Nick Meynen is geograaf, journalist, activist, schrijver en vader. Met zijn partner Fany besluit hij in 2009 om hun passie voor wandelen ook mét baby Flora in de praktijk te brengen. Nick neemt zijn lezers mee op zijn tocht en in zijn gedachtenstroom. Hij deelt zijn mijmeringen met ons. Over het wandilisme, maar evenzeer over onze huidige maatschappij. Het is een boek voor mensen die van wandelen én van kinderen houden. Een boek voor mensen die de dingen niet willen nemen zoals ze zijn.
Wandelen met een baby
Nick kreeg van vele mensen kritiek: wandelen met een baby van drie maanden in de Pyreneeën is toch niet verantwoord! Nick en Fany zijn voor deze beslissing niet over één nacht ijs gegaan. Toch twijfelen ze op sommige momenten zelf of ze er wel goed aan hebben gedaan. Met de woorden van Jan De Wilde lees je Nick's zelfverwijten: "Stomme idioot, ..., mottige maloot, rattekop vol gaten ..." Gelukkig zijn er veel meer momenten waarop deze keuze voor het kleine gezin een weldaad is. Een mooi moment is bijvoorbeeld wanneer Flora opeens recht in de ogen van een beer kijkt. De hele wandeltocht lang volgen ze al de sporen van "de" beer en op het einde komen ze onverwacht uit op een dierenpark.
Nick beschrijft op een luchtige, maar ook erg authentieke manier hoe Flora de wandelingen beleeft. Wanneer Flora in een tweede deel van hun wandeling een hoop stenen in het oog krijgt en zich er naartoe begeeft om er op te klauteren, beschrijft Nick wat Flora denkt als volgt: "Sarcatische beulen! Jullie denken toch niet dat ik hier ga blijven toekijken hoe jullie al het leuke klauterwerk doen? ... Ha! Stelletje omhooggevallen bergidioten! Ik hoef die betutteling niet! ..." Nick grijpt dit voorval aan om te zeggen dat elke mens steeds op zoek is naar uitdagingen. Hij kiest er dan ook voor om deze natuurlijke drang in een kind niet te sterk in te dijken en Flora naar hartelust te laten ontdekken.
Out of office
Wandelen is voor Nick meditatie, een atheïstische religie, soms zelfs trance. Wandilisme is een reactie tegen het stilzitten in de diensteneconomie. "Het lijkt alsof je zintuigen een automatisch out of office-bericht aangezet hebben. Hoe verder je van de beschaving en van het hier en nu wegstapt, hoe dichter je naar jezelf stapt." Het wandelen in de bergen heeft het voordeel dat je letterlijk ver kan zien, wat volgens de schrijver een medicijn is voor kortzichtigheid. De bergen scheppen ook een band tussen wildvreemden. Wandelaars begroeten elkaar en helpen elkaar. "De anonimiteit van de stad wordt de solidariteit van de bergen."
Een bezoek aan een berghut is voor Nick de aanleiding om uit te wijden over een utopische egalitaire samenleving. "Ego's en camouflagepakken worden aan de kapstok gehangen, vuile schoenen gaan uit en de lange tafels smeken om een ontmoeting van gelijken." Hij bekritiseert de ongelijkheid in de westerse samenleving en hekelt het individualisme en het materialisme die hoogtij vieren in onze huidige maatschappij.
Over oude en moderne tijden
De geoloog in Nick Meynen geeft het boek af en toe een eigenzinnig perspectief op de wereld. Op hun weg komen ze een rots tegen die van vóór het tijdperk van de dinosauriërs is. Daarover zegt Nick: "Ik ken weinig activiteiten die meer ego kunnen vernietigen dan staren naar een rots met stenen die 570 miljoen jaren oud zijn. ... In feite stond ik daar (...) te staren naar een tijdperk toen het meest ontwikkelde en intelligente wezen op aarde een kwal was." De schrijver pleit ook op verschillende momenten in het boek voor een bewuster en meer duurzaam leven met respect voor onze aarde. Hij stelt het geloof in de eeuwige groei aan de kaak. Met een citaat van Jaap Kruithof vat Nick samen hoe hij in het leven staat: "De toekomst van onze planeet kan niet worden veiliggesteld door een arrogante en zelfgerichte mens, alleen door een wezen dat zich inschakelt in een groter geheel en zichzelf durft relativeren."
Pleidooi voor het leven
"Wandelen met Flora" leest als een trein. Nick Meynen gebruikt veel humor, maar weet tegelijkertijd toch ernstige thema's aan te snijden. Zijn taalgebruik is af en toe zelfs bijna poetisch. Door regelmatig naar zijn inspiratiebronnen te verwijzen, wordt het bovendien duidelijk dat hij niet zomaar wat zit te raaskallen, maar onderbouwde standpunten weergeeft.
Het boek is een pleidooi om te wandelen, wandelen als medicijn voor de hededaagse beeldschermwerker. Een pleidooi om je kinderen mee op avontuur te nemen op een verantwoorde manier. Een pleidooi om grenzen te verkennen, om bewust met het leven om te gaan, en bovenal om ten volle te leven.
>>> Nick Meynen, Wandelen met Flora, 2013, 208p., uitgeverij Epo
