Voor de voorstelling op ‘Nuff Said breng ik Khalid Amakran en Stryder mee, twee dichters die ook in ‘Mijn vader, de expat’ een rol spelen.
Opgelet, opgelet. Het is alweer tijd voor de laatste ‘Nuff Said van het jaar. Om mooi te eindigen is er alweer een bijzonder aardige lineup voorzien. Op de affiche prijken naast gastheer Johan Petit [a.k.a. Klein Jowanneke] en de psychedelische jazzmuzikanten van BRZZVLL naar goede gewoonte een erg uiteenlopende, superdiverse mix van gasten.
De jonge britse komiek Chris Martin, waarvan we vermoeden dat iedereen ‘m verwart met ‘die van Coldplay’, mag de avond komen openen. Chris wordt door kwaliteitskrant The Guardian “one of UK’s best Young observationalists” genoemd en zal dan ook genadeloos op de lachspieren van het publiek inwerken. Een van de basisbronnen van goede comedy zijn net zeer kleine, dagdagelijkse observaties die aan de wrede wetten van de logica onderworpen, aanleiding geven tot algemene hilariteit. Chris is een nogal bezige bij : naast de vele comedyshows werkt hij ook vaak mee aan televisie – en radioprogrammas. En alsof dat nog niet genoeg zou zijn, is hij ook nog eens samen met Carl Donnelly de host van een maandelijkse podcast.
Kortom : het zal weer lachen geblazen zijn. En daar gaat ‘Nuff Said ook om, het is entertainment. Het is zoals we stilaan allemaal wel weten, is vrijwel elke ‘Nuff Said wel een fantastisch avondje uit waarbij de humor en het relativeringsvermogen centraal staan.
En dan is het de beurt aan Abdelkarim El Fassi en Nasrdin Char. El Fassi is gebeten door nieuwe media. Hij is onder meer film- en documentairemaker, schrijver, journalist, columnist. Ook hij is een van die mensen met een zeer drukke agenda. Nasrdin DChar is als acteur te zien zowel in film (vb. “Rabat”, “Tirza”) als in verschillende theaterproducties. Momenteel tourt hij met de productie ‘Oumi (mijn moeder)’, een monoloog over migratie, over heden en toekomst. Daarnaast schrijft hij, regisseert en begeleidt hij ook allerhande producties. Abdelkarim kennen de meesten vanwege ‘Mijn Vader, De Expat’, een productie van Zouka Media. Het verhaal staat erin centraal, het verhaal als erfgoed. Het gaat ‘m onder meer over hoe elk verhaal op zich een geschiedenis in zich draagt, en de onwaarschijnlijke complexiteit van ‘identiteit’. Abdelkarim en Nasrdin zijn rasverhalenvertellers die op het podium van ‘Nuff Said hun kunsten zullen gaan bewijzen. Met Abdelkarim El Fassi hadden we een kort, maar desalniettemin zeer boeiend gesprek.
***
Kif Kif: Mijn vader, de expat is een enorm succes. Kan je toelichten hoe het project tot stand gekomen is?
AEF : “Mijn vader, de expat is ontstaan als een persoonlijk project, een document waarbij mijn vader een belangrijke rol speelt. De bedoeling was onder meer duidelijk te maken dat m’n vader meer is dan enkel een ‘gastarbeider’, dat hij net als alle andere mensen dromen en angsten heeft bijvoorbeeld. ”
Kif Kif: wat maakt het project zo bijzonder ?
AEF: “ Ik wilde heel het concept van integratie op een unieke manier benaderen door verder te gaan dan enkel een arbeidsverleden. In die zin overstijgt het persoonlijke karakter van het verhaal van m’n vader het individuele en tracht ik ’t te verbinden met een collectief verhaal waar we allemaal deel van uitmaken.
Initieel was ’t een klein projectje: een film met wat randgebeuren rond. En het verhaal is beginnen aanslaan, niet enkel in Nederland maar ook in Belgie.”
Kif Kif: Een van de rode draden van je werk is onder meer ‘identiteit’. Hoe kijk je naar dat begrip ?
AEF: “ Identiteit is inderdaad een kernbegrip. Sowieso duikt het begrip op in allerlei politieke en maatschappelijke discussies. Wat ik ook wilde aantonen was dat identiteit een erg dynamisch en gelaagd iets is. Verder wilde ik ook aangeven dat je niet hoeft te kiezen tussen identiteiten, dat het perfect valabel is om meerdere identiteiten te hebben.”
