Auteur: Orlando Verde

De videoclips van het Franse electronica-duo The Blaze functioneren als een mysterieus geheel. Daarin worden minderheden geportretteerd als mensen die niet overeen komen met het beeld dat van hen wordt geschetst in de mainstream media. De kracht van hun video’s ligt in dat wat niet gezegd wordt, in de vragen die ze oproepen.

Een kwalijke vorm van onderdrukking ontstaat wanneer de samenleving vrouwen voor twee mogelijkheden plaatst: ofwel ben je absolute deugdzaamheid ofwel ben je de belichaming van het kwaad. Figlia mia, een film van Laura Bispuri, portretteert vrouwen die zich moeten neerleggen bij een van die twee mogelijkheden.

De fototentoonstelling Resist! - die nog tot 26.08 te zien is in het Brusselse BOZAR - is een openlijke viering van het protest, een hommage aan de betogers van weleer, met het streven naar vrijheid, mensenrechten en gelijkheid als rode draad van een combattief tijdperk.

Met een dergelijk warme zomer als die van 2018, is het een legitiem alternatief om eens afkoeling te zoeken in een museum en tegelijkertijd inspiratie opdoen in deze woelige tijden.

Sweet Country is een klassieke invulling van het begrip 'western', maar daarmee confronteert regisseur Warwick Thornton zijn land met een pijnlijk en racistisch verleden, met het oog op de verdere opbouw van een gemeenschappelijke toekomst. "Een krachtige film, zonder meer."

Staatssecretaris voor Gelijke Kansen Zuhal Demir heeft gisteren aangekondigd dat het antiracismeplan waar we al jaren op wachten er niet zal komen. In de plaats komt er een 'samenlevingsplan', wat sterk wijst op het idee dat de strijd tegen racisme voorwaardelijk is.

Voor de documentaire 69 minutes of 86 days volgde Noorse filmmaker Egil Håskjold Larsen de driejarige Syrische vluchtelinge Lean en haar familie, in hun tocht van Griekenland naar Zweden. De reis duurde 86 dagen. We worden er als kijkers middenin geplaatst. We maken de reis mee. Denken aan Mawda, de opsluiting van gezinnen (België) of het scheiden van kinderen van hun ouders (VS), wordt onvermijdelijk.

Een Noorse zestienjarige jongedame van Pakistaanse origine wordt in What will people say zuiver afgebeeld als een slachtoffer van haar thuiscultuur.

In een andere taal, detail meer of minder, maar u heeft deze film al gezien.

De Nederlandse Acteursgroep Wunderbaum sloeg de handen in elkaar met schrijfster Annelies Verbeke om vorm te geven aan de voorstelling Daar gaan we weer (White Male Privilege), een uiteenzetting van vele moeizame gesprekken rond interculturaliteit, structureel racisme en aanverwanten. "De auteurs hebben een dramaturgische rode draad gevonden in 'het publieke debat' en ze hebben die in stijgende lijn weten te trekken tot een catharsis van formaat."

De vierde verfilming van de beruchte vliegtuigkaping door het Popular Front for the Liberation of Palestine beloofde nuance en controverse. Het verhaal werd namelijk niet alleen verteld vanuit de kant van slachtoffers en helden, maar ook vanuit de kant van de gijzelnemers. Niet álle gijzelnemers, zo blijkt.

Une saison en France volgt de Centraal-Afrikaanse migrant Abbas en de frustrerende asielprocedure voor hem en zijn gezin. Ervaren regisseur Mahamat-Saleh Haroun formuleert daarmee een zeer verdienstelijk en zelfs gedurfd antwoord op een Europese urgentie: de humanisering van asielzoekers.