Vanuit die homogene toren heeft de N-VA geen idee wat het is om langdurig werkloos te zijn, om slachtoffer te zijn van racisme. Vanuit het homogene denkkader kent de N-VA de realiteit van de kunstenaars niet. Vanuit haar homogene realiteit kan de N-VA onze hoofdstad Brussel niet begrijpen.
Het resultaat van de verkiezingen was zo voorspelbaar dat we ons heel die hatelijke campagne hadden kunnen besparen. De meeste kiezers zijn emotionele wezens en tegenwoordig valt de politieke voorkeur hoe langer hoe meer bij een vorm van geloof: het maakt niet meer uit hoeveel leugens en blunders toegeschreven kunnen worden aan jouw politieke idool, het maakt niet uit hoeveel resultaten aantonen dat een bepaald beleid niet werkt. Zij die toch nog schrokken van de verkiezingsresultaten, moeten dringend iets anders lezen dan FB-statussen van vrienden en andere gelijkgestemden. In een bubble leven, gewoon, omdat het kan, kan natuurlijk ook best gezellig zijn.
Ik heb in de aanloop naar de verkiezingen mijn best gedaan om buiten mijn comfortzone te stappen en de actualiteit en de debatten te volgen. Ik moet toegeven dat ik het soms niet meer aankon. Bij momenten was de campagne van een zeer laag niveau (in Venezuela hebben we een spreekwoord voor vergelijkbare situaties: ‘Cachicamo diciendole a morrocoy conchudo’. Vrij vertaald : ‘een nijlpaard noemt een zeehond een dikke nek’).
En natuurlijk, zoals voor zovelen, ging mijn aandacht, noodgedwongen, vooral naar de N-VA. Ik moest denken aan wat er zou gebeuren als ik zelf zou moeten onderhandelen met de grootste partij van Vlaanderen. Wat als ik zou moeten onderhandelen met een op de drie Vlamingen. Waar ligt het verschil? Wat maakt het zo moeilijk? Ik moet toegeven dat ik de diagnoses van de N-VA op vele vlakken correct vond: de culturele sector is soms elitair, wereldvreemd en incestueus; het land is gespleten in twee door een taalgrens die door al onze instellingen heen gaat; om onze welvaart te beschermen moeten we rijkdom genereren; de sociale sector is volgens verschillende parameters niet efficiënt genoeg; er bestaan mensen die misbruik maken van de sociale vangnetten en zelfs mensen die het woord ‘racisme’ verkeerd hanteren.
De diagnose is volgens mij echter niet het probleem, want we kunnen allemaal min of meer vaststellen hoe dit land in elkaar zit. Maar er is wel een groot probleem met de ongenuanceerde manier waarop deze vaststellingen gepresenteerd worden: het racisme wordt niet “vooral” misbruikt als een excuus voor persoonlijke mislukking, wat de bewuste indruk wil geven dat het bewezen structurele racisme mag worden ontkend; de werkloosheid is geen kwestie van “een goed CV” opstellen, wat de bewuste indruk wil geven dat de werklozen niet willen werken; we moeten rijkdom genereren maar de rijkdom die al gegenereerd werd, werd ook slecht verdeeld en het is zinloos om rijkdom te genereren voor enkelen; er moet gekeken worden naar welke parameters gehanteerd worden om de efficientie van de sociale sector te meten en veel van onze maatschappelijke kwalen worden geformuleerd op incorrecte manieren, terwijl andere problemen ontkend worden.
Maar niet enkel een ongenuanceerde formulering van deze vaststellingen is voor mij problematisch aan deze fictieve onderhandelingstafel. De oplossingen die worden voorgesteld, logisch gevolg van de manier waarop de problemem worden gepresenteerd, vormen ook een probleem. Die ‘oplossingen’ bestaan erin het land verder uiteen te drijven, de langdurige werklozen te straffen, de slachtoffers van racisme te culpabiliseren, de culturele sector in de prostitutie te duwen, hard te snoeien in de sociale sector, meer fiscale voordelen te creëren voor wie de welvaart genereert (mijn excuses voor het eufemisme) ten koste van de sociale verworvenheden die het eigenlijke doel zijn van die welvaart.
Zulke ‘formuleringen’ en ‘oplossingen’ geven aan dat hoewel ons land enorm divers is, de realiteit van de N-VA alarmerend homogeen is. Niet alleen telt de N-VA een van de kleinste percentages van verkozenen met een ‘diverse’ achtergrond, ook de fixatie op het profiel van de brave hardwerkende Vlaamsnationalist resulteert, laat ons eerlijk zijn, in een even voorspelbare homogeniteit. En jammer genoeg kan je de problemen niet correct formuleren en geen oplossingen bedenken voor een divers land vanuit een homogeen denkkader. Kijk naar de relativering van het racisme en het apartheid-achtige voorstel voor de splitsing van Brussel als meest belachelijke voorbeeld hiervan.
Vanuit die homogene toren heeft de N-VA geen idee wat het is om langdurig werkloos te zijn, om slachtoffer te zijn van racisme. Vanuit het homogene denkkader kent de N-VA de realiteit van de kunstenaars niet. Vanuit haar homogene realiteit kan de N-VA onze hoofdstad Brussel niet begrijpen.
De partij zou hulp moeten zoeken en anderen zoveel mogelijk inschakelen om hun kijk op de realiteit te verruimen; om te zien wat ze, omwille van hun pijnlijke homogeniteit, niet zien.
Toch krijgen we nu tijdens de onderhandelingen als eerste openlijke ambitie te horen dat er ‘een logische coalitie’ wordt nagestreefd. Een bondgenootschap van gelijkgezinden. Niet alleen kan N-VA (en aanverwanten) geen correcte visie van de complexiteit van ons land scheppen, ze weigeren ook aan tafel te zitten met wie een andere visie over de kwestie heeft. Hoe kan ik onderhandelen met een op de drie Vlamingen, als ze niet willen onderhandelen met mij?
Die ‘logische’, homogene coalitie is niets anders dan een bubble. En bubbles hebben een korte levensduur. En het risico van een bubble is dat je plots kan schrikken van verkiezingsresultaten. Of, soms ook, dat jouw ‘oplossingen’ niet overeenkomen met de complexe realiteit van een land.