Kif Kif : vanwaar de behoefte om rond ‘identiteit te gaan werken ?
AEF : “ Met het project wilde ik iets doen aan een erg intrinisieke behoefte. Identiteit veronderstelt dat je zegt wie je bent en daar voor opkomt. Een van de grootste menswetenschappers (nvdr. Baudrillard) had het over ‘het einde van de grote verhalen’. Daarom wilde ik vertrekken vanuit de kleine verhalen, en aan de hand ervan verbindingen tot stand brengen zodat die kleine verhalen ook op een erg universeel niveau belangrijk zijn.
Kif Kif: Hoe reageert het publiek op het project ?
AEF: “ Het project heeft ons een boel reacties opgeleverd. In de theaterzalen zit een heel uiteenlopend publiek te luisteren. Dat is ook een stuk de grote magie van het project, dat mensen zitten en luisteren. Het project nodigt daar ook toe uit: om te luisteren naar elkaar. En door debat en discussie uit te lokken.
Dat is niet altijd even gemakkelijk. Mijn indruk is ook dat het publieke debat, zeker via sociale media, de spuigaten uit aan het uitlopen is. En ook daar werkt het project op in: het gaat ‘m echt om te luisteren, om te leren luisteren. Het theater is daarom ook een fantastisch medium. Binnen die vier muren word je haast vanzelf gedwongen om te luisteren. En vaak houdt dat luisteren een enorme verrijking in.
Kif Kif: Je spreekt in interviews nadrukkelijk over een missieverklaring. Kan je die even toelichten?
AEF: “ Onze missie bestaat er onder meer in om het publiek uit te dagen om de eigen verhalen vast te leggen. We hebben al ontzettend veel, vaak erg emotionele reacties gekregen op de voorstelling. Mensen hebben vaak de behoefte om hun verhaal kwijt te kunnen en die gelegenheid willen we hen bieden.”
Kif Kif : Kan je iets vertellen over de rol van acteur Nasrdin Dchar ?
AEF: “ Nasrdin is een acteur die bezig is met de monoloog ‘Oumi (mijn moeder)’. Dat verhaal paste bij het verhaal over mijn vader. Je merkt: aan de hand van die erg universele concepten (vader, moeder) trachten we het publiek inzicht te geven in het eigen leven.
Voor de voorstelling op ‘Nuff Said breng ik Khalid Amakran en Stryder mee, twee dichters die ook in ‘Mijn vader, de expat’ een rol spelen.”
Kif Kif: Hoe kijk je naar je performance op ‘Nuff Said ?
AEF: “ ‘Nuff Said is een heel boeiend concept. Sowieso beleeft het publiek een positieve avond. Er zit een mix in van vanalles en nog wat en dat kan alleen maar boeiend materiaal opleveren. Ik kijk dan ook erg uit naar die avond. ”
***
Wat zou ‘Nuff Said zijn zonder muziek ? Deze keer hebben ze de geweldige uit Ivoorkust afkomstige Dobet Gnahoré in huis gehaald. Gnahoré’s vitaal klinkende muziek is niet eenvoudig te beschrijven, al bevindt de luisteraar zich wel op het snijpunt waar Afrikaanse en westerse invloeden elkaar ontmoeten. Een muzikale kruising waar zowel stedelijke en buitenstedelijke vertellingen vorm krijgen. Zang, percussie en dans is wat het publiek mag verwachten. Gnahoré is een erg oprechte en sensuele stem die opkomt voor de rechten van de vrouw. Op haar laatste album ‘Na Dre’ vertelt ze onder meer over vrouwenmishandeling en gedwongen uithuwelijking, al is er altijd ruimte voor een optimistische toets.
Na deze muzikale interventie is het alweer tijd voor een versie portie comedy. Om de laatste ‘Nuff Said van het jaar in stijl af te sluiten is ‘Alienman’ Thomas Smith voorzien die momenteel het land doorkruist met try-outs van zijn nieuwste productie ‘Ruis’. De voorstelling verwijst naar de meedogenloos aanhoudende prikkels die een mens in zijn leven te verwerken krijgt. Dat Mr. Smith met zijn talent voor improvisatie het publiek zal doen lachen staat dus meer dan vast.
(pdc) i.s.m. ‘Nuff Said, Kif Kif en met bijzondere dank aan Abdelkarim El Fassi.
