dat legerveteranen een voorkeursbehandeling krijgen op vlak van behuizing, opleiding, werkgelegenheid en andere diensten. Nog een typisch kenmerk van Apartheid dus.
Daarnaast steunt de Israëlische economie op goedkope arbeidskrachten om te overleven. Deze arbeiders bestaan uit 80 000 Palestijnen van de Westbank volgens officiële cijfers, maar met de cijfers voor de kolonies erbij zal waarschijnlijk een nog groter aantal (ca. 15% van de actieve bevolking in de Westbank) voor Israëli’s werken.[9]
Hierbij mag niet vergeten worden dat een deel van deze arbeid bestaat uit kinderarbeid. De Palestijnse arbeiders worden minder betaald dan Israëlische arbeiders en hebben minder rechten. Omdat de Israëlische economie afhankelijk is van deze uitbuiting is ze ook kwetsbaar, zoals duidelijk werd tijdens de Intifada’s.
Om deze kwetsbaarheid te omzeilen werd beslist om Afrikaanse immigranten toe te laten. Deze immigranten hadden echter niet verwacht dat zij op een nazistische wijze vervolgd gingen worden, zoals te zien is op de YouTube-video. Zij werden dus in eerste instantie gebruikt als vervanging voor de Palestijnen, maar nu ook zij aangevallen worden moet de Israëlische economie naar andere goedkope arbeidskrachten op zoek.
Israël volgt nu de trend van de Golfstaten, waarbij goedkope Aziatische arbeiders uitgebuit worden. Een tweede poot waar Israël op steunt is de financiële steun van de VS. Hoewel de economische financiële steun gestopt is in 2007 is sindsdien de militaire financiële steun enorm toegenomen. Militair of economisch, het verschil zit hem in de details en beide zijn natuurlijk sterk met elkaar verbonden. De totale financiële hulp is vooral de laatste decennia fors toegenomen en schommelt sinds 1997 rond de 3 miljard euro, met een totaal van 115 miljard euro sinds de oprichting van Israël.[10]
Psychologie
Ook al kent Israël geen vredesbeweging meer, dit betekent niet dat er geen overtuigde zionisten van mening veranderen. Vroeger gebeurde dit in de overtuiging een humaan gezicht te kunnen geven aan het zionisme, maar vandaag gebeurt dit door een combinatie van desillusie en psychologische aftakeling. Israël is een onhoudbare constructie van verschillende extremen dat onmogelijk kan voortbestaan zonder impact op de psyche van de gewone mens. De interne spanningen tussen kolonisten tegenover de eigen soldaten, de tolerantie tegenover holebi’s maar het racisme tegenover moslims en Afrikanen, de voortdurende indoctrinatie, het misbruik van de Holocaust en de totale militarisatie zijn maar enkele voorbeelden die dit ondersteunen.
Daarnaast heeft de externe spanning, door de voortdurende bezetting, schendingen van de mensenrechten en het plegen van oorlogsmisdaden, een invloed, bewust of onbewust, op de Israëlische soldaten. Het is dus niet verwonderlijk dat projecten zoals Breaking the Silence of de documentaire “To See if I'm Smiling” het licht zien.[11] Je zou voor minder psychologisch onstabiel worden. Het is dus duidelijk dat het zionisme veel slachtoffers maakt. Dit betekent niet dat er enkel slachtoffers zijn, er bestaan ook daders.
Deze analyse is gebaseerd op een vergelijking tussen de Israëlische situatie en de westerse democratieën. Gemakshalve heb ik de kritieken op de democratie, dat in feite een onderdrukkingsmiddel van de heersende klasse is, achterwege gelaten.
Maar wat is nu de conclusie van deze samenvatting? De strijd tegen de bezetting, de etnische zuivering, het racisme en het staatsterrorisme kan enkel uitmonden in de totale transformatie van de bestaande maatschappij. Om propagandaredenen gaan zionisten in dit discours natuurlijk de vernietiging van Israël zien en dit zorgt voor een defensieve houding bij sommige verdedigers van de Palestijnse zaak.
Vaak hoort men dan het verhaal van de verkrachting: een kind geboren uit een verkrachting heeft toch het recht om te leven? Net als Israël (het kind) het recht heeft te bestaan ook al komt dit voort uit de etnische zuivering van de Palestijnen (de verkrachting).[12] Ik denk dat iedereen wel de fout in deze redenering heeft opgemerkt. Israël is namelijk niet het kind van de verkrachting, maar de verkrachter zelf.
[^ 1] Jemery’s Knesset Insider, "Polls", http://knessetjeremy.com/category/knesset/polls/
[^ 2] The Labor Party, http://www.jewishvirtuallibrary.org/jsource/Politics/labor.html
[^ 3] Soueid M. & Habash G., "Taking Stock. An Interview with George Habash" Journal of Palestine Studies, Vol. 28, No. 1 (Autumn, 1998), p. 98
[^ 4] Knesset Board of Elections, http://www.knesset.gov.il/elections18/heb/results/main_Results.aspx
[^ 5] Knesset, "The Citizenship and Entry into Israel Law (temporary provision) 5763 – 2003", http://www.knesset.gov.il/laws/special/eng/citizenship_law.htm
[^ 6] Central Bureau of Statistics, “Monthly Bulletin of Statistics”, http://www1.cbs.gov.il/www/yarhon/b1_e.htm en CIA, “The World Factbook”, https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/gz.html en https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/we.html
[^ 7] Haaretz, "Survey: most Israeli jews wouldn’t give Palestinians vote if West Bank was annexed", 23/10/2012, http://www.haaretz.com/news/national/survey-most-israeli-jews-wouldn-t-g...
[^ 8] Central Bureau of Statistics, "Statistical Abstract of Israel 2012", no. 63 subject 3 table no. 16 http://www1.cbs.gov.il/reader/shnaton/templ_shnaton_e.html?num_tab=st03_... en CIA, op. cit.
[^ 9] Gatestone Institute, "How Palestinians keep shooting themselves in the foot", http://www.gatestoneinstitute.org/3285/palestinian-employment
[^ 10] Sharp J.M., "US Foreign Aid to Israel", Congressional Research Service, 2012
[^ 11] Breaking the Silence, http://www.breakingthesilence.org.il/ en Yarom T., "To See If I'm Smiling", http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=WRTSn3OlJqE
[^ 12] Voor de term "etnische zuivering" zie: Pappé I., "The 1948 Ethnic Cleansing of Palestine" Journal of Palestine Studies, Vol. 36, No. 1 (Autumn 2006), pp. 6-20
>>>
Yuri de Belder is 23 jaar oud, zit in zijn masterjaar geschiedenis aan de VUB, woont in Brussel en reisde afgelopen zomer naar Palestina.
